คุณหนูเรือนเล็ก

ฤกษ์แอบด่าจักรินในใจที่มันต้องไปอยู่เมืองนอกก็เพื่อหนีความผิดที่ฆ่าน้องสาวตัวเองต่างหาก วิจารณ์ให้กำลังใจฤกษ์อย่าหมดหวังเรื่องลูกที่หายสาบสูญไป ตราบใดที่ยังไม่เห็นกับตาว่าลูกได้ตายจากเราไปแล้ว ต้องตามหาแกให้เจอ เขาน้ำตาไหลอาบแก้มถามท่านว่าเขายังมีหวังจะได้เจอหน้าลูกใช่ไหม

“มีสิ เอ็งต้องมีชีวิตอยู่อย่างมีหวังเหมือนกับฉัน เอ็งยังมีเรี่ยวมีแรงมีกำลังวังชาที่จะออกตามหาลูกได้ เอ็งต้องทำอย่างสุดความสามารถ ตอนนี้ลูกเอ็งอาจจะกำลังรอเอ็งอยู่เหมือนกัน เขาอาจจะลำบากรอให้เอ็งไปช่วย เอ็งต้องไม่หยุดตามหาเขานะ”

“ครับท่าน ผมจะไม่หยุดตามหาลูก ถ้าผมเจอลูกแล้ว ผมจะพามากราบท่านครับ”

วิจารณ์อวยพรให้ฤกษ์สมหวังได้เจอลูกที่พลัดพรากมานาน เขาก้มกราบขอบพระคุณท่านทั้งน้ำตา

ooooooo

เทวัตเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเสร็จลากลงมาข้างล่าง นึกถึงหนังสือออกแบบของตัวเองที่สะสมไว้หลายเล่ม เดินไปที่ตู้ไม้สักเปิดเอาหนังสือออกแบบที่เก็บไว้ เลือกเอามาสองเล่มที่รักมากที่สุด กำลังจะปิดตู้

เหลือบเห็นซอสามสายซุกอยู่ หยิบออกมาดู

“ซอสามสายหักอันนั้นนี่...เคยอยู่ในห้องเก็บของ แล้วมาอยู่ในตู้นี้ได้อย่างไร” เทวัตจะเก็บคืนที่เดิมแต่แล้วเปลี่ยนใจเอามันไปด้วย จากนั้นลากกระเป๋าเสื้อผ้ากับซอสามสายไปใส่ไว้ท้ายรถกำลังจะปิดฝากระโปรง นันทิยาวิ่งมาหาโดยมีวัชรีตามมาด้วย เธอจับแขนเขาไว้ไม่ยอมให้ไปไหนทั้งนั้น เทวัตขอร้องให้ปล่อย แต่เธอกลับยึดไว้แน่น เขาจึงแกะมือเธอออกเดินไปขึ้นประจำที่คนขับปิดประตูล็อก นันทิยาพยายามยื้อรถไว้ไม่ให้เขาไป

วัชรีต้องเข้าไปดึงตัวหลานสาว สั่งให้ปล่อยเขาไป เธอไม่ฟังทุบกระจกรถ ขอร้องเขาอย่าทิ้งเธอไว้ที่นี่ เทวัตไม่สนใจเร่งเครื่องออกไป มองทางกระจกส่องหลังเห็นพ่อยืนมองสีหน้าเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ไม่มีอาการอาลัยอาวรณ์เขาให้เห็น ทำให้เขายิ่งเสียใจ เหิมมองรถของเทวัตที่แล่นห่างออกไป ใจคิดไปถึงรังสรรค์

“ทีนี้ก็เหลืออีกคนต้องจัดการ”

วัชรีมองเหิมรู้ว่าหมายถึงใคร แทนที่จะห่วงหลานชาย กลับทำมือเชือดไปที่คอเป็นทำนองให้จัดการได้เลย...

ดาญ่ากับเนตรสุดาเตี๊ยมกันไว้แล้วให้ฝ่ายหลังเล่นบทโหดกับเธอหนักๆหน่อยจะได้ไม่มีใครในบริษัทสงสัย ดังนั้นเมื่อดาญ่ามาถึงออฟฟิศ เนตรสุดาจึงเล่นงานเธอที่มาทำงานเกือบบ่ายโมง แล้วไล่ให้ไปชี้แจงเรื่องนี้กับเจ้านายเพราะเขารอเธอตั้งแต่เมื่อวานแล้ว...

แทนที่จะเล่นงานดาญ่าที่เมื่อวานหายไปทั้งวันโดยไม่แจ้งเหตุผล แถมวันนี้ยังเข้างานตอนบ่ายโมงอีกต่างหาก รังสรรค์กลับตื่นเต้นดีใจที่เห็นเธอมาหาถึงห้องทำงาน เธอขอโทษเขาด้วยที่มาทำงานเอาตอนนี้