หลงเงาจันทร์

ตั้งแต่รับหน้าที่ดูแลธนาคิมเต็มตัว พิมพ์ชนกจะเน้นให้เขาดูแลตัวเองให้มากกว่าหวังพึ่งพาคนอื่น ทั้งหัดให้กินข้าวเอง จับมือเขาบอกตำแหน่งสิ่งของต่างๆในบ้านให้ฟังอย่างใจเย็นและสอนให้เขาเดินเองในบ้านโดยจำตำแหน่งที่เธอมาร์กไว้ให้

ธนาคิมกำลังควานหาแก้วจะเทน้ำดื่ม แต่ทำแก้วตกเอมอรจะเข้าไปช่วย แต่พิมพ์ชนกจับมือห้ามไว้

“เราต้องฝึกให้ผู้ป่วยดูแลและอยู่ด้วยตัวเองได้ เขาจะไม่รู้สึกไร้ค่าหรือเป็นภาระค่ะ”

เอมอรเห็นดีด้วย มองธนาคิมที่หยิบแก้วพลาสติกมาเทน้ำดื่มเองสำเร็จก็ดีใจเผลอยิ้มให้พิมพ์ชนก...

แม้จะยอมให้พิมพ์ชนกหัดให้ทำอะไรเองหลายอย่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ธนาคิมไม่ยอมให้หัดคือการใช้ไม้เท้าขาวของคนตาบอด เธอเอามาใส่มือให้หัดเดิน เขาเอาโยนทิ้ง หาว่าเธออยากให้คนอื่นเห็นเขาเป็นคนพิการ เธอพยายามเกลี้ยกล่อมให้ใช้เท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมทั้งที่เป็นประโยชน์กับตัวเอง

พอไม่ใช้ไม้เท้าขาวช่วยเดิน ธนาคิมเดินชนโน่นชนนี่ล้มไม่เป็นท่าก็ยิ่งอารมณ์เสียคว้าของใกล้มือขว้างปาไปทั่ว หนังสือเล่มหนึ่งลอยมาถูกหัวพิมพ์ชนกอย่างจัง เอมอรเห็นก็ตกใจร้องว้ายลั่นถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

“พิมพ์เหรอ ผมขอโทษ คุณเป็นอะไรรึเปล่า”

เอมอรเห็นพิมพ์ชนกหัวแตกเลือดซิบแต่เธอกลับบอกธนาคิมว่าไม่เป็นอะไร ถามเขาว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่าแล้วเข้าไปช่วยดูแล เอมอรน้ำตาซึมซาบซึ้งใจเธอมาก...

ในที่สุดความดีของพิมพ์ชนกก็ชนะใจเอมอร ท่านขอบคุณเธอที่มาช่วยดูแลลูกชายให้เป็นอย่างดี ตั้งแต่ได้เธอมาดูแล ธนาคิมอาการดีขึ้นมาก ต้องขอโทษที่เคยเข้าใจเธอผิด มองเธอไม่ดี ขอโทษอีกครั้งแทนธนาคิมที่เจ้าอารมณ์ทำเธอหัวแตก แล้วนี่เจ็บมากไหม เธอส่ายหน้าแค่นี้นิดหน่อยสบายมาก ที่มุมหนึ่งธนาคิมได้ยินสิ่งที่ทั้งคู่คุยกันรู้สึกผิดต่อพิมพ์ชนกที่ทำให้บาดเจ็บ

ooooooo

เกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น โรงแรมในเครือที่สิงคโปร์มีปัญหา เอมอรต้องบินด่วนไปที่นั่นจึงต้องทิ้งธนาคิมไว้กับพิมพ์ชนกเพียงลำพัง โดยจะมีแม่บ้านมาทำงานบ้านมาเช้าเย็นกลับเหมือนเดิม

“ถ้ามีอะไรหนูโทร.บอกฉันได้ตลอดเวลาเลยนะจ๊ะ”

“เดินทางปลอดภัยนะคะคุณน้า”