สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 15
“ตอนที่แตนโทร.มา แตนบอกว่ามีคนพยายามจะขับรถเบียดแตน มันต้องไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่ๆ!!”
ทุกคนฟังแล้วเครียด
ooooooo
สุดาวรรณไม่พอใจมากที่คนของทองเติมทำงานไม่สำเร็จ
“คนของผมทำงานพลาดไปหน่อย”
“แบบนี้ไม่เรียกว่าหน่อยแล้วล่ะ สั่งให้ฆ่าคนหนึ่ง แต่คนตายกลับเป็นอีกคน บอกไว้ก่อนนะ ฉันไม่จ่ายเงินและไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นด้วย”
“เอาน่า ผมขอแก้ตัวแล้วกัน ยังไงคราวนี้ไม่พลาดแน่”
“ถ้าฉันให้โอกาสแก แกต้องทำตามแผนของฉัน” ทองเติมถามว่าทำยังไง “หาทางล่อไอ้วศินมาให้ฉันแล้วฉันจะฆ่ามันเอง”
ทองเติมถามว่าแล้วตนจะล่อมันมาได้ยังไงในเมื่อแค่เข้าใกล้ยังไม่ง่ายเลย สุดาวรรณบอกให้หาตัวล่อเพราะ “คนที่สำคัญ มีค่าสำหรับมันก็เป็นจุดอ่อนของมันเหมือนกัน”
ทองเติมถามว่าใคร คุณนายอังกาบหรือ เธอบอกว่าไม่ใช่ ทองเติมงง ถามว่าใคร
“ยัยหนูดีไง!!!”
“ยัยหนูดีงั้นเหรอ?”
ทองเติมคิด แล้วหยิบมือถือโทร.หาเรือนแก้วทันที
คืนเดียวกันทุกคนแต่งชุดดำกลับบ้านอังกาบเศร้าๆ โดยเฉพาะวศินเดินซึมแยกไป ทุกคนมองตามอย่างเป็นห่วง
“สงสารพ่อเลี้ยง เพิ่งเสียพ่อไปไม่เท่าไหร่ยังต้องเสียคุณแตนไปอีก” อินปันเอ่ย
“วศินเขารักแตนเหมือนน้องสาวแท้ๆ ก็คงเสียใจมาก” อังกาบเข้าใจความรู้สึกสูญเสียของวศิน
อินทัชมองวศินที่นั่งซึมอยู่ แล้วคิดหาวิธีให้เขาคลายความโศกเศร้า...
อินทัชโทร.หาหนูดีบอกข่าวแตนเสียชีวิตเพราะประสบอุบัติเหตุวันนี้ หนูดีตกใจมากถามว่า
“พี่วศินเป็นยังไงบ้าง”
“แย่มากครับ พี่วศินเสียใจมาก แถมยังโทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุทำให้แตนตาย”
หนูดีนิ่งไปด้วยความเป็นห่วงวศิน อินทัชเดาความรู้สึกออก เอ่ยปากขอร้อง
“คุณหนูดีครับ ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป คุณหนูดีช่วยมาดูพี่วศินหน่อยได้ไหมครับ ถ้าคุณหนูดีมา พี่วศินอาจจะดีขึ้น”
“ค่ะ...หนูดีเองก็อยากไปงานศพแตนเหมือนกัน”
“ขอบคุณครับ”
“โธ่...แตน” หนูดีวางสาย นึกถึงแตนแล้วสงสารมาก
ooooooo
หลายวันผ่านไป หลังจากเผาศพแตนแล้ว วศินถือโถเถ้ากระดูกแตนไปที่หน้าผาน้ำตก คนอื่นๆทั้งอังกาบ หนูดี อ้อ อินทัช และอินปันต่างก็เศร้า ทั้งที่เสียแตนไปและสงสารวศิน
“ถ้าชาติหน้ามีจริง เกิดมาเป็นน้องสาวแท้ๆ
ของพี่นะแตน”
วศินเอ่ยเสียงเครือแล้วโปรยเถ้ากระดูกของแตนลงน้ำตกที่แตนชอบ ทุกคนมองเถ้ากระดูกที่ปลิวลงน้ำตกจนหมดแล้วเดินกลับ แต่วศินยังยืนเศร้าอยู่ หนูดีมายืนข้างๆอย่างปลอบใจ
“แตนตายแทนผม...”
“ฉันเชื่อว่าถ้าแตนรับรู้ได้ แตนก็จะเลือกแบบนี้ค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของคุณนะคะ”
“แต่ผมไม่น่าให้แตนไปเลย”
“ทุกอย่างถูกกำหนดเอาไว้แล้ว อย่าคิดมากเลยค่ะ ปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของตำรวจดีกว่า”
วศินขอบคุณหนูดีที่มา หนูดีบอกเสียงเศร้าว่า
“ฉันคงรู้สึกผิดมากถ้าไม่ได้มาอยู่กับคุณในเวลาแบบนี้”
วศินตื้นตันใจจนยิ้มเป็นครั้งแรกนับแต่เกิดเรื่อง หนูดีเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อให้เขาผ่อนคลายบอกว่าที่นี่สวยมากแตนคงชอบ
“ครับ ตอนแตนอยู่ แตนชอบมาที่นี่มาก ผมหวังว่าแตนจะถูกใจที่ได้มาอยู่ที่นี่”
“แตนต้องถูกใจแน่ค่ะ”
วศินยิ้มเศร้าๆ หนูดียิ้มให้อย่างปลอบใจ
เย็นแล้ว ขณะทุกคนกลับถึงบ้านอังกาบที่ไร่ชา หนูดีเดินมากับอ้อ พอดีมีโทรศัพท์เข้า หนูดีจึงให้อ้อเดินไปก่อน ตัวเองแยกไปอีกทาง
ที่แท้เรือนแก้วมายืนลับๆล่อๆอยู่หน้าบ้านอังกาบแล้ว หนูดีออกมาพบอย่างระวังไม่ให้ใครเห็น ถามว่ามีอะไรกับตนหรือ
“คุณอ้นให้เรือนแก้วโทร.มาช่วยส่งข่าวบอกคุณหนูดีค่ะ...คุณอ้นอยากพาคุณสุมอบตัวกับตำรวจ แต่ยังเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย”
หนูดีถามว่าแล้วตอนนี้พี่อ้นอยู่ไหน?
“บอกตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ แต่คุณอ้นขอให้เรือนแก้วพาคุณหนูดีไปหา แต่ห้ามบอกใคร”
“ทำไมถึงต้องเป็นหนูดี”
“คุณอ้นบอกว่าไม่ไว้ใจใครนอกจากคุณหนูดีค่ะ” หนูดีบอกว่าก็ได้ “งั้นก็รีบไปกันเถอะ”
เรือนแก้วรีบพาหนูดีออกไปนึกว่าไม่มีใครเห็น แต่อินปันเดินมาเห็นพอดีก็นึกสงสัยว่าจะไปไหนกัน
เรือนแก้วพาหนูดีไปที่โรงเก็บไม้เถื่อนของทองเติม หนูดีมองรอบๆแล้วเอะใจถามว่าที่นี่หรือ? เรือนแก้วไม่ตอบ อึดใจเดียวทองเติมกับลูกน้องก็เดินออกมา หนูดีตกใจ
“คุณ?!! นี่มันอะไรกัน แล้วไหนพี่อ้น?”
ทองเติมไม่สนใจ สั่งลูกน้องให้จับตัวไว้ หนูดีพยายามหนีแต่เห็นสุดาวรรณเดินออกมาก็ชะงัก
“จะไปไหนหนูดี ป้าอุตส่าห์ให้คนเชิญตัวหนูมา”
“แล้วไหนพี่อ้นล่ะคะ?”
“ใจเย็นๆสิจ๊ะ รอป้าจัดการไอ้วศินเสร็จเรียบร้อย หนูดีได้เจอตาอ้นแน่”
“หมายความว่าไงคะ?! ป้าสุตั้งใจหลอกหนูดีมาเพื่อล่อพี่วศินเหรอ?”
สุดาวรรณบอกว่าหนูดีเข้าใจถูกแล้ว เรือนแก้วได้ยินก็ตกใจไม่แพ้กัน โพล่งว่า
“ไอ้ทองเติม ไหนแกบอกว่าแค่ให้ฉันเอาตัว
หนูดีมาให้คุณอ้น แล้วคุณอ้นจะพามันไป มันจะได้ไม่มาแย่งพ่อเลี้ยงจากฉันไง”
“ก็ถูกแล้วไง ถ้าไอ้พ่อเลี้ยงมันตาย คุณหนูดีจะแย่งมันไปจากแกได้ยังไง”
“แก...แกหลอกฉันไอ้ทองเติม”
เรือนแก้วกระโจนเข้าทุบตีทองเติม ถูกทองเติมผลักล้ม เรือนแก้วยังแค้นด่าลั่น
“ไอ้ทองเติม ไอ้เลว แกหลอกฉัน”
“ไม่หลอกแล้วแกจะช่วยฉันเหรอ” มันถามยียวน
หนูดีรู้ความจริงทั้งหมดก็หว่านล้อมสุดาวรรณว่าอย่าทำผิดมากไปกว่านี้เลย สงสารอ้อบ้าง อ้อร้องไห้ เสียใจทุกวัน สุดาวรรณได้ยินชื่ออ้อก็เหมือนจะใจอ่อน แต่บอกว่า
“ที่ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อยัยอ้อเหมือนกัน”
