หลงเงาจันทร์

“เขมฟังแม่นะคะ ตั้งแต่มีลูกเกิดขึ้นมาในนี้ ในใจของแม่ก็มีแต่เขม แม่ไม่เคยคิดถึงคนอื่น แม้แต่ตัวเอง เขม...แม่บอกกับตัวเองแม่จะทำทุกอย่าง ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เขมมีความสุขเพราะลูกคือที่สุดในชีวิตของแม่” คำพูดของแม่ฉุดรั้งให้เขมจิราได้สติคืนมา

ooooooo

ด้วยความเป็นห่วงน้อง พิมพ์ชนกไม่หลับไม่นอน กดโทรศัพท์หาน้องไม่หยุด ขณะที่ธนาคิม แอ๋วและลูกชิ้นนั่งหลับตามมุมต่างๆของห้องรับแขก มีเพียงเสียงให้ฝากข้อความแต่ไม่มีใครรับสาย

เขมจิราที่ไม่หลับไม่นอน เดินกลับมาที่รถซึ่งจอดอยู่ในโกดังใกล้ๆ เห็นมือถือวางอยู่ที่เบาะรถหยิบขึ้นมากดเปิดเครื่อง เป็นจังหวะเดียวกับพิมพ์ชนกโทร.เข้ามาพอดี เธอตัดสินใจรับสาย พิมพ์ชนกดีใจมากซักว่าอยู่ไหนทุกคนเป็นห่วงน้องมาก เธอไม่รู้เหมือนกันขับรถมาเรื่อยๆไม่รู้มาโผล่ที่ไหน

“เขม...เขมมีอะไรกลับมาคุยกันที่บ้านดีไหมจ๊ะ คุณพ่อคุณน้าทิพย์ คุณปู่คุณย่าพี่และทุกคนเป็นห่วงเขม มากนะ” พิมพ์ชนกพยายามเกลี้ยกล่อม เขมจิราอ้างว่าขับรถไม่ไหวไม่ได้นอนทั้งคืน พิมพ์ชนกบอกให้เธอแชร์โลเกชันมาเดี๋ยวตนจะไปรับ เธอทำตามที่พี่สาวบอกแบบเบลอๆแล้ววางสายนั่งซึม...

เมื่อได้โลเกชันจากน้อง พิมพ์ชนกหันไปทางธนาคิม เห็นหลับสนิท รวมทั้งลูกชิ้นและแอ๋วก็เกรงใจเพราะรู้ว่าทุกคนเพิ่งจะได้หลับกัน ตัดสินใจไปรับน้องตามลำพัง ไม่นานนัก พิมพ์ชนกมาถึงโกดังเก็บตู้คอนเทนเนอร์ตามที่น้องแชร์โลเกชันมาให้ แต่ไม่เจอใคร ไม่เห็นรถของเขมจิราจอดอยู่ จึงลงจากรถเดินหา เขมจิราจอดรถ

ซุ่มอยู่อีกมุมหนึ่ง จ้องไปยังพี่สาวต่างมารดาที่เดินหาตัวเองอยู่ นึกถึงตอนที่พี่คุยกับชาคริตโรคหลงผิดกำเริบอีก

“พวกแกร่วมมือกันแน่ๆ แกร่วมมือกับไอ้ชาคริต ทำร้ายฉัน แกคิดจะแก้แค้นเอาคืนที่ฉันใช้ชื่อแกใช่ไหม”

พิมพ์ชนกโทร.หาน้องถามว่าอยู่ไหน ตอนนี้ตนมาถึงแล้ว เขมจิราจ้องพี่สาวที่ยืนอยู่อย่างเคืองแค้น

“เพราะแกคนเดียวนังพิมพ์ แกทำลายชีวิตฉันเพราะแก ฉันเกลียดแก ถ้าโลกนี้มีฉันต้องไม่มีแก”

“เขมฟังพี่ก่อน ตอนนี้เขมอยู่ไหน เขมๆ” พิมพ์ชนกพยายามจะดึงสติน้องแต่เธอวางสายไปเสียก่อน