มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 1
“ได้ เอ๋ยจะได้ไปเอาหมอนกับผ้าห่มออกมา หมอนข้างไม่ต้องเพราะมีเดียวแล้ว ดีเหมือนกันจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ”
น้ำหนึ่งหน้าเสียรู้ว่าตัวเองพลาดอีกแล้ว คิดหาทางเอาตัวรอดด่วนๆด้วยการอ้อมแอ้มบอกเขาว่า
“คือ...วันนี้เป็นวันเบาๆที่หนักๆของฉัน”
“อ้าว...ไหนบอกว่าหมดไปแล้วเมื่อ 2 วันก่อน”
“แต่วันนี้มันมาอีก”
“งั้นคุณก็ต้องไปหาหมอแล้ว”
หญิงสาวพยักหน้ารับให้พ้นๆไปที “ฉันว่าจะไปพรุ่งนี้...ตอนนี้ง่วง ขออาบน้ำก่อน”
“แล้วข้าวผัดกะเพราล่ะ”
“นายกินไปเลย ฉันเสียสละให้ แต่ต้องไปกินข้างล่างนะ กินในห้องนี้เหม็น”
เธอรีบมาหยิบถาดอาหารใส่มือเขาแล้วผลักดันออกไปจากห้องได้สำเร็จ
“เฮ้อ! รอดไปอีกคืน” พูดจบเธอเดินมานั่งบนเตียงนึกถึงคำพูดทรงกลดที่ว่า “เดียวมีไฝฝ้าที่ไหน เอ๋ยจำได้หมด โดยเฉพาะเม็ดที่อยู่ต้นขาเดียว เอ๋ยชอบมากที่สุด...รักเลย”
นึกแล้วอดโมโหไม่ได้ ด่าเขาอีก “คนบ้า! มันรู้ได้ยังไง”
ooooooo
บรรยากาศยามเช้าสดใส น้ำหนึ่งเดินลงบันไดมาอย่างยิ้มแย้มด้วยชัยชนะเมื่อคืน ถึงหน้าห้องรับแขกก็ค่อยๆย่องเข้าไป และหัวเราะขบขันโดยไม่มีเสียงเมื่อเห็นทรงกลดนอนหลับอยู่บนโซฟา
“เล่นกับใครไม่เล่น...มาเล่นกับแม่!”
“อาเดียว” เสียงนั้นทำให้น้ำหนึ่งสะดุ้งหันมาเห็นอาม่ายืนมองมาด้วยสีหน้าเข้มงวด “สนุกมากมั้ย”
“สนุกสิคะ แกล้งไอ้หมี...เอ๊ย! น้องเอ๋ยได้”
“แกล้งครูบาอาจังมันบาป”
“แต่อีตาเอ๋ยนี่ไม่ใช่ครูบาอาจารย์ของเดียวนี่คะ”
“ยังจะเถียงอีก เอาไว้อีมีคนอื่นแล้วลื้อจะเสียใจ”
จังหวะนี้เสียงกริ่งหน้าบ้านดัง น้ำหนึ่งผละไปหยิบกุญแจพลางบ่นว่าใครมาแต่เช้า เมื่อออกไปเห็นผู้มาเยือนสองคนก็นิ่วหน้าประหลาดใจ คนหนึ่งอยู่ในชุด เสื้อผ้าเรียบร้อยอ่อนหวานอย่างหญิงไทย เข็นรถใส่กระถาง กุหลาบหนูสีสันสดใสน่ารักหลายกระถาง อีกคนแต่งตัวปกติถือกล่องพลาสติกอย่างดีใส่ลูกชิ้นปิ้งกับอีกกล่องเล็กกว่าใส่น้ำจิ้ม
สองสาวคืออาจารย์ดารากับเจ๊ขมิ้น พวกเธอยิ้มหวานทักทายน้ำหนึ่งอย่างคุ้นเคย
“สวัสดีค่ะคุณเดียว ดารานำต้นกุหลาบหนูพันธุ์ใหม่ มาฝากค่ะ ลองเปลี่ยนจากสีชมพูบ้าง”
“อ้อ! คุณนี่เอง”
“อะไรนะคะ” ดาราแปลกใจ
“อ๋อ เปล่าค่ะ ฉันจะบอกว่าคุณนี่เองที่ขน...เอ๊ย! เอากุหลาบหนูมาให้”
“อาจารย์เอ๋ยไม่ให้พูดคำว่าเอาค่ะ ให้พูดคำว่านำแทน ท่านบอกว่ามันสองแง่สองง่ามฟังดูไม่ดีค่ะ เป็นครูบาอาจารย์ที่เคร่งครัดเรื่องการใช้ภาษามากๆ” ขมิ้นอธิบายฉอดๆ แต่น้ำหนึ่งไม่รู้จักเธอ ถามอย่างสุภาพว่า
“แล้วคุณเป็นใครคะ”
“ก็เจ๊ขมิ้นที่ขายลูกชิ้นปิ้งในโรงเรียนอาจารย์เอ๋ยไงคะ เจ๊นำลูกชิ้นปิ้งมาให้อาจารย์เอ๋ยกับคุณเดียวรับประทาน”
“คุณเดียวจำพวกเราไม่ได้เหรอคะ”
น้ำหนึ่งรีบเปลี่ยนท่าทีตีเนียน “จำได้สิคะ ทำไมจะจำไม่ได้ ครูดาราคนสวยกับเจ๊ขมิ้นใจดี เชิญข้างในค่ะ”
