หลงเงาจันทร์

นิติรู้ข่าวพิมพ์ชนกจะไปลาออกจากโรงพยาบาลเพื่อมาอยู่ดูแลน้องก็เรียกมาถามไถ่ว่าคิดดีแล้วหรือที่จะทำแบบนั้น เธอคิดดีแล้ว เวลานี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่าเขมจิราอีกแล้ว เขาขอบใจเธอมากที่รักและอยู่เคียงข้างน้อง ทิพย์อาภาหลบมุมแอบฟังอยู่ตั้งแต่แรกรู้สึกผิดต่อลูกเลี้ยงมาก

“เขมเป็นน้องของพิมพ์นี่คะ พิมพ์อาจจะไม่ชอบสิ่งที่เป็นเขม แต่พิมพ์รักเขมค่ะ พิมพ์ยังยืนยันคำเดิมไม่ว่ายังไงพิมพ์จะไม่ทิ้งน้องเด็ดขาด”

“พ่อภูมิใจในตัวลูกมากนะ” พูดจบนิติผละจากไป พิมพ์ชนกหันหลังจะเดินไปอีกทางต้องชะงักเมื่อเจอทิพย์อาภายืนจ้องอยู่ไม่ใช่เพื่อหาเรื่องเหมือนที่ผ่านๆมาแต่เพื่อขอโทษที่เคยทำร้ายเธอทำให้เธอต้องเสียใจ เมื่อก่อนตนคิดว่าคนที่ยอมคนอื่นคือคนขี้แพ้ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย คนที่ยอมต่างหากคือคนชนะ

“ความดีของเธอเปลี่ยนความคิดของฉันแล้วขอโทษ นะพิมพ์ชนก ขอโทษสำหรับทุกอย่างขอโทษจริงๆ”

“พิมพ์ไม่เคยโกรธคุณน้าเลยค่ะ”

“ขอบใจมาก ขอบใจจริงๆ” ทิพย์อาภาดึงพิมพ์ชนก มากอด ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันได้ในที่สุด...

ธนาคิมรู้ข่าวเขมจิรากลับมาพักฟื้นที่บ้านก็แวะมาเยี่ยมถึงห้องนอน เจอพิมพ์ชนกเฝ้าไข้อยู่กับทิพย์อาภา ต่างคนต่างชะงักคิดถึงเหลือเกินแต่ต้องหักห้ามใจ เขาเห็นเขมจิราหลับอยู่ถามทิพย์อาภาว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง ได้ความว่าดีขึ้นหมอก็เลยให้กลับมาบ้านได้ เขมจิรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมองเขาสีหน้างุนงง ทิพย์อาภารู้ว่าลูกจำเขาไม่ได้จึงบอกว่าพี่คิมมาหาหวังจะเตือนความจำให้ แต่เธอมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า เขาจับมือเธอมากุม

“เขมจ๊ะ เขมต้องรีบหายนะ เขมหายแล้วเราจะแต่งงานกันนะครับ พี่จะทำตามสัญญา เราจะแต่งงานกัน”

ทิพย์อาภาปล่อยโฮ เขมจิราเห็นก็เข้าไปปลอบ “พิมพ์...พิมพ์ร้องไห้ทำไม อย่าร้องนะ โอ๋ๆ อย่าร้อง”

ยิ่งปลอบทิพย์อาภายิ่งร้องไห้หนักกว่าเก่า...

เยี่ยมเสร็จ ธนาคิมขอตัวกลับก่อน พิมพ์ชนกตามมาส่ง ระหว่างเดินมาที่รถทั้งคู่พูดอะไรไม่ออก มันจุกอกไปหมด สุดท้ายเขาเป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยการตัดพ้อว่าสำหรับเขาแล้ว เจ็บยิ่งกว่าตายจากกันคือการรักกันไม่ได้ ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ด้วย เธอปลอบเขาทั้งน้ำตา

“ถึงเราจะรักกันไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเราไม่ได้รักกันนะคะ”

“ชีวิตนี้ผมเป็นของคุณ หัวใจผมเป็นของคุณ ผมทำทั้งหมดเพราะรักคุณ คุณรู้ใช่ไหมพิมพ์ชนก คุณรู้ใช่ไหม”

พิมพ์ชนกพยักหน้ารับคำ ขอบคุณเขามากสำหรับทุกอย่าง เขาบอกลาเธอแล้วเดินจากไป เธอมองตามเจ็บปวดใจ ก่อนจะตัดใจหันหลังกลับเข้าตัวบ้าน...