หลงเงาจันทร์

เขมจิราเห็นโพสต์นี้เช่นกัน ลุกพรวดจากที่กำลังนอนให้ลูกชิ้นนวด โยนมือถือทิ้งลงบนที่นอน ลูกชิ้นจอมสาระแนหยิบมาดูเห็นรูปเซลฟี่อานนท์กับพิมพ์ชนกก็ตาโตตื่นเต้นสองคนนี้คบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เขมจิราไม่พอใจกระชากมือถือคืน ลูกชิ้นนินทาอานนท์ว่าไวยิ่งกว่าปรอทพอเลิกกับคุณเขมปุ๊บไปหาคุณพิมพ์ปั๊บ แล้วชมเธอว่าฉลาดที่เลือกแฟนเป็นหมอ เขมจิราโมโหไล่ตะเพิดลูกชิ้นไปให้พ้น มองรูปอานนท์ในมือถืออีกครั้ง

“จะกลับไปหาพิมพ์เหรอหมอ เขมไม่ยอมหรอก” เขมจิราคิดแผนการบางอย่าง...

ทางฝ่ายพิมพ์ชนกจัดเตรียมอาหารไว้รอธนาคิมลงมากินเรียบร้อย หยิบมือถือโทร.หาริสาซึ่งเห็นเป็นเบอร์ของเธอนั่งมองอยู่อย่างนั้นจนสายตัดไปเอง พิมพ์ชนกแปลกใจทำไมริสาไม่รับสายหรือยังยุ่งอยู่ ไม่ได้ติดใจอะไรไว้พรุ่งนี้ค่อยโทร.อีกที แล้วเห็นว่าเลยเวลาอาหาร แต่ธนาคิมยังไม่ลงมากินจึงเดินขึ้นไปตาม

ธนาคิมนอนหิวข้าวท้องร้องจ๊อกๆแต่ไม่ยอมลงไปกินอะไร ครั้นพิมพ์ชนกเปิดประตูเข้ามาเรียกเขาให้ลงไปกินข้าวเลยเวลามื้อเย็นนานแล้วเขากลับนอนนิ่ง เธอเอามือแตะหน้าผากดูก็ไม่พบว่าตัวร้อน แปลกใจว่าเป็นอะไรไป เขาโกหกว่าไม่หิวให้เธอกินก่อนได้เลย เธอไม่ยอมให้เขาอดข้าว ไม่หิวก็ต้องกินเพราะต้องกินยา เขายืนกรานไม่ยอมกิน เธอขู่ถ้าไม่กินข้าวก็ต้องให้น้ำเกลือจะได้ให้ยาทางสายน้ำเกลือ

“ไม่ต้องๆ ผมไปกินข้าวก็ได้ เอะอะก็จับฉีดยาจับให้น้ำเกลือ พยาบาลซาดิสต์” ธนาคิมบ่นเป็นหมีกินผึ้ง พิมพ์ชนกหลุดขำที่เขาเป็นผู้ชายแท้ๆแต่ดันกลัวเข็ม ธนาคิมเคืองนี่เธอรู้ได้อย่างไรว่าเขากลัวเข็ม เธอรู้จากแม่ของเขา ธนาคิมขัดใจมากที่แม่เอาความลับมาบอกเธอ...

ทิพย์อาภาจะขึ้นห้องนอนเจอเขมจิราในชุดเปรี้ยวเข็ดฟันออกจากห้องจะไปข้างนอกร้องถามจะไปไหน เธอเซ็งก็เลยจะออกไปเที่ยว ทิพย์อาภาทวงถาม ไหนตกลงกันแล้วว่าช่วงนี้เธอจะอยู่บ้านไม่ออกไปเที่ยวเตร่ เธอก็น่าจะรู้ว่าพักนี้พ่อกำลังไม่ปลื้มเธออยู่ ป่วยการจะขอร้องหรือห้ามปราม เขมจิราไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เดินลิ่วออกไปเลย ทิพย์อาภามองตามลูกเหนื่อยใจสุดๆ

ooooooo

ธนาคิมไม่สบอารมณ์นักที่รู้ว่าพิมพ์ชนกขอให้เอกรัฐมารับไปหาหมอ ใส่รองเท้าที่เธอวางเตรียมไว้ให้เสร็จสรรพใช้ไม้เท้าคลำทางเดินออกจากบ้าน เอกรัฐงงเป็นอะไรของมันหงุดหงิดแต่เช้า

“เป็นแบบนี้แหละค่ะ คนป่วยอารมณ์ยังไม่คงที่ ขึ้นง่ายลงง่าย”

“ยิ่งกว่าวันนั้นของเดือน” เอกรัฐพูดติดตลกเล่นเอาพิมพ์ชนกขำกลิ้ง...