มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 1
สวรสหรือโรสเสนอเดียวแต่ทวีไม่เห็นด้วย เขาเกรงว่าจะเกิดข้อครหาว่าเดียวได้ตำแหน่งนี้มาเพราะเป็นหลานสะใภ้ของโรส เขาเสนอลูกศิษย์ของเขาที่ปัจจุบันเป็นบรรณาธิการอยู่นิตยสารคู่แข่ง ซึ่งทวีรับปากว่าจะดึงตัวมาได้แทน แต่โรสก็ค้านเต็มที่และยืนยันขอให้เดียวได้ลองสัมภาษณ์เขมินทร์ก่อน
บังคมเห็นด้วยเพราะได้ข่าวมาเหมือนกันว่าเขมินทร์กลับมาเยี่ยมเมืองไทยเวลานี้พอดี เขาสรุปให้เดียวทำงานนี้ก่อนจะออกจากห้องประชุมไป
หลังการประชุมนั้น ทวีตามไปคุยกับโรสในห้องทำงานอย่างหงุดหงิด พูดไม่อ้อมค้อมว่าตนยังมีเรื่องค้างคาใจ โรสฟังแล้วเบือนหน้าไปมองพุ่มและพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ออกไป ทวีมองตามเลขาของโรสแล้วหันกลับมาที่เธอด้วยรอยยิ้มกวนๆ
“คิดเหรอว่าเขมินทร์จะยอมให้สัมภาษณ์ง่ายๆ”
“ฉันไม่รู้ แต่คิดว่าคงไม่เกินความสามารถของเดียว”
“อวยหลานสะใภ้จัง คิดถึงวันเก่าๆนะ เฮ้อ! เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน นึกถึงตอนที่ซีซั่นเปิดตัวปีแรกๆที่คุณยังเป็นแค่พิสูจน์อักษร แล้วผมเป็นกองบรรณาธิการ ส่วนเขมเป็นช่างภาพ ตอนนั้นพวกเราทำงานกันหนัก แต่ก็สนุก”
“พูดเหมือนตอนนี้คุณทวีไม่สนุก ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ลาออกเสียล่ะ”
“ผมจะลาออกก็ต่อเมื่อเกษียณจากตำแหน่งบรรณาธิการบริหาร คุณก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันใช่มั้ย”
“บรรณาธิการที่ยอดขายตก คงไม่ถึงจุดนั้นง่ายๆ หรอกค่ะ อีกไม่กี่ปีคุณทวีก็จะ 50 แล้ว อย่าฝันอะไร
ที่เป็นไปไม่ได้แบบเด็กๆเลย เอาเวลาไปเข้าวัดเข้าวาฟังเทศน์ฟังธรรมดีกว่า เพราะพอถึงเวลาที่คุณบังคมแต่งตั้งบรรณาธิการบริหารคนใหม่ คุณทวีต้องใช้ธรรมะปลอบใจความผิดหวังของตัวเองแน่”
ทวีพยายามระงับสติครู่หนึ่งทั้งที่โกรธจัด “ผมว่าเรามาตกลงเรื่องนี้กันดีๆดีกว่า บอกตรงๆถึงผมได้เป็นบรรณาธิการบริหาร ต่อให้คุณเก่งขนาดไหน แต่ผมก็ไม่อยากได้ลูกน้องที่คอยจ้องเลื่อยขาเก้าอี้ผม คุณเองก็คงไม่อยากได้ผมเป็นลูกน้องให้ขวางหูขวางตาเหมือนกัน”
“แล้วไง หรือคุณจะบอกว่าถ้าใครได้เป็นบรรณาธิการ บริหาร อีกคนต้องลาออกงั้นเหรอ”
“ใช่”
“ตกลง เท่านี้ใช่มั้ย ถ้าใช่ก็เชิญออกไปได้ ฉันมีงานต้องทำเยอะแยะ”
“ผมยังไม่ได้บอกกติกาเลย ผมไม่อยากให้เรารอเกมนี้นาน เพราะฉะนั้นเราจะใช้เดียวเป็นเดิมพัน ถ้าเดียวขอสัมภาษณ์เขมได้ ผมจะลาออก”
“ไม่เอาเปรียบกันไปหน่อยเหรอ”
“ไม่! อย่าลืมว่าคุณเป็นคนเสนอให้เดียวเป็นคนสัมภาษณ์เขมเอง ซึ่งแสดงว่าคุณอาจจะมั่นใจอะไรบางอย่างก็ได้ และผมก็จะให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์อย่างมากแก่ฝ่ายคุณอย่างนึง เขมเขากลับมาเมืองไทยเพื่อจะมาร่วมงานเลี้ยงครบรอบ 50 ปี คณะที่เขาเรียนจบ ซึ่งเป็นที่ไหนก็คงจะรู้ดีอยู่แล้ว ดังนั้นคงไม่ยากที่จะติดตามตัวเขม ไม่แน่ เขาอาจจะยอมให้สัมภาษณ์ง่ายๆก็ได้ เพราะเห็นแก่มิตรภาพครั้งเก่า ไม่งั้นคุณคงไม่เสนอให้หลานสะใภ้ไปสัมภาษณ์แน่...ใช่ไหมล่ะ”
“ตกลง”
“ตามนั้น” ทวียิิ้มหยันก่อนเดินออกไปอย่างสบายใจอย่างยิ่ง ตรงข้ามกับโรสที่มีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
ooooooo
