หลงเงาจันทร์

“พี่คิมไม่ได้รักเขมอย่างที่หมอบอกจริงๆค่ะ”

ริสาไม่ได้ไปไหนไกล ซุ่มดูอานนท์กับเขมจิราอยู่ เห็นทั้งคู่พากันเดินขึ้นรถออกไปด้วยกัน เธอมองตามจนรถลับสายตา น้ำตาเจ้ากรรมไม่รู้มาจากไหนไหลอาบแก้ม

ooooooo

ธนาคิมรู้ว่าเอกรัฐกลับไปแล้วแต่พิมพ์ชนกยังอยู่ต่อก็บอกให้กลับไปตอนนี้ได้เลย เขาเข้าใจและไม่ถือโทษโกรธอะไรอีกด้วย อย่าทิ้งอาชีพกับสิ่งที่เธอรักเพื่อคนอย่างเขามันไม่คุ้ม

“คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะคุณธนาคิม ฉันไม่ได้ทิ้งสิ่งที่ตัวเองรัก ฉันกำลังทำอยู่ในฐานะพยาบาลของคุณไงคะ เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าคุณจะหายดี แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันอยู่ ฉันก็จะไป” พิมพ์ชนกว่าแล้วหันหลังจะไป ธนาคิมคว้ามือเธอไว้ เธอนิ่วหน้าแปลกใจที่เขาจับมือเธอได้อย่างแม่นยำ เขาเห็นสายตาฉงนของเธอทำเป็นเอามืออีกข้างคลำหาเธอ

“ผมหิวแล้ว ทำอะไรให้กินหน่อยได้ไหมครับพิมพ์” ธนาคิมเบนความสนใจเธออย่างเนียนๆ...

ที่ผับหรู เขมจิราบีบน้ำตาคร่ำครวญว่าเสียใจที่ไม่เชื่อคำเตือนของอานนท์ที่ว่าธนาคิมไม่ได้สนใจเธอแต่สนใจพิมพ์ชนกและเสียใจที่โกหกแม่ว่าเขาข่มขืน ตอนนั้นเธอไม่มีทางเลือก ไม่อยากเห็นแม่เสียใจก็เลยต้องทำแบบนั้น เธอมันโง่จริงๆแล้วตบหน้าตัวเองแสร้งว่าเสียใจมาก อานนท์รั้งมือเธอไว้ขอร้องอย่าทำแบบนี้ ยัยจอมเสแสร้งคิดว่าเขาใจอ่อนโผกอดร้องไห้สะอึกสะอื้น ขอโทษเขาสำหรับทุกอย่าง

“ต่อจากนี้ไปเขมจะเป็นเด็กดี เขมจะเชื่อฟังหมอ เขมจะรักหมอที่สุด เขมจะรักหมอคนเดียว หมอให้โอกาสเขมแก้ตัวสักครั้งได้ไหมคะหมอ” เขมจิราเห็นอานนท์นั่งนิ่งไม่หือไม่อือก็โน้มคอลงมาจูบ...

ขณะที่เขมจิรากลับมาง้อขอคืนดีกับอานนท์เพราะคิดว่าเขาตามจีบพิมพ์ชนก ริสากลับถึงห้องพักอย่างหมดเรี่ยวแรง ทรุดลงนั่งแปะกับพื้นร้องไห้ คิดถึงคำพูดของอานนท์ที่บอกให้เธอรอเขา เมื่อไหร่ที่เขาลืมเขมจิราได้จะไปหาเธอ ริสาตระหนักแล้วว่าคงไม่มีวันนั้น เขาไม่มีวันลืมผู้หญิงคนนั้นได้...