หลงเงาจันทร์

“เขมเคยมองพี่เป็นพี่บ้างไหม พี่น้องโกรธกันเกลียดกันแค่ไหนก็ตัดกันไม่ขาด ฆ่ากันไม่ลง ทำร้ายกันไม่ได้ คำว่าพี่น้องของเขมมันคืออะไรกันแน่” พิมพ์ชนกเห็นน้องเมินหน้าหนีไม่อยากตอบก็ยิ่งเสียใจ ขยับจะไป เขมจิราย้อนถามแล้วเธอเคยเห็นตนเป็นน้องบ้างไหม คิดจะแย่งทุกคนไปจากตน ทั้งคุณพ่อ คุณปู่ คุณย่าแล้วยังจะมาแย่งพี่คิมไปอีก เธอตัดพ้อเมื่อไหร่น้องจะเข้าใจสักทีว่าเธอไม่เคยคิดจะแย่งอะไรของน้อง

“พิมพ์ไม่แย่ง แต่ก็ทำให้ทุกคนรักพิมพ์ แม้กระทั่งพี่คิมก็ยังรักพิมพ์ อย่าคิดว่าเขมมองไม่ออก”

“ไม่จริงหรอกเขม...เขมกำลังเข้าใจผิด คุณธนาคิมเขาไม่ได้รักพี่ เขาเกลียด...”

“เขมเข้าใจไม่ผิดหรอก พิมพ์นั่นแหละที่แย่งทุกอย่างไปจากเขมจำเอาไว้ด้วย” เขมจิราโยนความผิดให้คนอื่นเสร็จก็เดินจากไป พิมพ์ชนกมองตามน้ำตาไหลพราก สูดลมหายใจเรียกความเข้มแข็ง ปาดน้ำตาทิ้งก่อนเดินแยกไปอีกทาง ต้องตกใจที่เห็นเอกรัฐยืนมองอยู่

“เอ่อ ขอโทษนะครับคือผมไม่ได้ตั้งใจจะมาแอบฟัง แต่มันบังเอิญ...”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่พิมพ์อยากขอร้องคุณเอก อย่าบอกเรื่องนี้กับใครได้ไหมคะ”

เอกรัฐไม่เข้าใจเขมจิราทำกันขนาดนี้ทำไมถึงไม่เอาเรื่อง พิมพ์ชนกทำร้ายน้องไม่ลง ถึงอย่างไรเราก็เป็นพี่น้องกัน เขาทักท้วงแต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ถ้าไอ้คิมไปช่วยไม่ทันชีวิตเธอจะเป็นอย่างไร เธอยังคงปกป้องน้อง

“แต่ตอนนี้พิมพ์ไม่เป็นอะไรแล้วนี่คะ อีกอย่างพิมพ์ไม่อยากให้คุณปู่ คุณย่าแล้วก็คุณพ่อรู้เรื่องนี้ด้วย พิมพ์ขอร้องนะคะคุณเอก แค่นี้ครอบครัวพิมพ์ก็แย่มากพอแล้ว ถ้าคุณปู่รู้เรื่องนี้อาการท่านต้องหนักกว่าเดิมแน่ๆ”

“ก็ได้ครับ แล้วคุณพิมพ์จะเอาอย่างไรต่อไปครับ ผมว่าตอนนี้คุณเขมไม่ปลอดภัยสำหรับคุณแล้ว”

พิมพ์ชนกจะระวังตัวให้มากขึ้น ต่อไปนี้เธอจะสู้จะไม่ยอมอีกแล้ว เพราะถ้าเธอยอมอีกน้องจะเสียคนไปมากกว่านี้ ที่ผ่านมาเธอรักน้องแบบผิดๆ ต่อไปนี้เธอจะรักน้องให้ถูกเพราะมันเป็นการปกป้องน้องจริงๆ เอกรัฐเสนอตัวหากมีอะไรให้ช่วยบอกได้เลย เธอขอบคุณเขามาก ส่วนเรื่องธนาคิมเธอจะหาทางชดใช้แทนน้องเอง

“จริงสิ ที่ผมมาตามคุณจะมาบอกว่าไอ้คิมออกจากห้องผ่าตัดแล้วครับ”

ooooooo

เขมจิราหลบมานั่งซึมอยู่ที่สวนหย่อม มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น ทิพย์อาภาโทร.มาแจ้งข่าวดีว่าพี่คิมฟื้นแล้ว นี่ท่านกับเอมอรกำลังจะไปดู

“จริงเหรอแม่ เขมจะรีบไปเดี๋ยวนี้” เขมจิราวางสายแล้วลุกออกไป...