หลงเงาจันทร์

“คุณบอกว่าคุณเป็นพิมพ์ชนกของไอ้พีท คุณคบกับมันมารู้จักมันดีใช่ไหม งั้นบอกได้ไหมรูปไหนเป็นรูปที่ไอ้พีทถ่าย” ธนาคิมเห็นเธออึ้งไปก็รุกไล่ “อย่าบอกว่าไม่รู้เพราะไอ้พีทมันอวดผู้หญิงของมันทุกคนว่ามันถ่ายรูปนี้เป็นรูปมาสเตอร์พีซของมัน...มันยังเอาไปลงในไอจีส่วนตัวมันเลย”

พิมพ์ชนกกดดันมากไม่รู้จะเลือกรูปไหนดี ก็เลยชี้มั่วๆไปที่รูปวิวทะเล ธนาคิมบอกให้เธอลองดูที่มุมของภาพจะเห็นลายเซ็นของเขาอยู่ อีกภาพหนึ่งก็เช่นกัน ดังนั้นรูปทั้งสองใบเป็นฝีมือถ่ายภาพของเขา เธอต่อว่าเขาที่โกหก เขาต่อว่ากลับเธอเองก็โกหกเช่นกัน ถ้าเธอคบกับพลาทิปจริงจะต้องรู้ว่ามันไม่ได้ถ่ายทั้งสองรูปเพราะมันไม่ชอบถ่ายรูป โดยเฉพาะรูปที่ต้องใช้เวลารอองค์ประกอบของภาพนานๆแบบนี้ คนอย่างมันไม่ทำ

“คุณโกหก ไม่ได้คบกับมัน คุณไม่รู้จักไอ้พีทด้วยซ้ำ คุณไม่ใช่พิมพ์ชนกของไอ้พีท”

“คุณจะคิดยังไงก็เรื่องของคุณ แต่ฉันคือพิมพ์ชนกของพีทค่ะ” พิมพ์ชนกยืนกราน ยิ่งทำให้ธนาคิมโมโห

“พอที...เลิกโกหกผมสักที ผมไม่อยากฟัง”

“แต่คุณต้องฟัง คุณต้องจำไว้ คนที่ทำร้ายเพื่อนคุณทำให้เพื่อนคุณตายคือฉัน ผู้หญิงที่ชื่อพิมพ์ชนกคนนี้ คุณต้องโกรธคุณต้องแค้นฉัน อย่าโกรธคนอื่นอย่าทำคนอื่นให้มาลงที่ฉัน ฉันรับผิดชอบเอง”

ธนาคิมฉุนขาดถามเธออีกครั้งว่าอยากเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ใช่ไหม ครั้นเธอรับคำ เขากระชากเธอตัวปลิวไปที่ห้องนอน

ooooooo

เมื่อเข้ามาในห้องนอน ธนาคิมจับพิมพ์ชนกเหวี่ยงไปที่เตียง เธอตกใจละล่ำละลักว่าจะทำอะไร ในเมื่อเธอต้องการรับผิดชอบเขาก็ยินดีจัดให้แล้วลงมือปลุกปล้ำ เธอขอร้องให้ปล่อย เขาจะปล่อยต่อเมื่อเธอพูดความจริงว่าเธอไม่ใช่พิมพ์ชนกของพีท เธอขอร้องเขาอย่าทำแบบนี้

“ทำไมจะทำไม่ได้ในเมื่อคุณเป็นเมียผม คุณเป็นเมียผมแล้ว คุณจะบอกว่าคุณเป็นของคนอื่นไม่ได้”

“คุณธนาคิมหยุดนะ”

ธนาคิมยังคงปลุกปล้ำเธอไม่หยุด หากต้องการให้หยุด เธอต้องบอกมาก่อนว่าไม่ใช่พิมพ์ชนกของพีทแต่เป็นของเขา พิมพ์ชนกขัดขืนจนหมดเรี่ยวแรงต่อต้าน ก็เลยนอนนิ่งน้ำตาไหลพราก เตือนเขาว่าทำแบบนี้จะเสียใจ เขาหยุดกึก ยันตัวออกห่างมองเธออย่างรู้สึกผิด

“...เสียใจสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้คุณ”