คุณหนูเรือนเล็ก

ไม่นานนักรังสรรค์มาถึงคฤหาสน์วศวงศ์ ระหว่างเดินมาตามทางจะไปยังเรือนเล็กต้องหยุดกึกเมื่อผ่านสระว่ายน้ำที่วันนี้ถูกปล่อยให้มืดไม่ได้เปิดไฟ พลันภาพตอนตัวเองจับภิมุขกดน้ำวูบเข้ามาในความคิด เขาสะบัดหัวไล่

“อย่าหลอนตัวเองสิวะ นึกถึงคุณดาญ่าเอาไว้ แกต้องทำได้รังสรรค์” ว่าแล้วรังสรรค์เดินต่อไป...

ขณะรังสรรค์กำลังหาเหาใส่หัวด้วยการแวะไปหาดาญ่าที่เรือนเล็ก นันทิยาซึ่งพักอยู่ที่บ้านเหิมพยายามโทร.หาเทวัตเป็นครั้งที่หนึ่งร้อยยังเหมือนเดิมติดต่อไม่ได้มีเพียงเสียงให้ฝากข้อความ ก็เกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที

“มีแต่ให้ฝากข้อความๆๆ บ้าจริงๆเลย คุณเทวัตปิดเครื่องแน่ๆเลย” เสียงเอะอะของนันทิยาทำให้วัชรีไม่พอใจเตือนให้เบาเสียงลงหน่อยที่นี่ไม่ใช่บ้านเรา แล้วมองเหล่ไปทางเหิมเป็นทำนองให้เกรงใจ เธอกลับไม่สนใจ

“ก็คุณเทวัตไปไหนล่ะคะ บอกว่าออกไปหาลูกค้าตั้งแต่กลางวันป่านนี้ยังไม่กลับ แล้วยังปิดมือถือติดต่อไม่ได้อีก แบบนี้ต้องมีลับลมคมในอะไรแน่ๆค่ะอาเหิม อาจจะแอบดอดไปหานังผีดาญ่าก็ได้ ยิ่งตอนนี้บ้านโน้นไม่มีพวกเราอยู่ทางโปร่งสบายเลยนะคะ” นันทิยายังคงฉอดๆไม่เลิก วัชรีต้องสะกิดเตือนให้หุบปาก

“กลางวันแกไปหาไอ้เศรษฐีแก่นั่น ถ้ากลางคืนแกยังไปหานังดาญ่าอีกล่ะก็ ฮึ่ม ไอ้เทวัต แกกับฉันก็อยู่ร่วมกันไม่ได้แล้ว” เหิมพึมพำในใจ...

คุณหนูเรือนเล็กรู้ว่ารังสรรค์มาด้อมๆมองๆอยู่ที่หน้าเรือน แปลงร่างเป็นฝนมาขอร้องดีๆให้กลับไปตอนนี้ดึกแล้วเป็นเวลาที่คุณดาญ่าจะพักผ่อน แต่เขาไม่สนใจยืนยันจะเข้าไปเจอเธอให้ได้ แถมยังด่าว่าฝนต่างๆนานาที่มายุ่งเรื่องเจ้านาย คุณหนูเรือนเล็กในคราบฝนจึงปล่อยให้เขาเข้าไปข้างใน ครั้นเขาไปพ้นแล้ว ร่างฝนเปลี่ยนเป็นคุณหนูเรือนเล็ก มองตามอย่างนึกสนุก

“อยู่ดีๆก็มีคนมาเป็นเพื่อนเล่น” พูดพลางคุณหนูหัวเราะชอบใจ...

ภายในเรือนเล็กเปิดไฟแค่เพียงสลัวๆไว้เท่านั้น แถมยังเงียบกริบยิ่งกว่าป่าช้า ทำเอาขี้หลีหน้าไม่มียางอย่างรังสรรค์ใจหวั่นๆเหมือนกัน ร้องเรียกเธอให้มาหา คุณหนูเรือนเล็กแปลงร่างเป็นดาญ่าเข้ามาหา ด้วยฤทธิ์เดชของเธอทำให้รังสรรค์หลงใหลในตัวดาญ่าเพิ่มเป็นเท่าทวีคูณ...