มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 1
คืนนั้นกว่าน้ำหนึ่งจะกลับถึงบ้านก็ค่อนข้างดึก ทรงกลดนั่งดูทีวีรีบลุกมาถามภรรยาด้วยความเป็นห่วง
“ไหนบอกว่าพี่แบมจะมาส่ง ทำไมไม่โทร.บอกเอ๋ยให้ไปรับ ยิ่งไม่สบายอยู่ด้วย”
น้ำหนึ่งพูดไม่ออก เหลือบมองอาม่าแต่ท่านลุกขึ้นบอกว่าตัวใครตัวมัน ตนไม่เกี่ยว ไปนอนดีกว่า น้ำหนึ่งรู้ทันทีว่าหมดที่พึ่ง พูดกับทรงกลดที่ยืนอยู่ตรงหน้าว่า
“หายแล้ว...รู้ได้ไงว่าพี่แบมไม่ได้มาส่ง”
“โทร.ถามพี่แบม”
“นึกว่าโทร.ถามยิ้ม” เธอหลุดปากพูดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วนึกได้รีบหันหลังกลับเดินไปอย่างรวดเร็ว ถึงห้องก็จะรีบปิดประตูแต่ทรงกลดตามมาเอาแขนยันไว้ เธอฮึดสู้แต่สู้ไม่ไหว เลยฉุนจัดด่าเขาว่าไอ้หมีควาย
“อะไรนะ!”
น้ำหนึ่งพูดช้าๆเน้นๆทีละพยางค์อย่างไม่เกรงใจ ทรงกลดถึงกับอึ้งกิมกี่ เอ่ยเสียงแผ่วว่า
“เดียวไม่เคยเรียกเอ๋ยอย่างนี้”
“ก็เรียกอยู่เดี๋ยวนี้ไง”
“รู้แล้ว เดียวหึงเอ๋ย”
“ฉันเนี่ยนะหึงคุณ”
“แน่นอน”
“ไอ้ยักษ์บ้าเอ๊ย”
“ด่าแบบนี้แปลว่าด่าให้เกิดอารมณ์” เขารวบร่างเธอหมับ หญิงสาวตกใจพยายามดิ้นหนี แต่กลายเป็นเขาเข้าใจว่าดิ้นยั่วยวนจึงก้มหน้าลงมาทำท่าจะจูบ “ขนาดยังไม่ได้อาบน้ำยังหอมขนาดนี้เลย”
“อย่านะ บอกให้ปล่อย ไม่ยังงั้นฉันจะตะโกนเรียกอาม่า”
“ล้อเล่นเปล่า อาม่าดีใจแย่น่ะสิที่เรารักกันอย่ารบกวนอาม่าเลยน่า”
“ฉันไม่ได้รักแก”
“แน่ะ ยิ่งพูดให้เกิดอารมณ์อีกแล้ว”
“ก็ได้...ฉันรักคุณ”
ทรงกลดยิ้มพรายพอใจที่เธอสารภาพออกมาจนได้ ทั้งที่ความจริงน้ำหนึ่งตอบเอาตัวรอดแบบขอไปทีเท่านั้นเอง เมื่อเขาช้อนตัวเธอทำท่าจะอุ้ม เธอรีบหาทางหนีทีไล่อีก
“เดี๋ยว! ช้าก่อน ใจเย็นๆ ฉันหิว...”
ชายหนุ่มทำตาเจ้าเล่ห์พลางขยับไปที่เตียง เธอเลยต้องรีบพูดต่ออย่างเร็วจี๋
“หิวข้าวอ่ะ หิวจะเป็นลมอยู่แล้ว”
“จริงเหรอ”
“จริง! คุณทำกับข้าวให้ฉันกินหน่อยได้ไหม”
“สบายมาก ว่าแต่กินเสร็จแล้วต้องมีรางวัลนะ”
“ได้! รางวัลก็รางวัล”
ทรงกลดปล่อยเธอและบอกให้ไปอาบน้ำรอได้เลยเสร็จแล้วตนจะเรียก พูดจบเขาก้มลงจะจูบ แต่เธอรีบยันไว้ พูดส่งเดชว่า เอาไว้อาบน้ำทาแป้งก่อนดีกว่า
“เดียวติดเอ๋ย 2 อย่างแล้วนะ”
เธอรีบพยักหน้า แต่พอลับหลังก็บ่นอุบ “โอ๊ย! เวรกรรมอะไรอย่างนี้ นี่ฉันหน้ามืดแต่งงานกับหมีควายบ้ากามได้ไง”
จากนั้นเธอก็ใช้ช่วงเวลาที่เขาไปทำอาหารเก็บเสื้อผ้าข้าวของจำเป็นใส่กระเป๋าเดินทางและกระเป๋าสะพายอีกสองสามใบหอบหิ้วพะรุงพะรังมาที่ห้องอาม่าโดยเหลียวซ้ายแลขวาตลอดเวลากลัวทรงกลดจะโผล่มาเห็น
เมื่อถึงหน้าห้องอาม่าก็เคาะประตูเรียกเบาๆ แต่ไม่มีเสียงตอบ จึงวางข้าวของในมือลองขยับประตูเหมือนมันปิดล็อก
