คุณหนูเรือนเล็ก

“ก็เหตุการณ์อะไรล่ะ...เดี๋ยวๆเมื่อกี้พี่เหิมบอกว่าตอนที่จะเอาเทวัตมาเลี้ยง เทวัตเกือบจะถูกฆ่า แปลว่าพ่อแม่ของเทวัตถูกฆ่าไปก่อนแล้วเหรอ ใช่ไหมพี่เหิม วัชเดาถูกไหม” วัชรีเขย่าแขนเหิมอย่างต้องการคำตอบ เขาโพล่งขึ้นอย่างเครียดจัดว่าแม่ของมันถูกฆ่า แต่พ่อของมันยังไม่ตาย เขาถึงหลังชนฝาอย่างที่บ่นให้ฟัง...

ขณะที่เหิมคิดหนักไม่รู้จะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี เทวัตขับรถมาจอดใกล้กับสะพานที่ยื่นไปในทะเล

ดาญ่ารีบเดินไปตามสะพานที่ทอดยาวในทะเลสีหน้าเปี่ยมสุข เขามองตามอย่างเศร้าสร้อยก่อนจะเดินตามจนทัน เธอนึกสนุกขึ้นมาชวนเขาวิ่งแข่งกันไปถึงปลายสะพาน ใครแพ้ต้องทำตามที่คนชนะบอกทุกอย่าง เขายังไม่ทันตอบตกลงเธอวิ่งปรู๊ดออกไปแล้ว เขาโวยไล่หลังแบบนี้โกงกันนี่

“ก็รีบวิ่งซีคะ แพ้ไม่รู้ด้วยนะ”

เทวัตยิ้มออก รีบวิ่งไล่ สองคนวิ่งแข่งไปหัวเราะกันไปสนุกสนาน ต่างฝ่ายต่างเร่งฝีเท้าต้องการชนะ...

ทั้งคู่วิ่งมาถึงปลายสะพานแทบจะพร้อมกัน

ดาญ่าเซเล็กน้อย เทวัตตกใจรีบประคองเอาไว้ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เธอส่ายหน้ารู้สึกเหมือนโลกหมุนนิดๆเท่านั้น แล้วสวมรอยทันทีว่าตัวเองเป็นฝ่ายชนะ ฝ่ายที่แพ้อย่างเขาต้องทำตามสัญญา เทวัตโวยตกลงเขาแพ้หรือนี่ นึกว่าเรามาถึงพร้อมกันเสียอีก

“ถึงพร้อมกันที่ไหน คุณแพ้ฉันแค่ปลายเล็บอ่ะ ก็ถือว่าแพ้ค่ะ ตามสัญญาคนแพ้ต้องทำตามที่คนชนะบอก”

เทวัตยอมให้เธอชนะ แล้วคนชนะอยากให้เขาทำอะไรให้ เธอขอแค่ให้เขากลับมาคบกันเหมือนเดิม เขานิ่งไม่ตอบ เธอแกล้งหัวเราะ อ้างว่าแค่ล้อเล่น เธออยากให้เขาพาไปเดินเล่นริมทะเลทางโน้นแล้วกินข้าวฟังเสียงคลื่นกัน แค่นี้ทำได้ไหม เขาทำให้ได้แน่นอน

“งั้นปล่อยฉันได้หรือยังคะ” ดาญ่ามองแขนเทวัตที่โอบกอดตัวเองไว้ เขานึกได้รีบคลายมือออก

ooooooo

ยิ่งได้ฟังเหิมเล่า วัชรียิ่งอยากรู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของเทวัตเป็นใครพยายามซักเอาความจริงจากชู้รัก แต่ไม่ได้อะไรมากนัก เขาบอกแค่ว่าเทวัตไม่ใช่พวกยาจกไร้สกุล เธอถึงกับร้องเอะอะนี่มันเป็นลูกเศรษฐีผู้ดีมีตระกูลเลยหรือ แบบนี้พ่อมันยังไม่ตาย มิออกตามหามันหรือ

“ก็นี่ไงผมถึงบอกว่าผมหลังชนฝาจะให้พ่อมันมาเจอลูกมันอยู่กับผมไม่ได้เด็ดขาด”

“แล้วพี่เหิมจะจัดการยังไงกับเทวัตล่ะ คนนะไม่ใช่สิ่งของจะได้เก็บซุกไว้ได้” วัชรีพลอยเครียดไปด้วย...