หลงเงาจันทร์

เขมจิราเที่ยวมาหนักตอนเช้าเลยไม่ยอมตื่น ทิพย์อาภาต้องเข้าไปปลุกให้แต่งตัวไปเรียนหนังสือ เธอไม่ยอมลุกแถมประกาศว่าจะไม่ไปเรียนอีกแล้ว ตอนนั้นที่รับปากพ่อว่าจะเรียนให้จบเพราะต้องการแต่งงานกับพี่คิม แต่ตอนนี้เธอถอนหมั้นเขาไปแล้วจะต้องเรียนให้จบไปทำไม

“เขม แต่ถ้าลูกเรียนจบปริญญาได้ก็ดีไม่ใช่เหรอคะ แม่อยากให้เขมเรียนให้จบนะคะลูกแม่จะได้ภูมิใจ”

“ทุกวันนี้เขมมันไม่น่าภูมิใจใช่ไหมแม่...แม่จะบอกแบบนี้ใช่ไหม แม่กลัวว่าถ้าเขมเรียนไม่จบจะสู้พิมพ์ไม่ได้ใช่ไหม...ใช่ไหมแม่ เขมมันจะสู้พิมพ์ไม่ได้ใช่ไหม” เขมจิราสติแตกเขย่าแขนแม่ตัวเองหัวสั่นหัวคลอน

เสียงแผดแปดหลอดของเธอทำให้นิติต้องเข้ามาดู เห็นเขมจิรากำลังคาดคั้นทิพย์อาภาให้ตอบคำถามก็เข้าไปห้ามพร้อมกับต่อว่าว่าไปเสียงดังใส่แม่ทำไม เขมจิราเงียบไม่พูดอะไร ทิพย์อาภากางปีกปกป้องลูกว่าไม่มีอะไร ตนผิดเองที่ไปทำให้ลูกรำคาญ

“ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีสิทธิ์มาขึ้นเสียงกับแม่ เราเป็นลูกเป็นเด็กขึ้นเสียงกับผู้ใหญ่ ขึ้นเสียงกับแม่มันบาป”

แทนที่จะสำนึก เขมจิรากลับว่าพ่อว่าโบราณ บาปอะไรเธอไม่รู้จักไม่เห็นเข้าใจ นิติไม่พอใจที่นอกจากลูก

จะไม่สำนึกแล้วยังเถียงฉอดๆอีกต่างหากทำท่าจะเอาเรื่อง ทิพย์อาภาออกโรงปกป้องลูกอีกครั้งโดยยอมรับผิดเอง ขอร้องเขาอย่าบ่นลูกอีกเลย นิติเตือนการปกป้องลูกของเธอกำลังทำให้ลูกเสียคน ทิพย์อาภาอึ้งเพราะโดนใจดำเต็มๆ เขมจิราไม่พอใจหันไปเล่นงานพ่อเรื่องอะไรมาว่าแม่ของตน นิติขี้เกียจเถียงกับลูก

“โอเค พ่อไม่ว่าแม่แล้วเขม แต่นี่สายแล้ว ทำไมเขมไม่รีบไปมหาวิทยาลัย ไหนแม่เขาบอกว่าวันนี้มีเรียน”

เขมจิรายอมรับว่ามีเรียนแต่ไม่ไป นิติตัดพ้อไหนลูกให้สัญญาไว้ว่าจะเรียนให้จบ เธอลอยหน้าสัญญาแล้วไงก็ทำไม่ได้จะให้ทำอย่างไร นิติยังไม่เห็นเธอลองสักนิดก็บอกว่าทำไม่ได้แล้วหรือ เธอเสียงกร้าวถ้าเธอเรียนไม่จบแล้วจะสู้พิมพ์ชนกลูกสุดที่รักของพ่อไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป และต่อให้เธอเรียนจบพ่อก็เห็นพิมพ์ชนกดีกว่าอยู่ดี

เขาไม่เข้าใจลูกจะเอาพี่สาวตัวเองมาเปรียบเทียบทำไมเป็นพี่น้องกันแท้ๆ เขมจิราเถียงพ่อฉอดๆไม่เลิก แถมยังพาลด่าพิมพ์ชนกที่ไม่รู้เรื่องด้วย นิติไม่อยากต่อความยาวด้วยจึงตัดบท

“เอาล่ะเขม เรื่องนั้นลูกจะคิดยังไงก็เอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้เราคุยกันเรื่องเรียน พ่อว่าลูกอดทนอีกนิดได้ไหม”