คุณหนูเรือนเล็ก

ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง นอกจากเหิมจะไม่คิดกลับตัวกลับใจอย่างที่เทวัตภาวนาไว้ ทันทีที่เขาก้าวเท้าเข้าบ้าน ถูกเหิมตบจนล้มกลิ้งล้มหงายแล้วกระชากคอเสื้อขึ้นมาตะคอกใส่หน้า

“ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับงานของฉัน ทำไมหัวหูสมองแกถึงไม่ฟังห๊ะ ไปบ้านไอ้เศรษฐีวิจารณ์ทำไมๆๆ” ตะคอกไปพลางเหิมตบเทวัตช้ายขวาหน้าหันไปด้วย เขาได้แต่ยกมือกันไม่ตอบโต้

“ผมไม่ได้ไปยุ่งเรื่องฟ้องร้องแย่งมรดกของท่านเศรษฐีเลย ผมแค่ไปคุยเรื่องออกแบบบ้านที่ท่านจ้างผม”

“อะไรนะ ออกแบบบ้านเหรอ ไอ้เวร” เหิมยิ่งเกรี้ยวกราดตบเทวัตหน้าคะมำ ปากแตกเลือดซิบ นั่นยังไม่สาแก่ใจอัดกำปั้นซ้ำไม่ยั้ง เขาได้แต่ปัดป้อง เสียใจสุดๆที่ถูกพ่อทำร้าย ร่างเขาเซชนโต๊ะล้มข้าวของตกแตก เขาค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นหันมาเจอเหิมเดินเข้าหาพร้อมไม้กอล์ฟในมือก็ตกใจมากร้องเอะอะพ่อคิดจะทำอะไร

“กูบอกว่าอย่ามาเรียกกูว่าพ่อไง” เหิมหวดไม้กอล์ฟใส่ เทวัตพลิกตัวหนี ไม้ฟาดถูกข้าวของแตกกระจาย เขาพยายามพูดเตือนสติแต่เหิมไม่ฟัง เอาไม้กอล์ฟดันเขาติดผนัง อัดไม้ไปที่คอ ก่อนที่เขาจะตายคามือ

คนที่ชุบเลี้ยงตัวเองมา วัชรีกับนันทิยาเข้ามาห้ามไว้ทัน เทวัตสบช่องดันไม้กอล์ฟออกทำให้เหิมเสียหลักชนเก้าอี้ล้มลง เหิมชี้หน้าอย่างเอาเรื่องหาว่าเขาสู้ ไล่ตะเพิดไปให้พ้นจากบ้านหลังนี้ นันทิยาพยายามขอร้องเหิม

ให้ใจเย็นๆ

“หยุด อย่ามายุ่ง ไม่งั้นจะโดนอีกคน...มึงยังยืนอยู่อีกไอ้เทวัต ไปเก็บข้าวของแกออกไปให้พ้นจากบ้านฉัน ฉันเมตตาให้เวลาเก็บของไม่นาน รีบไปให้เร็วที่สุด ถ้าฉันออกมาเห็นหน้าแกอีกทีล่ะก็ ฉันไม่รับประกันนะว่าแกจะได้ออกไปจากบ้านนี้อย่างมีชีวิต” เหิมว่าแล้วดึงวัชรีกับนันทิยาออกไป ทิ้งเทวัตที่เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจไว้อย่างนั้น...

ขณะที่เทวัตถูกเหิมอัปเปหิออกจากบ้าน วิจารณ์รำพึงรำพันทั้งน้ำตาให้นายเกิดหรือฤกษ์ฟังว่าเกือบ 30 ปีแล้วที่หนูเล็กหายตัวไป ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง มีความสุขดีไหม ไม่รู้จะมีหลานให้ท่านสักคนหรือเปล่า ท่านอยากเห็นหน้าหลาน ฤกษ์แอบร้องไห้ไปด้วย กลั้นใจถามว่าตอนที่ลูกสาวของท่านหายตัวไปจากบ้านใหม่ๆได้ออกตามหาบ้างไหม ท่านทำทุกวิถีทางเพื่อตามหาเธอ ถึงขนาดจักรินจ้างนักสืบออกค้นหาแต่ก็ไม่พบ

“ลูกชายของท่านบอกเหรอครับว่าตามหาไม่พบ”

“ใช่ ตอนนั้นเจ้าสามทั้งรักและห่วงน้องสาวมาก มันออกตามหาจนแทบไม่ได้ทำงานทำการ แต่ก็หมดหวังจนเจ้าสามมันต้องบินไปใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองนอกเพื่อทำใจ”