หลงเงาจันทร์

“ไม่ได้ เขมเบื่อไม่อยากเรียน...เรียนไม่ไหว”

“งั้นก็ตามใจ แต่จำไว้นะเขมว่าลูกเลือกแบบนี้เอง ต่อไปลูกต้องยอมรับสิ่งที่ลูกเลือกให้กับชีวิตตัวเอง”

ลูกตัวแสบเชิดหน้าไม่สนใจ นิติมองลูกสาวคนเล็กอย่างผิดหวังสุดๆแล้วเดินออกจากห้อง

ooooooo

ทิพย์อาภารีบเดินตามสามีจนทัน ต่อว่าเขาว่าทำไมถึงยอมเขมจิราง่ายๆแบบนี้ไม่อยากให้ลูกเรียนจบอย่างนั้นหรือ หรือกลัวว่าลูกของเธอจบจะได้ดีเกินหน้าเกินตาลูกเทวดาของเขา นิติย้ำเตือนว่าเขมจิราก็เป็นลูกของเขาทำไมเขาจะไม่อยากให้ลูกได้ดีทิพย์อาภาสงสัยถ้าอย่างนั้นเขาตามใจลูกทำไม

“เอ๊ะคุณนี่ยังไง ตอนเขมอยากได้รถคุณก็ให้ผมตามใจลูก ตอนเขมอยากหมั้นคุณก็ให้ผมยอมตามใจลูก พอเขมอยากถอนหมั้นคุณก็ให้ผมตามใจลูกอีก ฮึ...

แล้วพอเรื่องนี้ผมตามใจลูกคุณก็มาว่า ตกลงคุณจะให้ผมทำอย่างไร คุณถึงจะพอใจ คราวนี้รู้ตัวแล้วใช่ไหมว่าผลของการตามใจลูกทุกเรื่องมันเป็นอย่างไร”

ทิพย์อาภาไม่พอใจที่นิติมากล่าวหาว่าเลี้ยงลูกไม่ดี ทำให้มีปากเสียงเถียงกันรุนแรง เรื่องที่เถียงกันไม่พ้นเรื่องที่เธอหาว่าเขารักแต่พิมพ์ชนกไม่รักเขมจิรา นิติรำคาญพูดเรื่องลูกทีไรเป็นต้องวกมาเรื่องนี้ทุกที เตือนเธอว่ากำลังเอาปัญหาของตัวเองไปลงที่ลูก กำลังทำร้ายเขมจิรา ทำร้ายตั้งแต่ลูกเกิดรู้ตัวบ้างไหม

ลึกๆแล้วทิพย์อาภารู้ดีว่าเป็นอย่างนั้น แต่ปากไม่ยอมรับเถียงว่าไม่จริงอย่ามาโทษกัน

“รู้เอาไว้ด้วยนะคุณทิพย์ เด็กน่ะมันเป็นผ้าขาว คุณแต้มสีอะไรมันก็โตมาเป็นสีนั้น เขมที่โตมาเป็นแบบนี้ที่คิดว่าพ่อมันไม่รัก ที่คิดว่าตัวเองขาด คิดเปรียบเทียบอิจฉาริษยาพี่สาวตัวเองแท้ๆก็เพราะคุณ คุณทำให้ลูกไม่มีความสุข ทำให้ลูกเป็นแบบนี้จำเอาไว้” พูดจบนิติผละจากไป ทิพย์อาภาตะโกนไล่หลังว่าไม่จริงอย่ามาว่าลูกเธอ

“ลูกฉันมีความสุข ลูกฉันไม่มีปัญหาสักหน่อย คุณนั่นแหละที่มีปัญหา คุณมันเป็นพ่อบ้า” ทิพย์อาภาหงุดหงิดมากหันมาเจอแอ๋วยืนหลบมุมอยู่ ต่างคนต่างตกใจ แอ๋วอ้างไม่ได้ตั้งใจแอบฟังเดินหนีไม่ทันจริงๆ แล้วขอตัวก่อน จากนั้นเดินลิ่วออกไป ทิพย์อาภามองตามก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้รีบเดินตามจนทัน

หาเรื่องสามีไม่สะใจ แม่เลี้ยงตัวแสบตามมาหาเรื่องคนรับใช้แทน โดยแอ๋วหลอกด่าหงายเงิบไปเลย...