หลงเงาจันทร์

ขณะพิมพ์ชนกกับเอกรัฐกำลังช่วยกันปิดประตูหน้าต่างล็อกบ้าน ธนาคิมซึ่งนั่งรออยู่ในรถกดแตรเสียงดังลั่น เอกรัฐตะโกนบอกให้รอเดี๋ยว ใจร้อนไปได้ ปิดบ้านเสร็จพิมพ์ชนกคว้ากระเป๋าถือกับกระเป๋าใส่ข้าวของ

 เขารีบแย่งไปถือให้ ธนาคิมหันมาเห็นทั้งคู่รางๆกำลังแบ่งหิ้วข้าวของอยู่ก็โมโหหึง เปิดประตูตะโกนใส่

“จะไปได้หรือยัง จีบกันอยู่ได้ วันนี้จะถึงโรงพยาบาลไหม”

“เออๆไปเดี๋ยวนี้แล้ว” ตะโกนบอกเพื่อนเสร็จเอกรัฐหันไปบ่นกับพิมพ์ชนก นี่เธอทนมันได้อย่างไร เธอแก้ตัวแทนเขาว่าไม่ได้เป็นอย่างนี้ตลอด เพิ่งมาหงุดหงิดเมื่อวานนี้เองไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน

“ผมว่ามันน่าจะพูดไม่ได้มากกว่ามองไม่เห็น คนอะไรปากร้าย” เอกรัฐนินทาไม่ขาดคำ มีเสียงแตรรถดังขึ้นอีก คราวนี้เป็นชุด เขาโวยวายที่บ้านขายแตรรถหรืออย่างไรถึงบีบอยู่ได้ ธนาคิมนั่งหน้าหงิกอยู่ในรถ

“เมื่อวานผู้ชายคนหนึ่ง วันนี้ก็อีกคน จะบริหารเสน่ห์กันไปถึงไหนแม่คุณ”...

ทิพย์อาภาเห็นสายมากแล้ว ลูกยังไม่ตื่นจึงเข้าไปดู เห็นเธอยังอยู่ในชุดเดิมเมื่อคืนนี้นอนหลับอยู่บนเตียงเพราะเพิ่งกลับมาก่อนฟ้าสางนี่เอง เห็นสภาพลูกแล้วอดนึกถึงคำพูดของนิติไม่ได้

“คราวนี้รู้ตัวแล้วใช่ไหมว่าผลของการตามใจลูกทุกเรื่องมันเป็นอย่างไร”

“ไม่ ฉันเลี้ยงลูกของฉันมาดี เขมไม่มีวันทำให้ฉันเสียใจแน่ ไม่มีวัน” ทิพย์อาภาพยายามปลอบใจตัวเอง เขมจิราพลิกตัวมาเห็นแม่ยืนจ้องตัวเองอยู่ก็โวยใส่มายืนจ้องกันทำไม ทิพย์อาภาลูบหัวลูกพูดดีๆด้วย

“ไม่มีอะไรค่ะลูก แม่แค่เป็นห่วงเห็นเขมกลับมาเอาเช้าตรู่เลย แม่เลยจะมาดูว่าเขมไม่สบายรึเปล่า”

“สนุกไปหน่อยน่ะแม่ เลยไปต่อที่บ้านเพื่อน ความจริงเขมก็ยังไม่อยากกลับนะแต่ขี้เกียจฟังพ่อบ่น เอ่อ นี่แม่รู้ไหม หมออานนท์กลับไปหานังพิมพ์มันอีก”

“ก็ดีแล้วนี่ลูก ช่างเขา คนเลวๆก็ปล่อยให้นังพิมพ์มันได้ไป”

เขมจิราไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น ทิพย์อาภางงถึงกับร้องอ้าว จะไปยุ่งกับอานนท์ทำไมอีกก็มันเคยทำร้ายลูกมาก่อน เขมจิราสารภาพว่าโกหกแม่ อานนท์ไม่ได้ข่มขืนเธอ ตอนนั้นเธออยากเขี่ยเขาพ้นทางแต่เขาไม่ยอมไปสักที เธอรำคาญก็เลยโกหกแม่ให้แม่ช่วยไล่เขาไปไกลๆ ทิพย์อาภาตกใจ

“โกหกแม่ ถ้างั้นก็หมายความว่าลูกกับหมออานนท์...”