หลงเงาจันทร์

เขมจิรานั่งฟุบหลับอยู่หน้าห้องฉุกเฉินตั้งแต่กลางดึกยันฟ้าสางยังไม่มีใครออกมาแจ้งข่าว เอกรัฐประคองเอมอรที่ตาแดงก่ำเหมือนผ่านการร้องไห้อย่างหนักเข้ามา ท่านถามเธอว่าตาคิมเป็นอย่างไรบ้าง เธอยังไม่ทันตอบคำถาม ทิพย์อาภากึ่งเดินกึ่งวิ่งนำนิติตามเข้ามาสมทบเห็นลูกปลอดภัยก็โล่งใจ นิติถามถึงธนาคิม

“เขมก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พี่คิมเข้าไปนานแล้ว ยังไม่ออกมาเลย”

“แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมไอ้คิมถึงถูกทำร้ายได้” เอกรัฐยังไม่ทันได้คำตอบจากเขมจิรา ริสากับพิมพ์ชนกเปิดประตูห้องฉุกเฉินออกมาเสียก่อน ทุกคนกรูกันเข้าไปถามว่าธนาคิมเป็นอย่างไรบ้าง

“คุณธนาคิมฟื้นแล้วค่ะ เบื้องต้นคุณหมอทำแผลและก็ตรวจเช็กสมองแล้ว โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร”

ทุกคนดีใจกันแค่อึดใจต้องตกใจไปตามๆกันเมื่อพิมพ์ชนกรายงานเพิ่มเติมว่าธนาคิมได้รับบาดเจ็บที่ดวงตา เป็นอาการที่เรียกว่าเส้นประสาทตาอักเสบจากการกระแทก เอมอรใจคอไม่ดีถามเสียงสั่นแล้วลูกของตนเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร พิมพ์ชนกอึกอักไม่รู้จะบอกอย่างไร ริสาจึงตอบคำถามแทนว่าเกิดจากการที่ธนาคิมถูกตีอย่างแรงที่บริเวณเบ้าตาทำให้เกิดการบาดเจ็บที่เส้นประสาทหลังลูกตา

“อันตรายมากหรือเปล่า แล้วตาคิมจะเป็นอะไรมากไหม”

“อาการของโรคนี้ทำให้คนไข้ตามัวหรือมองไม่เห็นอย่างเฉียบพลันค่ะ” คราวนี้พิมพ์ชนกเป็นคนตอบ

เขมจิราโพล่งขึ้นทันที “หมายความว่าพี่คิมจะตาบอดเหรอ”

เอมอรรับไม่ได้โงนเงนจะเป็นลม เอกรัฐรีบประคองไปนั่ง ริสาปลอบว่ายังไม่ถึงขนาดนั้น อย่าเพิ่งคิดไปไกลดีกว่า รอให้คุณหมอรักษาก่อนถึงจะบอกได้ เอกรัฐอยากรู้ว่าจะรักษาอย่างไร พิมพ์ชนกชี้แจงว่า

“คุณธนาคิมต้องผ่าตัดตาด่วนค่ะ”

“ทางเราได้เตรียมการผ่าตัดไว้แล้ว รบกวนญาติช่วยไปเซ็นเอกสารด้วยค่ะ” ว่าแล้วริสาเดินนำเอมอรออกไป จากนั้นไม่นาน ทุกคนย้ายไปนั่งรอหน้าห้องผ่าตัด พิมพ์ชนกเข้ามาแจ้งว่าหมอกำลังผ่าตัดให้ธนาคิม

อยู่ไม่ต้องเป็นห่วง เอกรัฐเพิ่งเห็นเธอชัดๆว่ามีร่องรอยถูกทำร้ายที่ใบหน้าร้องทักว่าเธอเองก็ได้รับบาดเจ็บ ไปทำแผลก่อนไหม นิติรีบดึงลูกมาดูด้วยความเป็นห่วง ถามว่าไปโดนอะไรมา ใครทำอะไรให้ เธออึกอัก

“ใช่ แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่พิมพ์ชนก ทำไมลูกชายฉันถึงเป็นแบบนี้ เธออยู่ในเหตุการณ์ใช่ไหม” เอมอรรุกหนัก เขมจิราจ้องพี่สาวเขม็งลุ้นว่าจะพูดอย่างไร ทิพย์อาภาสบโอกาสเหมาะเสี้ยมทันที

“อย่าบอกนะว่าที่ตาคิมเป็นแบบนี้เพราะเธอ พิมพ์ชนก”