หลงเงาจันทร์

ไม่ว่าแม่จะพูดอย่างไร เขมจิราก็ไม่ยอมไปเฝ้าไข้ธนาคิม แล้วนึกแผนการบางอย่างขึ้นมาได้ บอกแม่ว่าหาทางออกให้ได้แล้ว ทิพย์อาภามองลูกอย่างรอคำตอบ

ooooooo

พยาบาลประคองธนาคิมที่ตอนนี้ถอดผ้าปิดตาออกแล้วมานั่งรับลมเย็นๆยามเช้าที่ศาลาริมน้ำ เขาอยากอยู่คนเดียวจึงไล่พยาบาลไปพัก อยากเข้าบ้านเมื่อไหร่จะโทร.ไปตาม เธอรับคำเดินกลับเข้าตัวบ้าน

ครั้นได้อยู่เพียงลำพังกับตัวเอง เขาอดคิดถึงพิมพ์ชนกไม่ได้ ตัดสินใจลุกขึ้นใช้มือคลำทางเดินไปช้าๆ แต่ดันสะดุดก้อนหินจะล้ม คนที่เขาคิดถึงมาประคองไว้ทัน เขารู้สึกคุ้นๆกับสัมผัสนี้ นึกถึงตอนที่พิมพ์ชนกขี่หลังขณะอยู่ในป่า แกล้งถามว่าใคร เธอเงียบไม่ตอบ ทิพย์อาภาตอบคำถามแทน

“น้องเขมไงจ๊ะคิม”

ธนาคิมสงสัยทำไมน้องเขมถึงได้เงียบนัก ทิพย์-อาภาแต่งเรื่องว่าน้องไม่สบายเจ็บคอเสียงหาย แต่น้องจะมาดูแลเขา ธนาคิมได้แต่ยิ้มๆไม่พูดไม่ถามอะไรอีก...

ทิพย์อาภาคิดว่าหลอกธนาคิมได้แล้ว จึงโทร.หลอกเอมอรอีกคนว่าไม่ต้องเป็นห่วงทำธุระให้เรียบร้อยตนกับลูกจะช่วยดูแลธนาคิมให้เอง เอมอรขอบใจเพื่อนมาก ถ้าไม่ได้เพื่อนกับเขมจิรา ตนคงเป็นห่วงธนาคิมแย่เลย ทิพย์อาภากลัวแผนแตกจึงบอกเอมอรถ้าจะกลับมาที่นี่ให้โทร.บอกล่วงหน้าด้วย เผื่อจะฝากหยิบของที่บ้าน เอมอรไม่ได้ติดใจสงสัยว่าเพื่อนจะเล่นไม่ซื่อ ขอบคุณเธออีกครั้งสำหรับความเอื้อเฟื้อ...

พิมพ์ชนกป้อนข้าวธนาคิมเสร็จ เดินมาคุยกับพยาบาลพิเศษว่าอย่าเรียกชื่อเธอเพราะเธอไม่อยากให้ธนาคิมรู้ว่าคนที่มาดูแลเขาคือเธอเนื่องจากแม่

ของเขาไม่ค่อยชอบเธอเท่าใดนัก พยาบาลยังซักโน่นถามนี่ไม่เลิก เธอจึงต้องตัดบทเอาเป็นว่าพี่อย่าเรียกชื่อเธอให้ธนาคิมได้ยินได้ไหม

“จ้ะๆก็ได้ ถ้างั้นพี่ขอให้พิมพ์โชคดีนะ แต่พี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ คุณธนาคิมนี่เจ้าอารมณ์มาก พี่ไปล่ะ” พยาบาลพูดจบลุกออกไป ธนาคิมตะโกนเรียกคู่หมั้นตัวเองอยู่แถวนี้หรือเปล่า พิมพ์ชนกในคราบเขมจิรารีบเข้าไปจับมือ ธนาคิมคุ้นกับสัมผัสนี้มากเหมือนตอนที่เขาจับมือพิมพ์ชนกวิ่งหนีโจรป่า จึงมั่นใจว่าคนที่ทิพย์-อาภาบอกว่าเป็นเขมจิราก็คือพิมพ์ชนกนั่นเอง ยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที “น้องเขม พี่ง่วงแล้วพาพี่ไปนอนหน่อยสิครับ”

พิมพ์ชนกประคองธนาคิมลุกขึ้นจะพาไปนอน ทิพย์อาภาเดินมาเจอพอดีเผลอเรียกชื่อ “พิมพ์” ออกมา เขาได้ยินเต็มสองหูแต่ทำไม่รู้ไม่ชี้ ทิพย์อาภารีบเปลี่ยนคำพูดกลบเกลื่อน

“อ้าวตาคิม ลูกเขมจะไปไหนกันลูก”

“ผมง่วงน่ะครับ เลยให้น้องเขมพาไปนอน”