หลงเงาจันทร์

เขาไม่อยากกลับบ้าน อยากไปอยู่บ้านเก่าของพ่อ

“ได้สิลูก ก็ดีเหมือนกันที่นั่นบรรยากาศดี ลูกจะได้พักผ่อนไปในตัว พอถึงเวลาหมอนัดก็ค่อยเข้ากรุงเทพฯมาตรวจ แต่ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งมาก แม่จะไปอยู่กับคิมที่นั่นตลอดไม่ได้ด้วย ทำยังไงดี”

ธนาคิมแนะให้จ้างพยาบาลพิเศษ แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

ooooooo

ระหว่างเดินมาตามทางเดินในโรงพยาบาลเขมจิรา บ่นกับแม่ไม่เลิกทำไมต้องมาที่นี่บ่อยๆด้วย เมื่อวาน

ก็เพิ่งมา ทิพย์อาภาเตือนถึงอย่างไรธนาคิมก็ยังได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของลูกอยู่ วันนี้เขาออกจากโรงพยาบาลลูกก็ควรมาสักนิดให้ดูไม่น่าเกลียด คนจะได้ไม่นินทา

“เขมเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะแม่ อยากจะถอนหมั้นให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ”

ทิพย์อาภาขอร้องลูกใจเย็นๆก่อน ให้ผ่านไปอีกสักระยะหนึ่งก่อนเราค่อยตีตัวออกห่าง...

เขมจิรากับทิพย์อาภามาดูธนาคิมนิดเดียวจริงๆ มาดูเขาออกจากโรงพยาบาลไม่ได้ตามไปถึงบ้านเก่าของพ่อเขาที่ต่างจังหวัด โดยอ้างเขมจิราติดเรียน...

ฝ่ายพิมพ์ชนกแอบมองธนาคิมที่กำลังขึ้นรถกลับบ้าน อยู่ห่างๆ ริสาผ่านมาเห็นเข้าไปถามเธอว่าเป็นห่วงเขาหรือ เธอยอมรับว่าใช่ ริสาเห็นพักนี้เธอไม่มีสมาธิในการทำงานแล้วก็คอยไปชะเง้อมองที่หน้าห้องพักฟื้นเขาบ่อยๆก็รู้แล้วว่าเธอเป็นห่วงเขา

“คุณธนาคิมช่วยพิมพ์ แต่พิมพ์ตอบแทนอะไรเขาไม่ได้ พิมพ์เลยรู้สึกผิดน่ะค่ะ”

“ก็แม่เขาไม่ให้เข้าใกล้ พิมพ์จะทำอย่างไรได้”

“พิมพ์หวังว่าเขาจะกลับมามองเห็นเหมือนเดิมนะคะพี่ริสา” พิมพ์ชนกยืนส่งธนาคิมจนลับสายตา...

ในเวลาต่อมา เอกรัฐ ธนาคิม เอมอรและพยาบาลพิเศษมาถึงบ้านเก่าของพ่อธนาคิมที่อยุธยาซึ่งตั้งอยู่

ริมแม่น้ำท่ามกลางแมกไม้ร่มรื่น เอกรัฐชมไม่หยุดปากว่าบรรยากาศดีมาก เอมอรเล่าให้ฟังว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านเก่าของพ่อธนาคิมที่เสียชีวิตไป เราพยายามรักษา ที่นี่ไว้ สมัยที่ธุรกิจเจ๊งถึงลำบากแค่ไหนก็ไม่ยอมขายเพราะที่นี่มีความทรงจำของพ่อธนาคิมอยู่ เอกรัฐเห็นเพื่อนรักนั่งซึม พยายามจะทำให้ลืมความทุกข์

“ไอ้คิม ไปเดินเล่นรับลมริมแม่น้ำกันดีกว่าไหม เดี๋ยวฉันพาไป”

“ฉันตาบอดไปจะเห็นอะไร แกอยากไปก็ไปคนเดียวสิ”

“เอ้าไอ้นี่ คนตาบอดก็ชื่นชมธรรมชาติได้นะแก อย่างน้อยก็ได้สูดอากาศสะอาดๆบ้างล่ะ”

ธนาคิมไม่อยากไปไหนทั้งนั้นอยากนอน แล้วขยับจะลุก พยาบาลรีบเข้าไปประคอง เขาปัดมือเธอออก จะขอเดินเอง เธอเตือนว่าเขายังไม่ชินกับสถานที่ เดี๋ยวจะล้มเอาได้ เขาขึ้นเสียงใส่นี่บ้านเขาเอง พยาบาลรีบไปหยิบไม้เท้าขาวของคนตาบอดมาให้ถือ เขาไม่ยอมใช้สั่งให้เอาไปห่างๆแล้วค่อยๆเกาะผนังบ้านคลำทางไป ทุกคนได้แต่มองตามเป็นห่วง...