หลงเงาจันทร์

ทันใดนั้นมีเสียงเร่งเครื่องรถดังขึ้น พิมพ์ชนกหันมองตามเสียงเห็นเขมจิราขับรถพุ่งเข้าหาหวังจะชนศัตรูคู่อริให้ตาย พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดของเขมจิรา ตอนนั้นทั้งคู่เป็นแค่เด็กหญิงตัวน้อย ตีเทนนิส แบบงูๆปลาๆกันอย่างสนุกสนาน เขมจิรายังนึกถึงสิ่งดีๆ ที่พี่สาวเคยทำให้ สิ่งเหล่านั้นแสดงออกอย่างชัดแจ้งว่าพิมพ์ชนกรักและยอมเธอมาตลอด

ด้านพิมพ์ชนกไม่คิดจะหนี ยอมตายเพื่อน้องค่อยๆหลับตาลง เขมจิรากำลังจะขับรถชนพี่สาว แต่คำพูดและการกระทำที่พี่ทำให้ ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายสายใยพี่น้องที่ตัดไม่ขาดปลุกสติของเขมจิราขึ้นมาเห็นพิมพ์ชนกยืนนิ่งไม่ยอมหนี ตัดสินใจหักพวงมาลัยหลบ รถเฉียดเธอไปเส้นยาแดงผ่าแปด พุ่งชนตู้คอนเทนเนอร์เสียงดังสนั่น พิมพ์ชนกตกใจลืมตาขึ้นมอง เห็นรถของน้องพังยับรีบวิ่งไปดู...

เหมือนมีลางสื่อถึงกัน อยู่ๆมือของอารีย์ที่ถือถ้วยกาแฟอ่อนแรง ถ้วยตกพื้นแตกกระจาย เธอใจคอไม่ดีเกรงจะมีเรื่อง พงษ์ต้องปลอบว่าไม่มีอะไร เมื่อคืนเธอนอนไม่พอมือไม้เลยไม่มีแรง

“เป็นห่วงเขมค่ะ”

จังหวะนั้นมีเสียงทิพย์อาภาเรียกหาเขมจิราดังขึ้น ก่อนตัวจะเดินตามเข้ามาถามท่านทั้งสองว่าลูกของตนกลับมาหรือยัง พงษ์ส่ายหน้านี่พิมพ์ชนกก็มาหายไปอีกคน เห็นทิ้งโน้ตไว้ว่ารู้ที่อยู่ของเขมจิราแล้วกำลังไปรับกลับ ตอนนี้นิติกับธนาคิมก็เลยออกไปตาม ทิพย์อาภาฉีกยิ้มกว้าง

“เขม...เขมจะกลับบ้านแล้วใช่ไหมลูก” ทิพย์อาภาดีใจโดยไม่รู้ว่าเกิดเรื่องร้ายแรงกับเขมจิรา...

สภาพรถที่ชนอัดกับตู้คอนเทนเนอร์คล้ายกับรถของพลาทิปที่ชนอัดกับเสาไฟฟ้าไม่มีผิดเพี้ยน เหมือนเป็นกงเกวียนกำเกวียน พิมพ์ชนกพยายามดึงประตูรถเพื่อจะช่วยน้องที่ตัวอาบไปด้วยเลือดออกมาอย่างยากลำบาก สุดท้ายก็เปิดประตูได้ ถามว่าเจ็บตรงไหนบ้างให้บอกมา เขมจิราพึมพำทำไมพี่ถึงต้องเกลียดเธอด้วย

“ไม่...ไม่นะ พี่ไม่เคยเกลียดเขม” พิมพ์ชนกส่ายหน้า ทั้งน้ำตา แต่เหมือนเขมจิราจะไม่ได้ยิน

“ทำไมพิมพ์ถึงไม่รักเขมบ้าง เขมอยากให้พิมพ์รักเขมนะ อย่าเกลียดเขมเลยนะพิมพ์” พูดได้แค่นั้น

เขมจิราค่อยๆหมดสติ พิมพ์ชนกตกใจร้องไห้โฮ นิติกับธนาคิมตามมาสมทบเห็นสภาพเขมจิราก็ตกใจไม่แพ้กัน

ooooooo