มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 1
“แบบนี้แสดงว่าต้องการให้เอ๋ยช่วย” คิดเข้าข้างตัวเองแล้วยิ้มกว้าง ผลักประตูเข้าไปไม่เห็นภรรยาก็หุบยิ้มทันที “อยากเปลี่ยนสถานที่ก็ไม่บอก”
ว่าแล้วเขาเดินออกไปที่ห้องอาม่า เรียกภรรยาให้เปิดประตู น้ำหนึ่งสะดุ้งเฮือกถามอาม่าว่าทำยังไงดี
“อีมาให้เปิดลื้อก็ไปเปิดสิ”
“อาม่าช่วยบอกอาจังบ้ากามนั่นให้เดียวหน่อยไม่ได้เหรอคะว่าอาม่าอยากให้เดียวมานอนเป็นเพื่อน”
“อาม่าทำบาปไม่ได้”
“บาปอะไรคะ”
“บาปที่พรากผัวพรากเมียเขาไง”
“โอ๊ย...อาม่าขา...เดียวยังไม่ได้...”
พูดไม่ทันขาดคำ ทรงกลดเปิดประตูเข้ามาเฉยเลย น้ำหนึ่งตกใจผุดลุกขึ้นนั่งทันที ขณะที่เขามองข้าวของที่กองบนพื้นอย่างงุนงงแล้วเงยหน้ามองเธอ น้ำหนึ่งหน้าเจื่อนจืดด้วยไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไรดี
“นี่หมายความว่ายังไง”
เธออ้าปากค้าง พยายามจะหาข้อแก้ตัว แต่ก็ยังหาไม่ได้เลยหุบปาก
“เอ๋ยชักจะไม่สนุกแล้วนะ”
น้ำหนึ่งฉุนขึ้นมาทันที “แล้วนึกว่าฉันสนุกนักเหรอ”
ทรงกลดยกมือไหว้ไปทางอาม่าซึ่งด้านหลังมีรูปถ่ายอาม่าสมัยสาวๆติดอยู่ “ขอโทษนะครับอาม่า”
เขาก้าวพรวดเดียวถึงตัวเธอแล้วอุ้มขึ้นมาอย่างง่ายดาย น้ำหนึ่งดิ้นรนและทุบตีแต่เขาไม่สน อุ้มเดินลิ่วกลับห้องแล้วโยนลงบนเตียง
“ไอ้บ้า ไอ้ยักษ์ใจร้าย ไอ้หมีควายใจดำ”
“รออยู่นี่ อย่าทำให้ไอ้หมียักษ์ตัวนี้โกรธอีก เพราะมันจะตะปบไม่เลือกที่”
น้ำหนึ่งทั้งกลัวและโกรธ อ้าปากจะด่าแต่เขาชี้หน้าสำทับเสียงเขียวเลยต้องหยุด
“นี่ไม่ได้ล้อเล่น”
เมื่อทรงกลดออกจากห้องไปแล้ว น้ำหนึ่งลุกขึ้นมองหาทางหนีทีไล่ โดยผลุบออกไปที่ระเบียงซ่อนตัวเงียบ ส่วนทรงกลดกลับไปที่ห้องอาม่า ไหว้ขอโทษรูปท่านข้างฝาก่อนจะขนกระเป๋าสัมภาระของน้ำหนึ่งกลับมาที่ห้องนอนตัวเอง ครั้นไม่พบภรรยาก็ค้นหาให้ควั่ก จนกระทั่งไปเจอตรงระเบียง
สองคนยื้อยุดกันไปมาพักหนึ่งก่อนที่น้ำหนึ่งจะร้องลั่นว่ากลัวแล้ว! ทรงกลดแปลกใจทรุดตัวลงนั่ง ถามว่ากลัวอะไร?
น้ำหนึ่งน้ำตาคลอ ชี้นิ้วมาที่เขา...เท่านั้นเองเขาหัวเราะลั่นราวตลกขบขันเสียเต็มประดา ทำให้เธอเริ่มฉุนขึ้นมาบ้าง
“หัวเราะอะไร”
“หัวเราะเดียวน่ะสิ เจ้าสาวเข้าหอวันแรกเขายังไม่กลัวเจ้าบ่าวขนาดนี้เลย ของเรานี่มัน 3 ปีแล้วนะ เดียวมีไฝฝ้าที่ไหนเอ๋ยจำได้หมด”
“ไอ้บ้า!”
“ก็มันจริงนี่ โดยเฉพาะเม็ดที่อยู่ต้นขาเดียว เอ๋ยชอบมากที่สุด...รักเลย”
น้ำหนึ่งทั้งโกรธทั้งอาย แผดเสียงด่า “โอ๊ย! ไอ้ทะลึ่ง ไอ้บ้ากาม”
“ไป...เข้าไปข้างในกันดีกว่า”
“ไม่! ฉันอยากอยู่ตรงนี้ ฉันชอบระเบียง”
