หลงเงาจันทร์

“คุณพิมพ์บอกว่าเคยคบไอ้พีท คุณพิมพ์ไม่รู้เหรอครับว่าพ่อแม่ของพีทไม่ได้อยู่เมืองไทย คุณนี่โกหกไม่เก่งเลยนะครับ...แต่ตอนนี้พ่อแม่ของพีทท่านเพิ่งกลับมาถึงเมืองไทยครับ ถึงเมื่อเช้านี้เอง ผมกับไอ้คิมเพิ่งไปรับที่สนามบินมา คุณพิมพ์มีอะไรกับพวกท่านเหรอครับ”

หญิงสาวได้แต่ยิ้มยังไม่ยอมตอบ ครู่ต่อมา

พิมพ์ชนกกับเอกรัฐเดินออกจากร้านอาหาร เขาขอให้เธอรอตรงนี้สักครู่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วเดินออกไป เธอเดินเล่นไปดูโน่นนี่ฆ่าเวลา ขณะเดินเรื่อยเปื่อย เธอชนเข้ากับชาคริตอย่างจัง เขมจิราเดินมาจากอีกทางเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกันก็แปลกใจรู้จักกันด้วยหรือ

ชาคริตประคองพิมพ์ชนกไว้ตามนิสัยชายเจ้าชู้เห็นสาวสวยเป็นไม่ได้ถามว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า เธอไม่เป็นอะไร ขอโทษเขาด้วยที่เดินชน เขาเองก็ขอโทษเธอเช่นกันไม่ทันมองทาง เอกรัฐกลับมาหาพิมพ์ชนกเห็นอยู่กับชาคริตก็ร้องทัก เขาเองก็แปลกใจที่เจอเอกรัฐถามว่ามาได้อย่างไร

“อ๋อ ผมมากินข้าวกับเพื่อนน่ะครับ คุณพิมพ์

นี่คุณชาคริตเป็นลูกค้าของผมครับ ส่วนนี่คุณพิมพ์ชนก สุวรรณเวศน์ครับคุณชาคริต”

“พิมพ์ชนก สุวรรณเวศน์ คุณนี่เอง”

พิมพ์ชนกนิ่วหน้าแปลกใจนี่เขารู้จักเธอด้วยหรือ ชาคริตไม่รู้จักแต่เคยได้ยินชื่อเธอมาก่อน บังเอิญเขาเป็นเพื่อนกับน้องสาวของเธอซึ่งมักจะชอบพูดถึงเธอให้ได้ยินบ่อยๆ

เขมจิราแอบมองสามคนอยู่ห่างๆอย่างไม่สบายใจนัก พอเห็นชาคริตเดินแยกมารีบหลบมุมรอจนเขาเดินผ่านไปแล้ว โผล่หน้าออกมาดูอีกที พิมพ์ชนกกับเอกรัฐหายไปแล้ว ชะเง้อคอมองหาก็ไม่เห็น มีเสียงชาคริตดังขึ้นทางด้านหลังว่ามองหาใครอยู่ เธอหันมอง เขาพรวดมาถึงตัวแล้ว เธอผลักเขาออกห่างไม่พอใจ

“เมื่อกี้ผมเจอพี่สาวคุณด้วยนะ พี่สาว น้องสาว หน้าสวยเหมือนกัน แต่คนหนึ่งเย็นเหมือนพระจันทร์ อีกคนร้อนแรงเหมือนพระอาทิตย์ ถ้าได้ทั้งคู่ทั้งพี่ทั้งน้องผมคงโชคดีเป็นบ้า” พูดจบชาคริตหัวเราะชอบใจ เขมจิรา ไม่ขำด้วยด่าเขาว่าไอ้บ้า แล้วขยับจะหนีแต่เขาคว้าแขนไว้

“ความจริงผมยังติดใจคุณอยู่นะ มากด้วย ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ถ้าคืนนี้คุณไปกับผม ผมจะยอมจบด้วยดีๆ โอเครึเปล่า” ชาคริตยิ้มกวน ทีแรกเขมจิราจะด่าแต่นึกอะไรขึ้นมาได้เปลี่ยนเป็นโอบคอเขาไว้เหมือนยอมอ่อนข้อให้ ครั้นเขาตายใจเธอขึ้นเข่าเข้าเต็มกล่องดวงใจจนจุกแทบกระอักทรุดลงไปกองกับพื้น ผู้คนแถวนั้นมองเขาเป็นตาเดียวกัน ชาคริตทั้งเจ็บทั้งอาย เธอด่าเขาซ้ำให้ได้อับอายอีก