หลงเงาจันทร์

“ไม่ได้ พี่พิมพ์ให้เขมทำเถอะนะ แค่กราบมันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่พี่พิมพ์ทำให้เขม” พูดจบเขมจิรากราบแทบเท้าพี่สาว ทุกคนพากันน้ำตาซึม “เขมมันเลว ทั้งๆที่พี่พิมพ์ทำทุกอย่างเพื่อเขมมาตลอด แต่เขมกลับมองไม่เห็นความรักของพี่พิมพ์ เขมเสียใจ พี่พิมพ์ยกโทษให้เขมด้วยนะ”

“พี่ไม่เคยโกรธเขมเลย ไม่เคยโกรธ เขมรู้แล้วใช่ไหมว่าพี่รักเขม รักเขมมากๆนะ”

“เขมก็รักพี่พิมพ์นะ รักมาตลอด” สองพี่น้องกอดกันกลม พงษ์บอกกับอารีย์ไม่นึกว่าก่อนตายจะได้มีโอกาสเห็นภาพนี้ ดีใจที่สุดในชีวิต เหมือนความรู้สึกผิดในใจของตนหายไปหมด แล้วถามเธอว่ารู้สึกอย่างไร เธอดีใจจนพูดไม่ออก นิติหันมาจับมือทิพย์อาภาถามว่าสบายใจแล้วใช่ไหม

“ยังหรอกค่ะ ยังเหลืออีกคนที่ฉันเป็นห่วง” ทิพย์อาภานึกถึงธนาคิมขึ้นมา

ooooooo

ธนาคิมหลบไปใช้ชีวิตชิลด์ๆที่บ้านในจังหวัดอยุธยาตั้งแต่ไปเยี่ยมเขมจิราครั้งสุดท้าย ทำงานกับคอมพิวเตอร์แล้วส่งไปให้เอกรัฐซึ่งอยู่ในกรุงเทพฯจากนั้นก็วิดีโอคอลไปแจ้งว่าส่งงานไปให้แล้วอย่าลืมดู เอกรัฐแจ้งข่าวดีให้เขาทราบว่าเขมจิราหายป่วยแล้ว

“จริงเหรอวะ พิมพ์คงดีใจมาก แล้วเขาเป็นอย่างไรบ้าง แกรู้ข่าวบ้างไหม”

“คุณพิมพ์เหรอวะ ฉันไม่ได้เจอเลยว่ะ...เฮ้ยไอ้คิมเพิ่งนึกได้ฉันมีนัด แค่นี้ก่อนนะ” เอกรัฐรีบวางสาย

ธนาคิมพูดถึงหญิงคนรักแล้วอดคิดถึงไม่ได้ มองไปในบ้านเห็นภาพความทรงจำต่างๆที่เคยมีร่วมกัน เดินหนีไปที่ครัวหวังจะให้ลืม กลับยิ่งคิดถึงตอนที่ช่วยกันทำคัพเค้ก คิดถึงตอนที่จูบกับเธอ

“ผมคิดถึงคุณนะ...พิมพ์” พูดจบธนาคิมกลับไปที่ห้องรับแขกอีกครั้ง ต้องชะงักเมื่อเจอเขมจิราในชุดนุ่งขาวห่มขาวยืนยิ้มอยู่ ที่เธอมาที่นี่เพื่อมาทวงสัญญาเรื่องแต่งงาน เขาถึงกับอึ้ง...

พิมพ์ชนกเองก็ย้ายไปเป็นพยาบาลในโรงพยาบาลที่ต่างจังหวัด ด้วยความที่คนไข้เยอะแต่พยาบาลมีจำกัด เธอจึงทำงานหัวฟูวิ่งวุ่นไปหมด วันนี้ริสากับอานนท์แวะมาเยี่ยม ทั้งสองฝ่ายต่างดีใจมากเพราะไม่ได้เจอกันมานาน ครั้นออกเวร พิมพ์ชนกชวนริสากับอานนท์ไปหาอะไรกินกันที่ร้านอาหารในตัวเมือง

ริสาถามสารทุกข์สุกดิบของเธอว่าเป็นอย่างไรบ้าง เหนื่อยไหมที่ต้องมาทำงานโรงพยาบาลรัฐ คนไข้คงเยอะน่าดู เธอยอมรับว่าเหนื่อยแต่ก็มีความสุข ตั้งใจมานานที่จะทำแบบนี้ ตอนนี้เธอได้ทำตามความฝันแล้ว ริสาดีใจด้วยที่เห็นเธอมีความสุขสักที แต่อยากให้เธอมีความสุขกว่านี้

“แค่นี้พิมพ์ก็มีความสุขมากแล้วค่ะพี่ริสา ได้ทำงานที่รัก เสาร์อาทิตย์กลับบ้านไปเจอทุกคนพร้อมหน้า ทั้งคุณปู่ คุณย่า คุณพ่อ คุณน้าทิพย์แล้วก็เขม ตอนนี้พิมพ์มีความสุขสุดๆเลยล่ะค่ะ”