หลงเงาจันทร์

“อย่าเพิ่งคิดอะไรมากนะอร เธอต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นหลักให้ลูก”

“อืม ฉันว่าจะกลับไปเก็บกระเป๋ามานอนเฝ้าลูกที่นี่”

พิมพ์ชนกเห็นสีหน้าทุกข์ใจของเอมอรก็รู้สึกผิด เข้าไปนั่งคุกเข่าตรงหน้า ยกมือไหว้ขอโทษที่ธนาคิมต้องมาเป็นแบบนี้เพราะเธอ เธอเสียใจจริงๆ เอมอรไม่ต้องการคำขอโทษต้องการได้ลูกคนเดิมของตัวเองคืนมา แล้วกระชากไหล่พิมพ์ชนกเขย่าๆๆ โทษว่าเป็นเพราะเธอคนเดียวลูกของตนถึงต้องเป็นแบบนี้ ทิพย์อาภาสะใจที่ลูกเลี้ยงถูกเล่นงาน เขมจิรามองไม่สบายใจ ขณะที่เอกรัฐกับนิติรีบเข้าไปห้าม โดยเฉพาะนิติตวาดใส่

“พอเถอะครับคุณเอมอร” เสียงดังของนิติทำให้เอมอรได้สติปล่อยมือจากพิมพ์ชนก

“คุณเอมอร ผมเข้าใจว่าคุณกำลังไม่สบายใจเป็นห่วงลูกชาย แต่ได้โปรดให้ความเป็นธรรมกับลูกสาวผมด้วย พิมพ์ก็ไม่ได้อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้หรอกครับ แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ”

พิมพ์ชนกก้มกราบแทบเท้าเอมอรขอให้ยกโทษให้ แม้จะรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจแต่เอมอรก็ไม่ให้อภัยอยู่ดีลุกหนีไปเลย พิมพ์ชนกร้องไห้จนตัวโยนด้วยความเสียใจ เอกรัฐรีบเดินตามไปดูแลเอมอร นิติประคองลูกให้ลุกขึ้น ทิพย์อาภาไม่ปล่อยโอกาสเล่นงานลูกเลี้ยงให้หลุดลอย

“เพราะเธอคนเดียวแม่พิมพ์ชนก ก่อเรื่องไม่รู้จักหยุดหย่อน”

คนถูกตำหนิไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าเขมจิราซึ่งเบือนหน้าหนีไม่กล้าสู้สายตา ชวนแม่กลับบ้าน อ้างทั้งเหนื่อยทั้งง่วง ทิพย์อาภารีบพาลูกออกไป นิติปลอบพิมพ์ชนกอย่าคิดมากมันเป็นเหตุสุดวิสัย แล้วขอตัวกลับก่อน จากนั้นเดินตามสองแม่ลูกไป พิมพ์ชนกรู้สึกผิดต่อธนาคิมแอบย่องกลับไปที่ห้องพักฟื้น เห็นเขานอนนิ่งอยู่บนเตียง ถามพยาบาลเฝ้าไข้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง “คิดว่าน่าจะหลับไปแล้วล่ะ เห็นนิ่งไปตั้งนานแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวพิมพ์เฝ้าเองค่ะ พี่ไปทำงานต่อเถอะ”

พยาบาลทักท้วงแต่นี่มันนอกเวลางานของเธอไม่ใช่หรือ เธอยืนยันจะอยู่เป็นเพื่อนคนป่วยเอง พยาบาลไม่ขัดข้องมีอะไรเรียกตนก็แล้วกัน พิมพ์ชนกรอจนพยาบาลไปแล้วจึงเดินไปที่ข้างเตียงจับมือเขามากุมไว้เพราะนึกว่าเขาหลับ ร้องไห้น้ำตาหยดลงบนมือเขา ขอโทษที่ทำให้เขาเจ็บตัว เป็นความผิดเธอเองที่เขาโดนทำร้าย เขาไม่ได้หลับบอกว่าไม่ใช่ความผิดเธอ พิมพ์ชนกตกใจที่เห็นเขาตื่นอยู่