คุณหนูเรือนเล็ก

คนที่เหิมวางแผนจะจัดการกำลังเดินเล่นกับดาญ่าอยู่ริมชายหาด ทั้งคู่พยายามทิ้งความทุกข์ใจไว้ข้างหลัง โดยสมมติให้ความทุกข์เป็นเหมือนเปลือกหอยที่อยู่ในมือแล้วต่างขว้างลงทะเลเหมือนทิ้งความทุกข์ไปกับสายน้ำ เปลือกหอยแฉลบน้ำกระเด็นไปไกล

“วู้ เราโยนความทุกข์เราทิ้งไปไกลมากเลยนะ” ดาญ่าพูดพลางหัวเราะ เทวัตพลอยขำไปด้วย หลังจากทิ้งความทุกข์ไปแล้วเธอถอดรองเท้าชวนเขาลงเล่นน้ำทะเล ไม่คิดถึงเรื่องทุกข์ใจให้เปลืองสมองอีก...

เล่นน้ำเสร็จ ดาญ่ากับเทวัตซื้ออาหารมานั่งกินกันริมหาด กินอาหารกันไปหยอกล้อกันไปอย่างสนุกสนาน วิ่งไล่กันไปตามชายหาดจนเหนื่อยหอบ ดาญ่านอนแผ่หลากับพื้นทราย ชวนเขานอนข้างๆดูดาวบนฟ้าด้วยกัน

“สวยมากเลยคุณเทวัต ดูเร็วสิ...โน่นไงมุมโน้น สวยเนอะ” ดาญ่าชี้ไปที่ท้องฟ้า เทวัตลงนอนข้างๆชมว่าสวยอย่างที่เธอว่าจริงๆ ตอนเธอเอามือลงวางข้างตัวมือทับบนมือเขาพอดี เธอรีบชักมือกลับแต่เขาดึงไว้

“เพื่อนคะ จับมือทำไม”

“เป็นเพื่อนกันจับมือไม่ได้เหรอครับ” เทวัตมองสบตาดาญ่าอย่างลึกซึ้งเกินกว่าคำว่าเพื่อน...

ขณะที่ดาญ่ากับเทวัตทิ้งความทุกข์ไว้เบื้องหลังนอนดูดาวกันอย่างมีความสุขอยู่ริมทะเล รังสรรค์รอให้ดาญ่าโทร.หาตามที่เนตรสุดาว่าไว้ รอแล้วรอเล่าไม่เห็นโทร.มาสักที ตัดสินใจเลิกรอ

“นักรักสายจู่โจมอย่างนายรังสรรค์จะมัวนั่งรอทำซากอะไรวะ” พูดจบคว้ามือถือออกจากห้องทำงาน...

ดาญ่าไม่ยอมกลับชวนเทวัตเปิดบังกะโลนอนค้างริมทะเลหนึ่งคืน หลังเข้าห้องพักเรียบร้อย เธอออกมายืนสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ระเบียงหน้าบ้านพัก เทวัตตามมายืนข้างๆ เธอรู้สึกเกรงใจเขามาก นี่ทำให้ลำบากเสียงานหรือเปล่า เขาส่ายหน้าดีใจด้วยซ้ำที่เห็นเธอมาที่นี่แล้วสบายใจขึ้น

“ขอบคุณมากนะคะเพื่อน ที่พาฉันมาเที่ยว” ดาญ่ายิ้มหวานให้ เทวัตใจแทบละลายทนต่อไปไม่ไหวเดินหนีเข้าข้างใน เครียดสุดๆไม่รู้จะหักห้ามใจตัวเองให้เป็นแค่เพื่อนกับเธอได้นานแค่ไหน เธอยืนชมดาวอย่างสบายใจสักพักเดินเข้าบ้านแต่ไม่เห็นเทวัตอยู่ในนั้นก็ร้องเรียก เงียบไม่มีเสียงตอบ เธอทรุดตัวลงนั่งซึม

“จริงๆฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับคุณสักหน่อย”

ooooooo