มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 1
“ถึงอย่างนั้นผมก็เกรงใจ”
“งั้นก็เลี้ยงอาหารเช้าสิคะ จะได้หายกัน”
ดาราไม่คิดว่าขมิ้นจะพูดอย่างนั้น ทำท่าจะปรามแต่ทรงกลดชิงตอบรับเสียก่อน
“ได้เลย แต่ต้องรอสักครู่นะครับ”
“เราไปช่วยอาจารย์เอ๋ยกันดีกว่า”
“เจ๊! กรุณารออยู่ตรงนี้” ทรงกลดเสียงเข้มจนขมิ้นซีดจ๋อย ตอบรับเสียงแอ้มแอ้ม แต่พอลับหลังแล้วดาราเตือนว่าเกรงใจเขา ขมิ้นกลับทำหน้าเจ้าเล่ห์บอกว่า...เดี๋ยวเจ๊ออกหน้าให้เอง
ooooooo
น้ำหนึ่งอยู่ในห้องอาม่า นั่งทบทวนข้อมูลที่เพิ่ง รู้จากสองสาวแล้วพูดพึมพำ “แสดงว่าหมีควายนี่เนื้อหอม ไม่ใช่เล่น”
“อาเดียว...” อาม่าเรียกเพื่อตักเตือนแต่หลานสาว ไม่ได้สนใจจะฟัง ยังคงวางแผนต่อ
“แต่เดียวเชียร์อาจารย์ดารา เพราะแกดูคู่ควรกับหมีควายทุกอย่าง เป็นครูบาอาจารย์เหมือนกัน สอนโรงเรียนเดียวกัน แถมยังแอบมีใจให้กันอีก”
“อาจังเอ๋ยอีไม่ได้รักอาจังดารา อีรักลื้อ”
“แต่เดียวไม่รักอี อีไม่ตรงสเปก”
“อีเป็นคนดี”
“เดียวไม่ชอบดีแบบนี้”
“แล้วลื้อจะเสียใจ”
“อาม่าขา...ถ้าให้เดียวอยู่กับเขาต่อไป เดียวต้องอกแตกตายแน่นอน อีกอย่างถ้าเดียวช่วยให้อาจารย์ดารา แกสมหวังในความรักก็เท่ากับเดียวสร้างบุญกุศลนะคะ”
“จะเอายังไงก็ตามใจ”
“อาม่าอย่าโกรธเดียวเลยนะคะ เดียวไม่ได้รักหมี เอ๊ย! อาจังเอ๋ยของอาม่าจริงๆ ทุกวันนี้เดียวมีแต่ความทุกข์ทรมานใจ อาม่าก็รู้”
“อาม่าไม่รับรู้”
จากน้ำเสียงและสีหน้าของอาม่า น้ำหนึ่งรู้ทันทีว่าท่านงอนเสียแล้ว...เมื่อเธอเปิดประตูออกมาเป็นจังหวะที่ทรงกลดเดินตรงดิ่งมาพอดี
“นึกแล้วว่าเดียวต้องมาอยู่ที่นี่”
“คุณดารากับเจ๊ขมิ้นดำกลับไปหรือยัง”
“ยัง ผมชวนเขาทานข้าวเช้าด้วย”
“เริ่ด” น้ำหนึ่งดีใจจนออกนอกหน้า เล่นเอาทรงกลดแปลกใจถามว่าเริ่ดอะไร แล้วทำไมต้องดีใจถึงขนาดนั้น เธอรีบพูดกลบเกลื่อน “ฉันดีใจที่จะมีเพื่อนคุณมากินข้าวเช้าด้วยไง”
ทรงกลดขยับจะพูด แต่น้ำหนึ่งรีบพูดต่อไม่เว้นช่องให้สงสัย
“ก็เขาอุตส่าห์เอาดอกกุหลาบมาให้ เราก็ควรจะตอบแทนเขาบ้าง ไปเหอะ อย่าให้เขารอนาน”
เมื่ออาหารเช้าพร้อมแล้ว ทั้งสี่คนนั่งร่วมโต๊ะที่มีแจกันกุหลาบหนูน่ารักวางตรงกลาง น้ำหนึ่งชวนแขกสองคนคุยจ้อ ดาราได้แต่อมยิ้มนิดๆตามประสาคนขี้อาย ส่วนทรงกลดดูขรึมลงไป
หลังอาหารก็ได้เวลาส่งแขกกลับ ขมิ้นขับรถปิกอัพพาดารากลับไปโดยที่น้ำหนึ่งยืนโบกมือให้อย่างยิ้มแย้มแจ่มใส ในขณะที่ทรงกลดมองขรึมๆ แล้วแค่เพียงรถพ้นสายตาไปเขาก็หันขวับมาคาดคั้นภรรยาทันที
“นี่มันอะไรกัน”
น้ำหนึ่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “เปล่านี่”
“เปล่า แล้วทำไมต้องกระดี๊กระด๊ากับสองคนนั่นถึงขนาดนั้น”
“อ้าว...ก็เขาเป็นเพื่อนคุณไม่ใช่เหรอ คุณจะให้ฉันไล่เพื่อนคุณกลับหรือไง”
“ไม่ใช่ไล่กลับ แต่ไม่จำเป็นต้องจี๋จ๋านำเสนอเอ๋ยให้เขา”
“เอ๋ย...เอ๋ย...เอ๋ย...ฟังฉันก่อน ฉันพรีเซนต์ความดีของคุณให้เพื่อนๆคุณได้รับรู้แล้วมันผิดตรงไหน เออ ถ้าพรีเซนต์ความชั่วก็ว่าไปอย่าง” เธอลอยหน้าลอยตาพูดแล้วเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี โดยมีสายตาของทรงกลดมองตามไม่เข้าใจ
ooooooo
