มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 1
“อาเดียว” เสียงเรียกดังจากข้างหลัง น้ำหนึ่ง สะดุ้งโหยงแล้วหันขวับมาด้วยความตกใจ
“อาม่า...ทำไมต้องย่องมาเงียบๆจนเดียวตกใจหมดเลย”
“ก็อาม่าเห็นอาเดียวกระซิบกระซาบกับประตู อาม่าก็เลยนึกว่าอาเดียวต้องการความเงียบ แล้วนี่ลื้อจะไปประเทศไหน”
“ไปประเทศอาม่านี่แหละค่ะ อาม่าช่วยเปิดประตูหน่อยสิคะ”
“แล้วอาจังเอ๋ยอีไม่ว่าเอาเรอะ”
“ไม่ว่าหรอกค่ะ”
“แล้วถ้าอีว่า”
“โธ่! อาม่าช่วยเปิดประตูก่อนได้ไหมคะ Help me please”
อาม่าอ่อนใจ ขยับประตูเปิดออก น้ำหนึ่งรีบขนสัมภาระเข้าห้องอย่างเร็วแล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
“เมื่อกี้เดียวนึกว่าอาม่าล็อกประตูเสียอีก”
“ล็อกได้งาย...อาม่าไปดูอาจังเอ๋ยทำกับข้าวให้อาเดียวกิน อาจังเอ๋ยอีรักลื้อมากๆนา”
“แต่เดียวไม่ได้รักอีตาอาจังเอ๋ยของอาม่า”
อาม่าหน้ามุ่ยชักจะไม่ชอบใจ “อย่าซี้ซั้วพูดยังง้าน เดี๋ยวอีได้ยินเข้าจะน้อยใจ”
“ดี! น้อยใจจนโกรธแล้วก็หย่าไปเลยได้ยิ่งดี”
“ซี้ซั้วพูดอีกแล้ว พวกลื้อสองคนรักกันยังกับอะไร”
“เดียวไม่ได้รักอีตาอาจังเอ๋ยนั่น ตัวโตยังกับหมีควายแล้วเรียกตัวเองเอ๋ยยังโง้นเอ๋ยยังงี้ ฟังแล้วอยากจะอ้วก”
“อาเดียว!”
“อาม่าขา...อาม่าต้องเข้าใจเดียวนะคะ ไม่ว่าอาม่าจะพยายามยืนยันว่าเดียวรักไอ้หมีควายนั่นยังไง แต่เดียวก็นึกภาพไม่ออกเลย”
“งั้นเอาไงดี อ้อ พออยู่ๆไปแล้วลื้อก็จะนึกออกเอง หยวนๆไปเถอะน่า”
อาม่าจ้องหน้าหลานสาวอย่างใช้ความคิด น้ำหนึ่งนิ่งไปอย่างเซ็งๆ แล้วนึกอะไรได้พูดโพล่ง
“อาม่าเชื่อเดียวหรือเปล่าคะ ตอนที่เดียวบอกอาม่าว่าเดียวข้ามเวลามาตั้ง 3 ปี เดียวจำได้ว่าอาม่านิ่งไปตอนที่เดียวบอก”
“มันก็น่าคิดอยู่นา”
“เดียวไม่ได้บ้า ไม่ได้เพ้อเจ้อ ไม่ได้...”
“อาม่าไม่ได้ว่ายังง้าน”
“ที่เดียวพูดให้อาม่าฟังเพราะเดียวต้องการเวลาปรับตัว...เอ่อ...คือ...ปรับในห้องอาม่านี่แหละค่ะ”
“มันจะปรับในห้องอาม่าได้ไง ต้องปรับในห้องลื้อกับอาจังเอ๋ยโน่น”
“แต่มันจะข่มขืนเดียว” เธอพูดไปแล้วเห็นอาม่าจ้องเขม็งเลยรีบขอโทษเสียงอ่อย
“ไม่ว่าลื้อจะอ้างเหตุผลยังไง แต่อาม่าขอการังตีว่าผู้ชายคนนี้ดีสุดยอด”
น้ำหนึ่งถอนใจเฮือกแล้วล้มลงนอนอย่างสุดเซ็ง
ooooooo
ข้าวผัดกะเพรากุ้งไข่ดาวอาหารสำหรับภรรยาสุดที่รักเสร็จเรียบร้อย ทรงกลดจัดใส่ถาดยกขึ้นมา เสิร์ฟถึงเตียงนอน แต่พอเข้าห้องไม่เห็นเธอก็นึกว่ายังอาบน้ำไม่เสร็จ เขาวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปเคาะเรียก
“เดียวจ๋า...ขัดสีฉวีวรรณยังไม่เสร็จหรือจ๊ะที่รัก”
เงียบอีก! เขาลองขยับประตูนิดเดียวแต่มันเปิดออกอย่างง่ายดาย
