คุณหนูเรือนเล็ก

ทั้งวัชรีและนันทิยาต่างยืนยันว่าดาญ่าเป็นผีจริงๆ เราสองคนเห็นกับตาตัวเอง ไม่รู้รังสรรค์จะเจออะไรบ้าง เหิมโวยวายรังสรรค์รู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรย่างกรายไปเรือนเล็ก แล้วยังแส่ไปหานังนั่นทำไม ประกาศกร้าวจากนี้ไปหากใครทำตัวมีปัญหาจะไม่เอาไว้อีกแล้วก่อนจะเดินผละไป

“ไม่เอาไว้ อาเหิมหมายถึงใครบ้างคะ พี่สรรค์ คุณเทวัตด้วยรึเปล่า”

“นี่เราอย่าถามปัญหานักเลยยัยนัน น้าปวดหัวจี๊ดไปหมดแล้ว ปล่อยให้อาเหิมเขาเป็นคนจัดการเหอะ เขารู้น่าว่าควรจะจัดการอะไรยังไงกับใครบ้างโดยเฉพาะกับนังดาญ่า”

ooooooo

ที่เก้าอี้ผ้าใบบนระเบียงบังกะโลที่พักริมทะเล เทวัตตื่นขึ้นในตอนเช้า มองดาญ่าที่หลับอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง มีความสุขและโล่งใจที่ตัดสินใจกลับมาคบกับเธออีกครั้ง ยื่นมือไปปัดผมดาญ่าที่ปรกหน้าให้ เธออมยิ้มทั้งที่ตายังหลับ เขาแอบเขิน

“นี่คุณตื่นแล้วแต่แกล้งหลับเหรอ”

“ฉันไม่กล้าลืมตาขึ้นต่างหาก กลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน พอลืมตาขึ้นมาคุณจะหายไป”

เทวัตจับมือดาญ่าขึ้นมาแนบกับแก้มตัวเอง สัญญาจะไม่หายไปไหนอีก จะอยู่กับเธอตรงนี้ไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น แล้วขยับมือเธอที่จับแก้มเขามาจูบด้วยความรักล้นใจ...

ในเวลาต่อมาเทวัตกับดาญ่าใส่เสื้อคู่รักเดินจูงมือกันมาตามชายหาดโดยเขาคอยถ่ายรูปเซลฟี่คู่กับเธอไปตลอดทาง ต่างหยอกเอินกันอย่างมีความสุข จูงมือกันวิ่งไปตามชายหาดก่อนจะค่อยๆหุบยิ้มเพราะรู้ดีว่าใกล้เวลาที่ต้องแยกจากกัน เขาถอนใจหนักใจบอกเธอว่า

ถึงเวลาที่เราต้องกลับกันแล้ว เธอขอร้องให้อยู่ต่อยังไม่อยากกลับ

“เราต้องกลับไปเผชิญความจริงที่รออยู่ครับดาญ่า”

“คุณไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะไม่ทำเซ่อซ่าให้อาเหิมกับยัยแม่เลี้ยงจับได้เด็ดขาดว่าเราสองคนเข้าใจกันแล้ว”

“ผมอยากให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้น พอเรากลับไปแล้วพบว่าพ่อผมกับคุณน้าวัชรีกลับตัวกลับใจเลิกหวังอยากได้สมบัติของพ่อคุณ” เทวัตจับมือดาญ่ามากุมไว้ เธอภาวนาให้เป็นอย่างนั้นเช่นกัน...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน ขณะฤกษ์นั่งพรวนดินอยู่ วิจารณ์เดินเข้ามาหาเห็นที่หัวเขามีผ้าปิดแผลอยู่ ร้องถามว่าไปโดนใครตีหัวมาหรือ ฤกษ์โกหกว่าไม่ได้โดนใครตี เขาซุ่มซ่ามเดินชนกิ่งไม้ที่ตัวเองตัดแล้วหักคาต้น ท่านเตือนทีหน้าทีหลังทำงานให้รอบคอบหน่อย เขารับปากต่อไปจะระวังให้มากกว่านี้แล้วถามว่ามีอะไรจะใช้เขาหรือเปล่า ท่านทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ใกล้ๆ ถอนใจ ตาเหม่อลอยมองไปไกลๆ ฤกษ์พอจะเดาได้เลาๆ

“ท่าน เอ่อ...กำลังคิดถึงใครอยู่เหรอครับ”

“ก็มีคนเดียวแหละที่ฉันยังคงหายใจเพื่อคิดถึง หนูเล็ก ลูกสาวคนเล็กของฉัน”

ฤกษ์มองวิจารณ์ทั้งสงสารและเศร้าใจไปพร้อมกัน มือกำเสียมแน่นอยากจะบอกความจริงใจแทบขาด