หลงเงาจันทร์

พิมพ์ชนกแกล้งเก็บโน่นเก็บนี่แถวหน้าต่างเพื่อจะได้คอยดูธนาคิมที่เดินหนีไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่สวนข้างบ้าน เห็นเขานั่งเหม่อซึมคิดว่าเสียใจเรื่องเขมจิราถอนหมั้น แต่ความจริงแล้วเขากำลังสับสนในตัวพิมพ์ชนก ตกลงเธอเป็นคนอย่างไรกันแน่...

เอกรัฐเดินมานั่งข้างๆเพื่อนรัก เป็นอย่างที่ตัวเองคาดไว้ไม่มีผิด ธนาคิมไม่ได้เสียใจที่เขมจิราถอนหมั้น กลับโล่งใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น เอกรัฐไม่เข้าใจถ้าอย่างนั้นเขาไปหงุดหงิดใส่พิมพ์ชนกทำไม เขารู้ไหมว่าเธออุตส่าห์ลาออกจากงานที่เธอรักเพื่อมาดูแลเขาซึ่งต้องเสียสละมาก เขารู้แก่ใจดี ถึงไม่อยากให้เธอมาเสียสละเพื่อเขา

เอกรัฐหรี่ตามองตกลงที่เขาเหวี่ยงวีนใส่เธอเพราะเป็นห่วงเธออย่างนั้นหรือ

“ฉันว่ามันย้อนแย้งกันแปลกๆนะ แต่ก็จะพยายามเข้าใจ”

ธนาคิมเริ่มสงสัยว่าพิมพ์ชนกจะไม่ใช่อย่างที่คิดไว้ เพราะเธอดีกับเขามาก ดีจนเขาคิดไม่ออกเลยว่าเธอจะคบหากับพีทแล้วทำให้มันเสียใจได้อย่างไร เอกรัฐตบเข่าตัวเองฉาดใหญ่ นี่เขาเชื่อตนแล้วใช่ไหมว่าเธอเป็นคนดี ไม่มีทางใช่คนที่หักอกไอ้พีทจนทำให้มันขับรถไปชนตาย ธนาคิมยังไม่ปักใจเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์

“ไม่ต้องไม่แน่ใจแล้วไอ้คิม คนที่ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองอย่างคุณพิมพ์จะทำแบบนั้นได้อย่างไร ไม่มีทาง”

“แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจ ถ้าไม่ใช่พิมพ์ชนกคนนี้แล้วใครล่ะคือพิมพ์ชนก สุวรรณเวศน์ ที่คบไอ้พีท”...

กว่าเขมจิราจะตื่นปาเข้าไปบ่ายสองโมง หยิบมือถือขึ้นมาอัปเดต เจออานนท์โพสต์รูปตัวเองในเสื้อกาวน์

“กลับมาทำงานแล้วครับ สู้ๆ” อ่านข้อความจบเขมจิราลุกขึ้นแต่งตัวอย่างมีแผนการในใจ...

ทางฝ่ายอานนท์ตามง้อริสาตั้งแต่บ่ายยันคนถูกตามเลิกเวรเก็บของจะกลับบ้าน เขาชวนเธอกลับด้วยกันเพราะอยู่คอนโดฯเดียวกัน ทีแรกเธอปฏิเสธไม่ยอมไปด้วย แต่เขาตื๊อจนเธอใจอ่อน ทั้งคู่ยังไม่ทันจะไปไหน มารผจญที่ชื่อเขมจิราเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน แถมแสดงความเป็นเจ้าของกอดแขนเขาหน้าตาเฉย

“หมอกลับมาทำงานแล้วเหรอคะ เขมดีใจจังเลยค่ะ”

“คุณเขมมาหาผมมีอะไร”

เขมจิราแต่งเรื่องว่าไม่สบายอยากให้เขาช่วยตรวจเธอหน่อย อานนท์ออกเวรแล้วจึงแนะให้เธอไปหาหมอท่านอื่นตรวจแทน เธอไม่ไว้ใจคนอื่น ไว้ใจเขาแค่คนเดียว ริสารู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินจึงขอตัวกลับก่อนแล้วเดินลิ่วไปเลย อานนท์จะตามแต่เขมจิราดึงมือไว้ บอกว่าเลิกกับพี่คิมแล้ว ชายหนุ่มชะงักหันกลับมา