อินทรีแดง
ตอนที่ 11
“หนูขอบคุณลุงจันมากค่ะ หนูไม่รู้จะขอความช่วยเหลือจากใครดี แล้วหนูก็บอกไม่ได้ด้วยว่ามันเกิดอะไรขึ้น มันเป็นความลับจริงๆ” วาสนายกมือไหว้ขอโทษลุงจัน
“ไม่เป็นไร เรื่องแบบนี้ลุงเข้าใจ ลุงผ่านสถานการณ์แบบนี้มาเยอะจนชินแล้ว”...
หมอกับลุงจันกลับไปแล้ว วาสนาในคราบกุหลาบเข้ามาในห้องพักเห็นโรมนอนหลับไม่ได้สติ แผลที่โดนธนูยิงได้รับการทำความสะอาดมีผ้าพันแผลพันไว้อย่างดี เธอนึกถึงคำพูดของหมอ
“อาการเขาหนักมากโดนทั้งพิษโดนทำร้ายอย่างหนัก ไม่น่ารอดมาได้เลย ถึงวันนี้รอด พรุ่งนี้ก็ยังไม่แน่ ทำใจไว้ด้วยแล้วกัน ผมเตรียมยาไว้ให้แล้ว ที่เหลือก็แล้วแต่บุญของเขา”
กุหลาบอยู่เฝ้าไข้โรมไม่ห่าง คอยฉีดยาให้ตามเวลาที่หมอสั่ง คอยเช็ดตัวเช็ดอาเจียนให้โดยไม่รังเกียจ...
เกรซกับจิ๊บเริ่มเป็นกังวลที่โรมหายไปยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วแถมติดต่อก็ไม่ได้ ครั้งสุดท้ายที่จิ๊บได้คุยด้วยเป็นตอนที่เขาโทร.มาให้เธอเสิร์ชไฟล์ของเทียมหาเซฟเฮาส์ของไป่หลงที่เป็นเพนต์เฮาส์
“หรือว่าโรมพลาดท่า” เกรซตั้งข้อสังเกต
“แล้วเราจะทำอย่างไรดีคะ แจ้งตำรวจให้ไปตรวจค้นเพนต์เฮาส์นั่นดีไหมคะเผื่อได้เบาะแส”
“ไม่ อดใจรอไปก่อน อย่าผลีผลามทำอะไร” เกรซสีหน้าเคร่งเครียด...
ระหว่างที่เกรซกับจิ๊บไม่รู้ว่าโรมเป็นตายร้ายดีอย่างไร กริชกับพิโรธเดินสำรวจดูร่องรอยภายในห้อง เพนต์เฮาส์ที่ต่อสู้กับอินทรีแดง พิโรธเจอลูกธนูตกอยู่หยิบขึ้นมาดูพบเศษผ้าชิ้นหนึ่งติดอยู่ เอาเศษผ้าให้กริชดู
“คุ้นๆแฮะ เหมือนเคยเห็นผ้าแบบนี้ที่ไหน... บริษัทอาร์เค” กริชจำได้ว่านี่เป็นผ้าใบชนิดพิเศษที่ตัวเองสั่งซื้อจากบริษัทของโรมนั่นเอง
ooooooo
โรมรู้สึกตัวตื่นขึ้นพบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ บาดแผลตามร่างกายได้รับการดูแลอย่างดี พยายามคิดทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น จังหวะนั้น กุหลาบเดินเข้ามาเห็นเขาฟื้นก็เอามืออังหน้าผาก
“ไข้ลดแล้ว”
“ผมอยู่ที่นี่มาทั้งคืนเลยหรือ”
กุหลาบส่ายหน้าไม่ใช่แค่คืนเดียวแต่เขาอยู่ที่นี่มาสามคืนแล้ว โรมตกใจมากถึงกับร้องเอะอะ กุหลาบบอกเขาว่าไม่ต้องตกใจ เขาเกือบตายไปแล้วด้วยซ้ำ โรมเห็นด้วย จำได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ไม่คิดว่าจะรอดมาได้ แล้วขยับจะลุกแต่ลุกไม่ไหวล้มตัวลงนอนอย่างเดิม กุหลาบขอให้ใจเย็นก่อนเขายังต้องพักฟื้นอีกนาน
“ไม่ได้ ผม...” พูดได้แค่นั้นโรมหมดสติไปอีกครั้ง...
กว่าโรมจะรู้สึกตัวตื่นฟ้ามืดแล้ว เห็นกุหลาบนั่งอยู่ถามว่าเฝ้าเขาอย่างนี้ตลอดเลยหรือ เธอพยักหน้า
“ขอบคุณ ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ขอบคุณมาก” พูดจบโรมหลับตาลง...
ดึกคืนเดียวกัน โรมฝันร้ายนอนละเมอเรียกวาสนา กุหลาบที่นั่งเฝ้าอยู่ถอดหน้ากากออกขยับเข้าไปใกล้ๆ เขายังคงละเมอเรียกหา “วาสนา” ไม่หยุด เธอดึงเขามากอดมาจูบ เขาถึงสงบลงได้...
แม้จะรอดตายจากพิษของภูตเบอร์ 2 แต่โรมบาดเจ็บสาหัสมาก การฟื้นตัวจึงยากตามไปด้วย แค่ยกแก้วน้ำจะดื่มเขายังทำไม่ได้ ทำให้เขาท้อแท้ไปหมด กุหลาบปลอบว่าอย่าเพิ่งใจร้อน หมอบอกว่าเขาโดนมาหนักมาก เพราะฉะนั้นต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูร่างกาย เขาหัวเราะเยาะตัวเองที่เหมือนคนไร้ค่า
“กุหลาบ คุณเป็นใครกันแน่ คุณช่วยผมทำไม”
“คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”
“ถ้าเป็นเมื่อหลายวันก่อน ผมคงล็อกคุณแล้วกระชากหน้ากากดูหน้าคุณได้เลย”
