หลงเงาจันทร์

ทิพย์อาภาเปิดห้องเข้ามาเจอลูกกรีดร้องไม่หยุดรีบเข้าไปกอดพร้อมกับถามว่าเป็นอะไรไป เธอกวาดตามองหาธนาคิมพลางขอร้องให้ฟังเธอก่อน แต่ไม่เห็นเขาแม้เงา

“แม่ พี่คิมมาแล้ว พี่คิมมาแล้วใช่ไหมแม่ พี่คิมอยู่ไหน” เขมจิราเห็นแม่เงียบก็ตะคอกใส่ “บอกมาสิแม่”

“ยังค่ะลูก ยังไม่มา”

เขมจิราตวาดแว้ดยังไม่มาได้อย่างไรเมื่อครู่นี้เธอยังเห็นพี่คิมอยู่เลย ทิพย์อาภายืนยันยังไม่มาจริงๆ เธอมองแม่ตาขวางหาว่าโกหก คิดจะกีดกันเธอกับพี่คิมใช่ไหม คิดจะช่วยนังพิมพ์แย่งเขาไปจากเธอใช่ไหม

“เขม แม่จะช่วยนังพิมพ์มันทำไมล่ะคะลูก แม่ต้องช่วยเขมสิ”

“แล้วทำไมพี่คิมถึงไม่มาแม่...ทำไม” เขมจิราสติแตกร้องไห้โฮ ทิพย์อาภาจับไหล่ทั้งสองข้างของลูกไว้ขอให้ฟังตนให้ดีๆ ลูกจำไม่ได้หรือว่าตนสั่งให้พิมพ์ชนกไปรับผิดแทนลูกเหมือนทุกทีแล้ว

“พิมพ์ไปรับผิดแทน ถูกลงโทษแทน ถูกตีแทนเขมเหมือนตอนเด็กๆ”

“ใช่ค่ะลูก คราวนี้เขมไม่ต้องกลัวแล้วนะลูก” ทิพย์อาภาดึงลูกมากอดปลอบใจ เธอถึงยิ้มออกมาได้...

ในขณะเดียวกันพิมพ์ชนกเห็นธนาคิมขับรถบ่ายหน้าออกจากกรุงเทพฯก็ไม่สบายใจ ถามว่าจะพาเธอไปไหน เขานิ่งไม่ตอบ เธอพยายามกล่อมเขาให้จอดรถคุยกันดีๆ เขาสั่งให้เธอเงียบ แต่เธอยังคงพูดต่อไป

“ฉันรู้ค่ะว่าคุณเป็นเพื่อนกับพีท ฉันผิดเองที่โกหกคุณ ถ้าคุณยังเห็นความดีของฉันอยู่บ้าง เราพูดกันดีๆได้ไหมคะ” พิมพ์ชนกพยายามพูดอย่างใจเย็น ธนาคิมกลับตะคอกใส่ให้เธอเงียบ...

เขมจิราชื่นชมแม่ตัวเองอยู่ดีๆก็เริ่มเพี้ยนเปลี่ยนเป็นด่าว่าแทนที่ หาว่าโง่ นังพิมพ์คิดจะแย่งพี่คิมของเธอ แม่คิดว่ามันจะช่วยเราหรือ ป่านนี้มันใส่ความเธอให้พี่คิมฟังไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ทิพย์อาภาอธิบายว่ามันไม่กล้าทำแบบนั้นหรอกเพราะมันไม่ได้เป็นคนแบบนั้น

“อ๋อ นี่แม่ว่าเขมใส่ความพิมพ์เหรอแม่...แม่ เข้าข้างมันใช่ไหม”

“เอ่อ แม่หมายถึงพิมพ์มันไม่กล้าหรอกค่ะ มันกลัวเขมจะตาย”

“โธ่แม่ ถ้ามันกลัวเขมมันจะแย่งคุณพ่อคุณปู่คุณย่าของเขมไปได้ยังไง แม่นี่โง่จริงๆ” เขมจิราบาปหนักที่ด่าว่าแม่ตัวเอง ทำให้ท่านเสียใจน้ำตาคลอ เธอไม่สนใจคว้ากระเป๋าถือจะไปหาธนาคิมจะไปดูว่านังพิมพ์ใส่ความอะไรเธอบ้างจะได้จัดการมันได้ถูก แล้วจ้ำพรวดๆออกจากห้อง ทิพย์อาภารีบตามไปห้ามว่าอย่าเพิ่งไปไหนเธอยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย เขมจิราปรี๊ดแตกใครบอกแม่ว่าเธอป่วย ไอ้หมออานนท์ใช่ไหม