คุณหนูเรือนเล็ก

อารยะโกหกว่าเรื่องมันยาว ถ้าอยากรู้ลึกรู้ละเอียดให้เทวัตไปเจอกันที่บ้านสวนของตน ไปตอนนี้เลย วางสายแล้วหันไปยิ้มให้เนตรสุดาที่เดินอยู่ข้างๆอย่างรู้กัน เธอนึกขึ้นได้ว่ายิ้มให้ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักหุบยิ้มแทบไม่ทัน...

ไม่นานนักเทวัตมาถึงบ้านสวนตามนัดแต่ไม่เจอเจ้าของบ้าน หยิบมือถือขึ้นมาจะโทร.ตาม แต่แล้วเปลี่ยนใจวางมือถือกับกุญแจรถไว้บนโต๊ะ ครุ่นคิดถึงสิ่งที่พ่อบุญธรรมของตัวเองทำเอาไว้

“จะฮุบมรดกเขายังไม่พอ จะโกงบริษัทเขาด้วยเหรอพ่อ” เทวัตพึมพำหน้าเครียด

ooooooo

คนที่นัดกับเทวัตไม่ได้มาตามนัดแต่ส่งดาญ่าไปแทน เทวัตเห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้าถึงกับอึ้ง แต่ ยังไม่ทันพูดอะไร เธอชิงต่อว่าเขาว่าโกหกทำไม อารยะเล่าให้เธอฟังหมดแล้วว่าเขาจงใจทำให้เธอโกรธเกลียดเขาเพื่อกันให้เธออยู่ห่างๆ เทวัตใจอ่อนยวบอยากดึงเธอมากอดแต่ต้องห้ามใจไว้

“ฉันขอโทษนะคะที่เข้าใจคุณผิด” ไม่พูดเปล่าดาญ่าเดินเข้าหา เทวัตกลับถอยหนี เขาต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเธอ พ่อของเขาทำเรื่องเลวร้ายกับเธอและครอบครัวไว้เยอะจนไม่รู้จะขอโทษเธออย่างไรดี

ถึงจะสาสมกับสิ่งที่พ่อของเขาทำ ดาญ่าขอร้องเขาไม่ต้องมาขอโทษในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ เธออยากให้เราสองคนกลับมาเหมือนเดิม

“ผม...คงทำอย่างนั้นไม่ได้” ว่าแล้วเทวัตเดินหนี ดาญ่าอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะเดินตามจนทัน อยากรู้ทำไมเราถึงกลับไปคบกันเหมือนเดิมไม่ได้ เขาทำไม่ได้เพราะหากเข้าใกล้เธอแม้แต่นิดเดียว พ่อของเขาจะฆ่าเธอทิ้ง

“ก็ให้เขามาฆ่าฉันเลย ฉันไม่กลัวตายหรอก ที่ฉันกลัวคือเสียคุณไปมากกว่า”...

อารยะไม่ได้ตรงไปส่งเนตรสุดาที่ออฟฟิศ แต่ชวนแวะดื่มกาแฟกินของว่างและคุยกันเรื่องดาญ่ากันก่อน ดื่มกาแฟกันไปคุยกันไปทั้งคู่ต่างถูกใจกันและกัน เนตรสุดาไม่เคยมีหนุ่มตามจีบมาก่อนก็เลยเขินอายเป็นระยะๆ...

ขณะที่อารยะกำลังขายขนมจีบให้เนตรสุดาอยู่ในร้านกาแฟ ดาญ่าพยายามอ้อนวอนให้เทวัตกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดแทนเหิมขนาดนั้น เขาคิดอย่างนั้นไม่ได้ ถึงเหิมจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ ตั้งแต่เขาจำความได้เขาก็เห็นแต่ท่าน ไม่เคยเห็นหรือรู้จักพ่อแท้ๆของตัวเองเลย ไม่รู้แม้กระทั่งหน้าตาพ่อเป็นอย่างไร...

ฝ่ายฤกษ์สะกดรอยตามจักรินมาถึงลานจอดรถของโรงแรมที่พัก แอบซุ่มมองอยู่หลังเสารอศัตรูอย่างใจจดจ่อ จักรินจอดรถเสร็จเดินตรงไปยังทางเข้าตัวตึก ฤกษ์ในสภาพสวมหมวกหลุบต่ำที่รอท่าอยู่โดดขวางหน้า ทีแรกจักรินจำไม่ได้ว่าเป็นใครโวยวายจะเอาเรื่อง