อินทรีแดง
ตอนที่ 11
“ปล่อยเธอนะ”
“ปล่อยก็ร่วงสิครับ” อินทรีแดงอุ้มครีมหนีชาติตั้งใจยั่วประสาทเล่น แต่ครั้นหันมาเจอวาสนาที่ได้รับบาดเจ็บกำลังไลฟ์สดอยู่ เขารีบส่งครีมให้ชาติ มนตรีเดินไปหาวินถามว่าระเบิดปลอดภัยใช่ไหม
“ครับ แต่ผมว่ามันเป็นของปลอม”
มนตรีกับอินทรีแดงรีบตรวจระเบิด พบว่าเป็นของปลอมอย่างวินพูด อินทรีแดงงงมากนี่ภูตเบอร์ 2 ไม่รู้หรือว่ามันเป็นของปลอมถึงได้ตามมาเอาคืนแบบนี้ มนตรีไม่เชื่อว่าเป็นอย่างนั้น ครั้งที่แล้วมันโดนอินทรีแดงหลอกไปทีหนึ่งแล้ว คงไม่ปล่อยให้พลาดซ้ำสอง อินทรีแดงครุ่นคิดหนักแล้วมันยกโขยงมาเอาระเบิดปลอมทำไม
“ผมว่าคุณพูดถูก พวกมันต้องมีแผนการอะไรสักอย่าง” มนตรีมองอินทรีแดงสีหน้าหนักใจไม่แพ้กัน
ooooooo
จากนั้นไม่นาน ชาติขับรถมาส่งครีมที่หน้าบ้าน บอกเธอให้พักผ่อนมากๆเขาเป็นห่วง เธอหัวเราะสดใสโบกมือบ๊ายบายให้ เขาส่งจูบตอบ เธอยิ้มเขินเดินเข้าบ้าน
ทันทีที่ชาติไปพ้นสายตา สีหน้าแบ๊วเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียม เดินผ่านประตูลับไปยังรังไป่หลง ถามกริชที่ยืนรอท่าอยู่กับบังโลและพิโรธว่าพายุเป็นอย่างไรบ้างแล้วแทร็กเกอร์ทำงานได้ไหม เขารายงานว่าพายุกำลังผ่าตัด ส่วนตัวแทร็กเกอร์ทำงานได้ตามแผน แล้วหยิบแล็ปท็อปมาให้ดู เห็นแผนที่บนหน้าจอแล็ปท็อปมีจุดสว่างวาบๆอยู่
“อินทรีแดงอยู่ในสายตาเราแล้วครับ”
ครีมยิ้มพอใจนึกถึงตอนที่อินทรีแดงช่วยเธอให้พ้นจากคมมีดที่ภูตเบอร์ 2 ปาใส่ เธอแอบแปะสติกเกอร์ใส่ซึ่งเป็นแทร็กเกอร์ติดตามตัวขนาดจิ๋วที่หลังหูอินทรีแดงโดยที่เขาไม่รู้ตัว...
พิโรธยื่นหน้ามามองที่จอแล็ปท็อปเห็นจุดแสดงสัญญาณวาบๆปรากฏขึ้น ถามครีมว่าอินทรีแดงรู้ตัวไหม เธอส่ายหน้า แทร็กเกอร์นั่นมียาชาอยู่ด้วย มันไม่มีทางรู้ตัวแน่นอน รอแค่มันเข้าบ้าน เราก็จะรู้ว่ามันคือใคร กริชดูจากจอภาพตอนนี้ มันยังไปโน่นไปนี่ และดูเหมือนกำลังจะไปโรงพยาบาล ครีมสั่งให้เขาดูมันไว้อย่าให้คลาดสายตาก็แล้วกัน บังโลคุยว่าเตรียมอาวุธหนักไว้แล้วขอแค่รู้ว่าบ้านอินทรีแดงอยู่ไหนเราจะถล่มมันให้ราบคาบ
“ดี มันทำแสบมาหลายครั้งแล้วถึงเวลาที่มันต้องชดใช้แล้ว” ครีมพูดจบเห็นกริชลุกขึ้นก็ปรายตามองเหมือนถามว่าจะไปไหน เขาขอตัวไปจัดการหนอนของเราก่อน บังโลแปลกใจนี่เขาจับหนอนได้แล้วหรือ
“อีกไม่กี่ชั่วโมงนี่แหละ” กริชเดินยิ้มเหี้ยมออกไป...
ทางด้านโรมรู้ว่าวาสนามารักษาตัวที่โรงพยาบาลรีบตามมาด้วยความเป็นห่วงเห็นเธอปลอดภัยดีมีแค่แผลแตกที่หัวนิดหน่อยถึงกับถอนใจโล่งอก บอกว่าเป็นห่วงเธอมากที่ต้องไปทำงานเสี่ยงอันตรายแบบนั้น
“ขอบคุณมากค่ะ” วาสนามองโรมด้วยความซาบซึ้งในความเสียสละของเขาแต่พูดอะไรไม่ได้ “ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ ฉันหิวจัง”
“ดีเลย ผมก็หิวเหมือนกัน”...
ครีมกับบังโลและพิโรธเฝ้าอยู่หน้าจอแล็ปท็อปรอให้อินทรีแดงกลับบ้านจะได้ตามไปถล่มให้ราบ แต่เขากลับแวะร้านอาหาร ทั้งสามคนถึงกับถอนใจเซ็ง...
กินข้าวเสร็จ โรมอาสาพาวาสนาไปส่งบ้าน แต่เธอขอลงกลางทางเนื่องจากไม่อยากให้พ่อของเธอเห็นเขา พักหลังมานี่ท่านชอบมายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเธอ เขาหัวเราะขำ
“เข้าใจครับ ถ้าอย่างนั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะครับ ฝันดีครับ”
“ฝันดีค่ะคุณโรม” วาสนายืนส่งโรมจนรถแล่นลับสายตาก่อนพึมพำไล่หลัง “ฝันดีค่ะ อินทรีแดง”
ooooooo
