หลงเงาจันทร์

ทิพย์อาภากระซิบกับพิมพ์ชนกให้ดูแลเขาดีๆ เธอพยักหน้า แล้วพาธนาคิมไปที่ห้องนอน ประคองให้ลงนอนบนเตียง เขากลับดึงเธอลงไปนอนด้วย เธอตกใจเผลอตัวร้องว้ายออกมา เขาคว้าเธอมากอดไว้ชวนให้นอนเป็นเพื่อนกัน พิมพ์ชนกพยายามดิ้นหนีแต่เขากอดไว้แน่น เธอไม่กล้าส่งเสียงกลัวเขาจับได้

ธนาคิมยิ่งสนุกคราวนี้หอมแก้มเธอฟอดใหญ่ “คู่หมั้นกันหอมแก้มกันก็คงไม่เป็นไร จริงไหมพิมพ์ชนก”

“คุณธนาคิม!! นี่คุณรู้มาตลอดเลยเหรอว่าเป็นฉัน ทำไมคุณถึงรู้”

“อย่าลืมนะครับคุณพยาบาลว่าคนตาบอดจะมีประสาทสัมผัสอื่นที่ชัดเจนกว่าคนปกติ ไม่ว่าจะเป็นสัมผัสมือคุณ หรือกลิ่นน้ำหอมของคุณ ผมจำได้หมดแหละ”

ooooooo

โชคไม่เข้าข้างคนโกหก เอมอรแวะห้างฯเพื่อซื้อข้าวของไปให้ธนาคิม เจอเขมจิราเดินช็อปปิ้งอยู่ ตามไปดักหน้าก่อนจะพาไปบ้านที่อยุธยาด้วยกัน เอมอรไม่ได้โกรธสองแม่ลูกที่โกหกเท่านั้น แต่โมโหที่ทิพย์อาภาเอาพิมพ์ชนกมาดูแลธนาคิมอีกทั้งที่รู้ว่าตนไม่ชอบ

“ฉันรู้จ้ะฉันรู้ แต่ว่าพิมพ์ชนกเขาเป็นพยาบาล อีกอย่างเขาก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้ตาคิมของเธอต้องเป็นแบบนี้ เขาก็ควรต้องรับผิดชอบมาดูแลตาคิม ฉันถึงมองไม่เห็นเลยว่าใครจะเหมาะสมทำหน้าที่นี้เท่าพิมพ์อีก”

“แล้วเธอไม่กลัว...”

“ตาคิมเจ็บขนาดนี้ยังต้องกลัวอะไรอีก เธอเกลียดพิมพ์ชนกฉันรู้ แต่เอาประโยชน์ของเราก่อนดีกว่า ยังไงซะตาคิมก็ต้องการพยาบาลมาดูแลใกล้ชิดไม่ใช่เหรอเชื่อฉันเถอะอร” ทิพย์อาภามองลุ้นว่าเพื่อนจะเอาอย่างไร

สุดท้ายเอมอรก็ยอมทำตามที่เธอแนะนำ ธนาคิมแอบยิ้มดีใจที่จะมีพิมพ์ชนกมาดูแล...

พิมพ์ชนกกำลังเตรียมอาหารให้ธนาคิมอยู่ในครัว เขมจิราตามมาบอกว่า ถ้าพี่คิมไม่เป็นแบบนี้ตนไม่มีวันปล่อยให้ถึงมือเธอแน่นอน พิมพ์ชนกขอร้องอย่าพูดแบบนี้ ความจริงแล้วน้องควรจะมาดูแลเขามากกว่าเธอ ด้วยเหตุผลอะไรน้องก็รู้แก่ใจดี เขมจิราตวาดแว้ดไม่ต้องมาโทษตน เธอเองก็อยากได้พี่คิมจนตัวสั่นอยู่แล้ว

“จะบอกให้ดีใจเอาไว้ก็ได้ ถ้าพี่คิมยังตาบอดอยู่เขมจะยกให้พิมพ์ ผัวพิการกับเมียพยาบาลก็เหมาะสมกันดีนะ เขมจะถอนหมั้นกับพี่คิมรอหน่อยแล้วกัน” เขมจิรา พูดไม่ทันขาดคำมีเสียงเอมอรสวนขึ้นเสียก่อน

“ไม่จำเป็นต้องรอหรอกหนูเขม หนูจะถอนหมั้นตาคิมตอนนี้เลยก็ได้”