หลงเงาจันทร์

“คุณคิดว่าคนที่เขารู้ตัวว่าอาจจะต้องกลายเป็นคนตาบอดตลอดชีวิตจะนอนหลับลงไหม ผมเพิ่งรู้สึกเดี๋ยวนี้เองว่าดวงตาที่มันอยู่กับผมมาทั้งชีวิตสำคัญแค่ไหน”

พิมพ์ชนกปลอบเขาทำใจให้สบาย มันอาจไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นก็ได้ เขาขอบคุณที่ให้กำลังใจทั้งที่เธอควรจะสมน้ำหน้าเขามากกว่า เธอจะสมน้ำหน้าคนที่ช่วยชีวิตตัวเองได้อย่างไร ถ้าไม่ได้เขาชีวิตเธอคงป่นปี้ไปแล้ว ขอบคุณเขามาก ธนาคิมพยักหน้ารับ

“เมื่อครู่นี้ผมนอนคิดกับตัวเองว่าทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ด้วย แต่ตอนนี้คำพูดของคุณทำให้ผมพอทำใจได้แล้ว ถ้าผมต้องตาบอดจริงๆเพื่อแลกกับชีวิตคุณ ผมว่ามันก็คุ้มค่าอยู่นะ” คำพูดของเขาทำให้พิมพ์ชนกซาบซึ้งใจมากอยากโผกอดแต่ทำไม่ได้

ooooooo

แอ๋วเห็นนิติ ทิพย์อาภากับเขมจิรากลับมาถึงบ้านชะเง้อคอยาวมอง นิติหันไปเห็นถามว่ามีอะไรหรือเปล่า เธอเป็นห่วงพิมพ์ชนกกับธนาคิมเป็นอย่างไรกันบ้าง เขาเล่าว่าพิมพ์ชนกไม่เป็นอะไร ยังไม่ทันพูดถึงธนาคิม

ทิพย์อาภาชิงพูดตัดหน้า “แต่คนที่ช่วยน่ะคือตาคิม คุณพิมพ์ของเธอน่ะแอ๋วเป็นต้นเหตุทำให้เขาตาบอด”

“ยังไม่บอดสักหน่อย คุณก็พูดไปเรื่อย” นิติทักท้วง

“ไม่บอดแต่ก็มีโอกาสบอดไหมล่ะ คุณไม่ได้ยินที่หมอบอกเหรอ ฉันน่ะสงสารเอมอรจริงๆทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย...ตายแล้ว นี่ยังจะลูกเขมอีก ถ้าตาคิมตาบอดจริงๆลูกเราจะทำยังไงคุณคิดบ้างไหม โธ่...

เขมลูกแม่ เพราะพิมพ์ชนกคนเดียว แม่ลูกสาวเทวดาของคุณนี่มันตัวซวยจริงๆ”

นิติโมโหสั่งให้พอได้แล้ว เมื่อไหร่ทิพย์อาภาจะเข้าใจและเลิกหาคนผิดสักที เขาบอกแล้วใช่ไหมว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัย ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น และขอให้เข้าใจตรงกันด้วยทุกคน อย่ามาโทษพิมพ์ชนก แล้วลุกออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ ทิพย์อาภามองตามหมั่นไส้ที่เขาเข้าข้างลูกตัวเอง เขมจิราเริ่มนั่งไม่ติด

“ถ้าพี่คิมตาบอดขึ้นมาจริงๆ เขมจะทำอย่างไรดีล่ะคะแม่”...

ขณะที่ทิพย์อาภาหน้าเครียดไม่รู้จะตอบลูกเรื่องธนาคิมอย่างไรดี เอมอรเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นกับเอกรัฐ เห็นพิมพ์ชนกนั่งเฝ้าไข้ลูกตัวเองอยู่ก็ไม่พอใจเสียงเขียวใส่ใครใช้ให้มาอยู่ที่นี่ เอกรัฐต้องขอร้องท่านให้ใจเย็นๆก่อน ไอ้คิมกำลังหลับอยู่เดี๋ยวก็ตกใจตื่นกันพอดี เอมอรหยุดส่งเสียงลากแขนพิมพ์ชนกออกไป เอกรัฐจะตามแต่ธนาคิมร้องถามขึ้นเสียก่อนว่าใครอยู่ตรงนั้น ใช่พิมพ์หรือเปล่า

“ฉันเองไอ้คิม” ว่าแล้วเอกรัฐเดินกลับไปหาเพื่อนรักที่เตียง...