หลงเงาจันทร์

“อย่าไปนานนะครับผมคิดถึง”

“งั้นเดี๋ยวกลับมาจะจัดให้หายคิดถึงเลย” เขมจิรายิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนเดินออกไป หนุ่มคู่ควงมองตามก่อนบ่นพึมพำผู้หญิงอะไรกันโคตรง่ายเลย เอกรัฐที่อยู่โต๊ะไกลๆมองตามเขมจิราที่เดินเมาเป๋ แล้วส่ายหน้า...

เขมจิราใจง่ายจริงอย่างที่คู่ควงตัวเองว่า ตอนเซจะล้มหน้าห้องน้ำชาคริตเข้ามารับไว้ทัน เธอเห็นเขาทั้งหล่อทั้งน่าสนใจกว่าหนุ่มคู่ควงจึงไปกับเขาหน้าตาเฉยแถมยังแนะนำตัวอีกว่าเธอชื่อพิมพ์ชนก สุวรรณเวศน์

เอกรัฐนั่งอยู่ที่โต๊ะสักพักชาคริตโทร.มาบอกว่ามีธุระด่วนกะทันหันขอเลิกนัด เขาถึงกับเซ็ง

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้นพิมพ์ชนกพาธนาคิมมาทำบุญที่วัด ถวายสังฆทานเสร็จ หลวงพ่อเทศน์สั่งสอนโยมตาบอดให้รู้จักสังเกตจิตใจตัวเองแล้ววางใจให้เป็น ความทุกข์ถึงจะหายไป

“ขอบพระคุณครับหลวงพ่อ ต่อไปนี้ผมจะฝึกวางใจให้เป็น” ธนาคิมว่าแล้วก้มกราบ

“ดีแล้วโยม ต่อจากนี้ไปความทุกข์จะค่อยๆหายไปจะเหลือแต่ความเข้าใจนะ” หลวงพ่อมองพิมพ์ชนกกับ ธนาคิมอย่างเมตตา กราบลาหลวงพ่อเสร็จ พิมพ์ชนกพาธนาคิมมาทำทานให้อาหารปลาที่ริมแม่น้ำด้วยสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข เขาขอบคุณเธอมากที่พามาทำบุญ ได้ฟังหลวงพ่อเทศน์แล้วสบายใจขึ้นมาก ธรรมะเยียวยาทุกสิ่งจริงๆ แต่ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะชอบเข้าวัด เธอตัดพ้อในความคิดเขาเธอดูเป็นคนไม่ค่อยดีเลยใช่ไหม

“เพราะที่ผ่านมา ผมยังรู้จักคุณไม่ดีพอ บางทีผมอาจจะต้องขอบคุณพวกโจรที่มันทำร้ายผม ถ้าพวกมันไม่ทำร้ายผม ผมไม่ตาบอด คุณไม่ได้มาดูแลผมแบบนี้ ผมคงยัง...” ธนาคิมหยุดแค่นั้นไม่พูดต่อ

“ยัง...อะไรคะ”

“ขอให้ผมมั่นใจกว่านี้ แล้วสักวันผมจะบอกคุณผมสัญญา”

“ก็ได้ค่ะ งั้นเรากลับบ้านกันดีกว่านะคะ วันนี้เราเที่ยวกันมากพอแล้ว” พูดจบพิมพ์ชนกประคองธนาคิมเดินไปถึงลานวัด นึกขึ้นได้ว่ายังถือถุงใส่อาหารปลาอยู่ บอกเขาให้รอที่นี่ก่อน ขอเอาขยะไปทิ้ง แล้วเดินถือถุงใส่อาหารปลาไปหาถังขยะ ธนาคิมอยู่ไม่สุขใช้ไม้เท้าขาวเดินเล่นไปเรื่อยๆโดยไม่เห็นว่าทางข้างหน้าน้ำเซาะขาดเป็นร่องลึก ก่อนเขาจะเดินไปเจออันตราย อานนท์มาดึงตัวไว้เสียก่อน

“คุณกำลังจะตกขอบทางนะครับ” อานนท์เพิ่งเห็นหน้าคนที่ตัวเองช่วยชัดๆคือธนาคิมก็ตกใจไม่คิดว่าจะเจอเขาในสภาพนี้ เขายังไม่ทันถามว่าคนมาช่วยเป็นใครมีเสียงพิมพ์ชนกร้องทักด้วยความดีใจขึ้นมาเสียก่อน

“คุณหมออานนท์ คุณหมอจริงๆด้วย พิมพ์ดีใจจังเลยค่ะ”

“แล้วนี่มาไหว้พระกันเหรอครับ”