หลงเงาจันทร์

กลับถึงบ้านที่อยุธยา ธนาคิมยังคงเหวี่ยงวีนไม่เลิกไม่แล้วเพราะหึงที่เห็นพิมพ์ชนกสนิทสนมกับเอกรัฐ ยิ่งเอกรัฐแกล้งคุยว่าเธอเป็นแฟน เขายิ่งโกรธเสียงเขียวใส่เธอบอกแล้วหรือว่ายอมเป็นแฟนด้วย

“อ้าวไอ้คิม แกจำไม่ได้เหรอ คุณพิมพ์เขาพาฉันไปหาพ่อเขาที่บ้าน แกก็เห็น”

“แล้วเขาพูดตรงไหนว่าแกเป็นแฟนเขา คิดเองเออเอง” พูดเสร็จธนาคิมเดินหงุดหงิดออกไป เอกรัฐมองตามส่ายหน้าระอาใจ ด้านธนาคิมใช้ไม้เท้าคลำทางมาถึงครัว เห็นพิมพ์ชนกเป็นภาพรางๆกำลังทำของว่างให้ทุกคนอยู่ ตรงรี่เข้าไปปัดจานของว่างตกแตก เขาจะปัดจานอีกเธอจับมือไว้ขอร้องให้หยุดทำแบบนี้

“ไม่ต้องทำแล้วผมไม่หิวไม่อยากกิน”

“คุณไม่อยากกินแต่คุณเอกเขาหิวเขาเหนื่อย” คำพูดของพิมพ์ชนกยิ่งทำให้ธนาคิมโมโห หาว่าเธอชอบเอกรัฐ เพราะหวังให้เขาเป็นเป้าหมายใหม่ของตัวเอง กระชากเธอเข้ามาใกล้ๆ

“เมื่อไหร่คุณจะเลิกปั่นหัวผู้ชายคนโน้นคนนี้สักที พิมพ์ชนก ทำคนตายไปคนหนึ่งแล้วยังไม่สำนึกอีกเหรอ”

“คุณหมายถึงใคร ใครทำใครตายคุณธนาคิม” พิมพ์ชนกคาดคั้น ธนาคิมรู้สึกตัวว่าหลุดปาก ก็เลยไล่ตะเพิดเธอกลับกรุงเทพฯกลบเกลื่อน จะกลับไปพร้อมเอกรัฐเลยก็ได้ เขาอยู่คนเดียวได้ พิมพ์ชนกไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรเธอ แต่ที่เธอมาอยู่ที่นี่เพราะต้องการดูแลเขาจริงๆไม่ได้มีอย่างอื่น เขากลับหาว่าเธอมาเพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกดีเท่านั้นเอง ความจริงแล้วเธอไม่ได้อยากมา ถ้าเลือกได้เธอก็คงทิ้งเขาเหมือนที่เขมจิราทำ

“คุณรู้แล้ว!!”

“ใช่ แม่บอกผมแล้วว่าเขมถอนหมั้นผม” พูดจบธนาคิมถอดแหวนหมั้นที่นิ้วตัวเองฝากคืนเขมจิราให้ด้วย พิมพ์ชนกพยายามกล่อมให้เขาใจเย็นๆก่อนให้เวลาเขมจิราหน่อย บางทีถ้าเขาหายน้องของเธออาจจะเข้าใจอะไรๆดีขึ้นก็ได้ เขาไม่สนใจเขมจิราอีกแล้ว เธอเองก็กลับไปได้แล้วไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรเขาอีก เอกรัฐได้ยินเสียงเอะอะเข้ามาเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเพื่อน ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ตอบใช้ไม้เท้าคลำทางออกไป

ooooooo

เอกรัฐถามเพื่อนไม่ได้เรื่องอะไรก็เลยถามพิมพ์ชนกว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้แล้วว่าทำไมช่วงนี้ธนาคิมถึงหงุดหงิดอารมณ์เสียบ่อยๆ เพราะเขารู้เรื่องเขมจิราถอนหมั้น คงเสียใจกับเรื่องนี้มาก แล้วก้มเก็บเศษจานเศษอาหารที่พื้น เอกรัฐไม่เชื่อว่าเพื่อนจะเสียใจเพราะรู้ดีว่าเขาไม่ได้รักเขมจิราแต่ไม่ได้พูดออกมา...