หลงเงาจันทร์

“ค่ะ กำลังจะกลับแล้วค่ะ บ้านคุณธนาคิมอยู่ใกล้ๆ นี่เองค่ะ”

อานนท์เห็นสภาพของธนาคิมก็เกิดสงสัยใคร่รู้อาสาเดินไปส่ง

ooooooo

ไม่นานนักทั้งสามคนมาถึงบ้านธนาคิม พิมพ์ชนก พาเจ้าของบ้านไปนั่งในตัวบ้าน แล้วออกมาคุยกับอานนท์ที่ศาลาริมน้ำ เขาถามอย่างไม่อ้อมค้อมว่าเกิดอะไรขึ้นกับธนาคิม

“ที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะพิมพ์เองค่ะ พิมพ์ถูกทำร้ายคุณธนาคิมช่วยชีวิตพิมพ์ไว้ เขาถึงต้องเป็นแบบนี้”

“คุณก็เลยมาอยู่ที่นี่ มาดูแลเขาเพื่อเป็นการตอบแทน”

พิมพ์ชนกยอมรับว่าใช่ อานนท์สงสัยทำไมเขมจิรา ไม่มาดูแลคู่หมั้นตัวเอง เธอแก้ตัวแทนน้องว่าติดเรียน อีกทั้งใกล้สอบก็เลยไม่มีเวลา อานนท์ถึงกับออกปากเกิดมาไม่เคยเจอพี่สาวคนไหนปกป้องน้องเท่าเธอมาก่อน พิมพ์ชนกตัดพ้อทำไมถึงพูดแบบนั้น เขารู้จักเขมจิราดี อะไรแบบนี้น้องของเธอไม่ทำแน่นอน เขมจิราเป็นผู้หญิงประเภทที่รักตัวเองมากกว่าคนอื่น ผู้หญิงที่พร้อมร่วมสุขแต่เวลาทุกข์ก็พร้อมจะทิ้งเราไปทันที

“เขมยังเด็กน่ะค่ะหมอ...หมออย่าโกรธเขมเลยนะคะ” พิมพ์ชนกแก้ตัวแทนน้องอีกครั้ง อานนท์ไม่ได้คิดอะไรแล้วเลยจุดนั้นมาแล้ว พิมพ์ชนกขอบคุณมากที่ไม่โกรธแค้นน้องสาวของเธอ อานนท์รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึงเขมจิราจึงชวนคุยเรื่องอื่น  ไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะเจอกันที่นี่

“ใช่ค่ะ บังเอิญมาก ถ้าพี่ริสารู้ว่าหมออยู่ที่นี่ต้องดีใจมากแน่ๆเลยค่ะ พี่ริสาเป็นห่วงหมอมากเลยค่ะรู้ไหม”

“เหรอครับ” อานนท์อดคิดถึงริสาไม่ได้ ด้านธนาคิมที่นั่งห่างออกมาพยายามเงี่ยหูฟังว่าทั้งคู่คุยกันเรื่องอะไรแต่อยู่ไกลเกินไปจับใจความไม่ได้ แค่นั้นก็ทำให้เขาหึงพิมพ์ชนกแล้ว

“ฮึ...พอเจอผู้ชายเป้าหมายก็ลืมคนป่วยเลยนะคุณพยาบาล” ธนาคิมบ่นด้วยความหงุดหงิด...

พิมพ์ชนกถามถึงสารทุกข์สุกดิบของอานนท์

เป็นอย่างไรมาอย่างไรถึงได้มาอยู่ที่นี่ เขาเล่าให้ฟังว่าช่วงก่อนหน้านี้เขาอยากอยู่เงียบๆคนเดียว เลยตั้งใจว่าจะให้เวลากับตัวเองสักระยะหนึ่ง รู้แค่ว่าอยู่กรุงเทพฯไม่ได้ ใจวุ่นวายเกินไปก็เลยขับรถไปเรื่อยๆจนมาถึงที่นี่ แล้วก็เจอธรรมะของหลวงพ่อทำให้ใจเขาสงบขึ้นมาก

“หมอก็เลยขออนุญาตหลวงพ่ออยู่ที่วัดแล้วก็กลายมาเป็นคุณหมอเด็กวัด”