หลงเงาจันทร์

“ใช่เลยครับ” อานนท์หัวเราะขำ พลอยทำให้พิมพ์ชนกขำไปด้วย ธนาคิมได้ยินเสียงหัวเราะของทั้งคู่ก็หงุดหงิดหมั่นไส้ ทีอยู่กับตนเองไม่เห็นจะหัวเราะดังขนาดนี้ พลันมีแสงวาบขึ้น จนต้องยกมือป้องตา เขารีบคว้าแว่นดำมาสวม หันไปทางพิมพ์ชนกที่ยืนคุยกับอานนท์ ถึงกับอึ้งที่มองเห็นทั้งคู่รางๆ...

อานนท์กับพิมพ์ชนกยังคุยกันเรื่องโน้นเรื่องนี้ได้อีกสักพัก เขาขอถ่ายรูปเซลฟี่กับเธอเป็นที่ระลึกที่โลกกลมพาให้เรามาเจอกันถึงที่นี่ เธอไม่ขัดข้องเข้าไปถ่ายเซลฟี่กับเขาอย่างสนุกสนาน

ด้านธนาคิมเริ่มเห็นภาพรางๆ ดีใจมากอยากบอกพิมพ์ชนกเป็นคนแรก คว้าไม้เท้าขาวเดินไปหา แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเธอกับอานนท์กำลังถ่ายเซลฟี่กันสนิทสนมก็หึงขึ้นมาอีก เปลี่ยนใจไม่บอกข่าวดีให้เธอรู้ พิมพ์ชนกหันมองอีกทีไม่เห็นธนาคิมนั่งอยู่ที่เดิมก็เป็นห่วง อานนท์เห็นท่าทางของเธอก็แอบยิ้ม

ooooooo

ธนาคิมนั่งจ้องแก้วน้ำบนโต๊ะพยายามเอื้อมมือไปจับ แต่คว้าพลาดเนื่องจากภาพยังเบลอๆ ลองอีกครั้งก็ยังคว้าไม่ถูก ครั้นได้ยินเสียงพิมพ์ชนกเดินเข้ามาเขาหยุดทำ เธอเห็นเขานั่งหน้าตึงอยู่สงสัยมีอะไรหรือเปล่า เห็นเขาพยายามจะคลำหาแก้วน้ำ หาไม่เจอหรือ

“ใช่ ผมหิวน้ำ” ธนาคิมตอบอย่างเสียไม่ได้พิมพ์ชนกเดินไปจับมือเขาไปหยิบแก้วน้ำ

“เอื้อมมือไปอีกนิดก็เจอแล้วล่ะ วันหลังถ้าคุณคลำหาตำแหน่งเดิมไม่เจอ ลองใจเย็นๆค่อยๆเอามือคลำตำแหน่งใหม่ดูนะคะ” พิมพ์ชนกบอกอย่างใจเย็น

“ผมรู้แล้ว” ธนาคิมพูดแบบมะนาวไม่มีน้ำ พิมพ์ชนกถอนใจเหนื่อยใจหยิบแก้วน้ำไปเก็บ เขาไม่วายแขวะกิ๊กหมอของเธอกลับไปแล้วหรือ เธอได้ยินไม่ถนัดถามว่าพูดอะไร

“ผมหมายถึงหมออานนท์ของคุณน่ะ เขากลับไปแล้วเหรอ”

“อ๋อ กลับไปแล้วค่ะ หมอต้องรีบกลับไปทำวัตรเย็นน่ะค่ะ”

ธนาคิมไม่วายจิกกัดอานนท์อยู่วัดแท้ๆแทนที่จะสงบจิตสงบใจยังตามมาส่งผู้หญิงถึงบ้าน พิมพ์ชนกสงสัยว่าเขาเป็นอะไรถึงได้เหวี่ยงวีนไปทั่วแถมชวนทำอะไรก็ไม่ทำสักอย่าง ไม่ให้เธออ่านหนังสือให้ฟัง ไม่รับคำชวนออกไปนั่งรับลมนอกบ้าน จะหาอะไรให้กินก็บอกว่าไม่หิวอยากนอน แล้วเดินฉุนเฉียวเข้าห้อง พิมพ์ชนกมองตามงงๆ...

หลังเงียบหายไปนาน ในที่สุดริสาก็เห็นความเคลื่อนไหวของอานนท์ เขาลงรูปเซลฟี่กับพิมพ์ชนกพร้อมกับข้อความว่า “ขอบคุณสำหรับข้อคิดและกำลังใจดีๆ #บังเอิญโลกกลม”...