หลงเงาจันทร์
ตอนที่ 12
“พี่ไม่ไปหรอก” ริสาปากกับใจไม่ตรงกัน อยากเจออานนท์ใจแทบขาด แต่งอนที่เขาหายเงียบ พิมพ์ชนกรู้เท่าทันพยายามคะยั้นคะยอให้เธอไปหา ริสายืนกรานคำเดิมว่าไม่ไป
“ถ้าหมอเขาอยากเจอพี่ เขาก็ต้องพูดต้องติดต่อมาบ้าง แต่นี่ไม่มีเลย แสดงว่าเขาไม่อยากให้ใครไปวุ่นวาย พี่ไม่ไปหรอก” ริสาไม่ทันเห็นอานนท์ยืนอยู่ข้างหลังได้ยินสองสาวคุยกันตั้งแต่แรกก็เอ่ยปากขึ้นว่า
“เขาไม่ไปก็ไม่เป็นไรครับ หมอกลับมาเองแล้ว”
สองสาวหันมองตามเสียงเห็นอานนท์ในชุดเสื้อกาวน์ก็แปลกใจว่ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขากลับมาเมื่อเช้า เมื่อวานลืมบอกพิมพ์ชนกว่าตัวเองกำลังจะกลับ ริสายังงอนเขาไม่หายบอกพิมพ์ชนกว่าขอตัวก่อนมีงานต้องทำแล้วเดินหนี พิมพ์ชนกยุให้อานนท์ตามไปง้อ เขาพยักหน้ารับรู้รีบเดินตาม...
ที่ห้องตรวจตา หลังจากหมอตรวจตาธนาคิมเรียบร้อยจึงบอกว่าแม้เขาจะยังเห็นไม่ชัดแค่เลือนรางแต่ก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี ธนาคิมพูดให้กำลังใจตัวเองนี่แสดงว่าเขาจะค่อยๆมองเห็นชัดขึ้นใช่ไหม หมอเชื่อว่าน่าจะเป็นแบบนั้น ต้องขอแสดงความยินดีล่วงหน้า
เขาขอบคุณหมอแล้วนึกอะไรขึ้นมาได้
“เอ่อ คุณหมอครับ ผมอยากจะขอคุณหมออย่าเพิ่งบอกใครเรื่องที่ตาผมเริ่มกลับมามองเห็นได้ไหมครับ”
“ครับ...หมอไม่มีสิทธิ์เปิดเผยข้อมูลการรักษาคนไข้อยู่แล้วครับ ถ้าคนไข้ไม่อนุญาต”
ooooooo
พิมพ์ชนกเดินยิ้มกลับมาที่แผนกจักษุ เอกรัฐเห็นเข้าก็แซวมีอะไรหรือเปล่าถึงยิ้มแย้มแจ่มใสขนาดนี้ เธอยังไม่ทันเล่าเรื่องริสากับอานนท์ให้ฟัง พยาบาลพาธนาคิมมาส่งเสียก่อน เธอรีบเข้าไปรับตัวเขาพร้อมกับถามว่าหมอว่าอย่างไรบ้าง เขาแว้ดใส่สนใจด้วยหรือว่าเขาจะเป็นอย่างไรเห็นคุยกับเอกรัฐสนุกสนาน
“อะไรของแกวะ พอจะอยู่ฟังหมอด้วยก็ไม่ให้อยู่แล้วแบบนี้มาว่าไม่สนใจ” เอกรัฐโวยบ้าง ธนาคิมตัดบท
“กลับบ้านกันได้หรือยังล่ะ บ่นอยู่ได้ เบื่อ”
“ค่ะๆ” พิมพ์ชนกรีบเข็นรถเข็นพาธนาคิมออกไป เอกรัฐมองตามชักเอะใจว่าเพื่อนรักทำท่าเหมือนหึงเธอ แต่พอคิดอีกทีเขากลั่นแกล้งเธอขนาดนั้นไม่น่าจะเป็นไปได้ก็เลยไม่ติดใจสงสัยอะไรอีก...
ริสายังงอนอานนท์ไม่หายพยายามเดินหนี เขาเดินตามเธอไปทุกที่จนเธอทนไม่ไหวหันไปต่อว่าว่าจะเดินตามกันทำไม เขาบอกอย่างไม่อ้อมค้อมว่าคิดถึงเธอ แม้จะชอบใจแต่เธอไม่ยอมใจอ่อนยังคงเดินหนี อานนท์มองตามจ๋อยๆคิดว่าเธอจะดีใจที่เจอกันเสียอีก...
