หลงเงาจันทร์

“ค่ะ เขมเต็มใจมีอะไรกับเขาจริงๆ”

ทิพย์อาภาตำหนิลูกปล่อยตัวกับผู้ชายง่ายๆแบบนั้นได้อย่างไร เธอกลับว่าแม่ว่าคร่ำครึเรื่องแบบนี้สมัยนี้เป็นเรื่องปกติแล้ว ทิพย์อาภายืนยันว่าไม่ปกติ คนไม่ใช่สัตว์ที่จะสมสู่กันเพราะความใคร่อย่างเดียว

ลูกบังเกิดเกล้าตวาดแว้ดนี่แม่ว่าเธอหรือทิพย์อาภาปฏิเสธเป็นพัลวันว่าเปล่า แค่สั่งสอน เธอตะคอกใส่ไม่ต้องมาสอน อย่ามาทำตัวน่ารำคาญเหมือนพ่ออีกคนแล้วไล่แม่ไปให้พ้น คนจะนอน ทิพย์อาภาไม่กล้าหือลุกออกจากห้องทั้งน้ำตา รู้สึกผิดหวังในตัวลูกมากขึ้นเรื่อยๆ

ooooooo

เอกรัฐเข็นรถเข็นพาธนาคิมเข้าไปในห้องตรวจตาโดยมีพิมพ์ชนกตามมาด้านหลัง หมอตาเห็นเธอก็ร้องทักเพิ่งรู้ว่าเธอลาออกจากที่นี่ ธนาคิมชะงักเพิ่งรู้เหมือนกัน เธอตกใจที่หมอตาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

“เอ่อค่ะ แต่ ผอ.ให้เซ็นลาแบบไม่รับเงินเดือนไว้ก่อนค่ะ ถ้าเกิดว่า เอ่อ ไม่ดีขึ้น ผอ.ถึงจะเซ็นให้ลาออกค่ะ”

“ดีแล้วล่ะ หมอว่าเคสคุณธนาคิมยังมีหวังเยอะอยู่นะ...คุณธนาคิมครับตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง”

ธนาคิมกลัวความลับเรื่องเริ่มมองเห็นแตกจึงขอให้เอกรัฐกับพิมพ์ชนกไปรอข้างนอก ขอคุยกับหมอตามลำพัง ทั้งคู่ไม่ขัดข้องพากันไปนั่งหน้าห้องตรวจ เอกรัฐเห็นท่าทางพิมพ์ชนกเป็นห่วงธนาคิมมาก แกล้งกระเซ้า

“ผมชักอยากตามองไม่เห็นขึ้นมาบ้างแล้วสิครับ คุณพิมพ์จะได้เป็นห่วงผมเหมือนที่ห่วงไอ้คิมตอนนี้”

พิมพ์ชนกถึงกับหน้าเหลอหลาไปไม่เป็น ระหว่างนั้น ริสาเดินผ่านมาแถวนั้นพอดี พิมพ์ชนกดีใจร้องเรียกไว้ แล้วบอกกับเอกรัฐขอตัวไปคุยกับพี่ริสาสักหน่อย ถ้าธนาคิมออกมาให้โทร.ตามเธอด้วยแล้วรีบวิ่งไปหาริสา

“เมื่อวานพิมพ์โทร.หา แต่พี่ริสาไม่รับสาย”

ริสาโกหกหน้าตาเฉยว่ายุ่งอยู่ก็เลยไม่ได้ยินเสียงสายเข้าต้องขอโทษด้วย เธอไม่ได้มีเรื่องอะไรสำคัญ แค่จะโทร.มาเล่าให้ฟังว่าบังเอิญเจออานนท์ที่วัดแถวบ้านธนาคิมที่อยุธยา ริสาเห็นที่อานนท์โพสต์รูปแล้ว

“เหรอคะ พิมพ์ก็ไม่ได้เล่นอะไรพวกนี้ด้วยเลยไม่รู้...พี่ริสาคงไม่ได้หึงพิมพ์กับคุณหมอนะคะ”

“บ้าพิมพ์ พี่จะหึงพิมพ์ทำไม พี่ไม่ได้เป็นเจ้าของหมอเขาสักหน่อย”

“ไม่รู้แหละค่ะ พิมพ์ก็แค่จะบอกว่าพิมพ์กับหมอบังเอิญเจอกันและไม่มีอะไรกันมากกว่านี้แน่นอน พี่ริสาสบายใจได้ เอ่อ เสาร์อาทิตย์นี้พี่ริสาไปหาพิมพ์ที่โน่นสิคะ จะได้ไปเยี่ยมหมออานนท์ด้วย”