หลงเงาจันทร์

“แสดงว่าไม่เกี่ยวกับหมอใช่ไหม”

ริสาตอบเต็มปากเต็มคำว่าเกี่ยวแต่ไม่ใช่ทั้งหมด อานนท์สรุปเข้าข้างตัวเองนี่แสดงว่าริสายังตัดใจจากเขาไม่ได้ แล้วขอให้เธอยอมให้เขาเดินไปส่งที่ห้องพัก เธอปฏิเสธเสียงแข็งว่าอย่าเลยดีกว่า จังหวะนั้นเขมจิราพุ่งเข้ามา อานนท์ตกใจรีบขวางหน้าปกป้องริสาไว้เพราะรู้แก่ใจดีว่าเขมจิราไม่ปกติ ถามว่ามาที่นี่ทำไม เธอมาหาพิมพ์ชนกอยู่หรือเปล่า ริสาแจ้งว่าวันนี้พิมพ์ชนกลาพักผ่อน เธอซักอีกลาไปไหนรู้ไหม

“ไม่รู้หรอก พิมพ์เขาไม่ได้บอก” อานนท์ตอบคำถามแทน เขมจิรายิ่งมั่นใจว่าธนาคิมจะต้องอยู่กับพิมพ์ชนก พอเริ่มหมกมุ่นอาการทางจิตก็ออกมาทางสีหน้าแววตา อานนท์กับริสาเป็นห่วงถ้าเธอไม่สบายลองให้หมอตรวจไหม เธอตวาดแว้ดไม่ต้องมายุ่งแล้ววิ่งปรู๊ดออกไปโดยไม่ฟังเสียงห้ามปรามของทั้งคู่

ooooooo

พิมพ์ชนกวิ่งหนีมาถึงประตูรั้วยังไม่ทันได้เปิด ธนาคิมมาถึงตัวเสียก่อน กระชากแขนให้กลับไปที่ตัวบ้าน

“คุณหนีผมไม่พ้นหรอกพิมพ์ชนก”

“ปล่อยนะ คุณธนาคิมคะอย่าทำแบบนี้เลย” พิมพ์ชนกพยายามขอร้องแต่เขาไม่ฟังลากเธอกลับ...

ฝ่ายริสามัวแต่คุยกับอานนท์เรื่องอาการป่วยของเขมจิรา จึงไม่ทันสังเกตว่ามาถึงหน้าหอพักพยาบาลแล้ว เธอเห็นเขาอมยิ้มถามว่ายิ้มอะไร เขายิ้มดีใจที่เธอยอมให้เขาเดินมาส่ง ริสาได้สติมองไปรอบๆถึงเห็นว่ามาถึงหน้าทางเข้าหอพักก็อายเขิน

“ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน” พูดจบอานนท์เดินยิ้มออกไป ริสาเจ็บใจตัวเองที่เผลอใจไปกับเขา...

ที่บ้านในอยุธยา ธนาคิมลากตัวพิมพ์ชนกเข้ามาในตัวบ้านจนได้แม้เธอพยายามขัดขืนแค่ไหนก็ตาม

อีกทั้งยังขอร้องเขาให้ปล่อยเธอไป เขาไม่เข้าใจทำไมเธอถึงอยากเป็นพิมพ์ชนกของไอ้พีทนัก เธองงว่าเขาพูดเรื่องอะไร เขาขอร้องอย่ามาตีหน้าซื่อ ถามย้ำทำไมต้องอยากเป็นพิมพ์ชนกของไอ้พีท

“ก็เพราะมันคือตัวฉันไงคะ”

“ไม่ใช่ คุณไม่ใช่” ธนาคิมเถียงคอเป็นเอ็น

พิมพ์ชนกยืนยันว่าใช่ เธอคือพิมพ์ชนก สุวรรณเวศน์ คนที่เป็นต้นเหตุทำให้เพื่อนของเขาตาย เธอนี่แหละที่เขาหาตัวอยู่ เขาโกรธมากที่เธอออกโรงปกป้องเขมจิรา เดินไปหยิบกรอบใส่รูปถ่ายที่แขวนอยู่สองรูปมาให้เธอเลือก รูปหนึ่งเป็นรูปวิวภูเขายามพระอาทิตย์ขึ้น ส่วนอีกรูปเป็นรูปวิวทะเลยามพระอาทิตย์ตก ให้ความรู้สึกต่างกันสิ้นเชิง