สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 15
อ้นบอกว่าเกี่ยว ใครจะอยากแต่งงานกับลูกนักโทษในคุกล่ะ หนูดีว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม พี่อ้นไม่ได้เป็นคนทำผิด อ้นย้อนถามว่า “แล้วหนูดี รักพี่บ้างรึเปล่า” หนูดีลำบากใจแต่ก็ไม่อยากโกหก ตอบอย่างฉลาดว่า
“สำหรับเรามันเลยคำว่ารักหรือไม่รักมาแล้วล่ะค่ะพี่อ้น พี่อ้นอย่าคิดมากเลย ไม่ว่าจะเป็นยังไง หนูดีจะรับผิดชอบคำพูดตัวเองค่ะ”
“คำตอบคือไม่รัก แต่จะแต่งงานเพราะความรับผิดชอบงั้นสิ สมกับเป็นหนูดีจริงๆ” อ้นประชดอย่างรู้ทัน แล้วตัดบทวางสายเลย เดินไป นั่งที่มุมบ้านรำพึงเจ็บปวด เศร้า “ไม่ว่าจะยังไง หนูดีก็ไม่เคยรักพี่เลย...”
ขณะที่อ้นออกไปรับโทรศัพท์ เหลือทองเติมอยู่กับสุดาวรรณสองคน ทองเติมบอกสุดาวรรณว่าพอตนรู้ว่าวศินถูกตำรวจจับตนแทบปิดเลี้ยงฉลองทั้งตำบลอยู่แล้ว มันไม่น่ารอดมาได้เลย
สุดาวรรณยุให้รำตำให้รั่วทันทีว่า “ได้ยินตาอ้นบอกว่าไอ้วศินมันทำคุณเจ็บใจไว้หลายเรื่อง”
“ใช่ ที่นี่มันคอยขัดขวางผมทำธุรกิจมาตลอด ล่าสุดบ่อนผมที่กรุงเทพฯต้องปิดก็เพราะมัน นี่ยังดีนะที่ผมเอาตัวรอดได้ พวกตำรวจเลยไม่มีหลักฐานเล่นงาน ไม่งั้นผมก็แย่เหมือนกัน”
สุดาวรรณเห็นทองเติมแค้นวศิน เผยท่าทีว่า “ฉันก็อยากกำจัดมันเหมือนกัน” ทองเติมมองขวับ “ฉันให้เพิ่ม 5 ล้าน ถ้าคุณฆ่ามันได้ ตกลงไหม”
ทองเติมสบตาสุดาวรรณอย่างสนใจ
ooooooo
เมื่อวศินกลับถึงบ้านที่กรุงเทพฯ อังกาบถามว่าบ้านโน้นเป็นยังไงบ้าง วศินบอกว่าท่าทาง เศร้ากันไปหมด
อินทัชบอกว่าคุณอ้อน่าสงสารที่สุด พ่อก็ตายแม่ยังมาเป็นฆาตกรฆ่าพ่อตัวเองอีก อังกาบพูดปลงๆว่า
“นี่แหละผลของความโลภทำอะไรไม่คิด มันไม่ใช่แค่กระทบตัวเอง มันกระทบลูกเต้าครอบครัวไปด้วยหมด ตาอ้นยัยอ้อน่าสงสารจริงๆ”
อึดใจเดียวก็มีโทรศัพท์จากโรงพยาบาลเข้ามือถือ วศินบอกว่าหมออนุญาตให้แตนออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว อังกาบดีใจถามว่าเมื่อไหร่ วศินบอกว่าทางบ้านสะดวกเมื่อไหร่ก็มารับได้เลย วศินบอกว่าพรุ่งนี้ตนเคลียร์งานเสร็จก็จะไปรับแตนที่เชียงใหม่เลย ให้อังกาบกับอินทัชกลับไร่ไปได้เลย เดี๋ยวตนตามไป
อังกาบบอกว่าดีเหมือนกัน ตนจะได้ไปดูเด็กเก็บกวาดห้องให้แตน ถ้าอองตองรู้ต้องดีใจแน่ๆ
คืนนี้วศินคิดถึงหนูดีจึงส่งข้อความ “พรุ่งนี้เจอกันหน่อยได้ไหมครับ ผมจะรอ”
พอหนูดีเปิดอ่านก็นิ่งคิด ยังไม่ตอบรับ
แต่พอเช้าวันใหม่ วศินไปยืนรอ ครู่หนึ่งหนูดีเดินมาหา เขาบอกว่าดีใจที่หนูดีมา หนูดีบอกว่าไม่มี เหตุผลที่ตนจะไม่มาพบ ในเมื่อเรายังเป็นเพื่อนกันได้อยู่ วศินยิ้มพูดจากหัวใจว่า
“แค่มีคุณในชีวิต ไม่ว่าจะในฐานะอะไร ผมก็โอเค” หนูดีฟังแล้วจุก เศร้า “ผมจะกลับเชียงรายแล้วนะครับ เลยอยากมาลาคุณหนูดีก่อน”
“เดินทางปลอดภัย ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ...พี่วศิน”
วศินยิ้มเต็มหน้า เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่หนูดีเรียกตนว่าพี่ เอ่ยอย่างอาวรณ์... “ลาก่อนครับ”
หนูดีหันเดินออกไป ยิ้มเศร้า...แต่รู้สึกดี...
ooooooo
วศินรับแตนกลับถึงบ้านที่เชียงรายท่ามกลางความดีใจของทุกคนโดยเฉพาะอองตองวิ่งไปกอดแตนต่างกอดและบอกความคิดถึงกันด้วยความรัก ทุกคนมองและยิ้มอย่างเอ็นดู
เมื่อทุกคนแสดงความยินดีกันแล้ว อังกาบบอกอองตองพาน้าแตนไปดูห้องใหม่กัน แตนทำหน้าสงสัย
“ฉันกับอองตองช่วยกันตบแต่งห้องให้แตนใหม่ แตนจะได้สดชื่น” อังกาบบอก
“ขอบคุณค่ะนายแม่” แตนไหว้ขอบคุณ
อองตองรีบชวนไปดูห้องกัน อังกาบจึงหันถามวศินว่าหมอว่ายังไงบ้าง
“หมอบอกว่าแตนดีขึ้นมากๆแล้วครับ ไม่กลัวโดดเดี่ยวหรือถูกทอดทิ้งอีก”
“ดีแล้วล่ะ งั้นต่อไปเราก็ต้องให้ความรัก ทำให้แตนเชื่อมั่นว่าเราทุกคนคือครอบครัวจะไม่ทิ้งแตนเด็ดขาด”
ทุกคนยิ้มให้แตนอย่างอบอุ่น
คืนนี้เอง แตนโทร.ไปหาหนูดี บอกว่าตนเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเย็นนี้เอง หนูดีดีใจด้วยที่แตนหายป่วย
“ที่แตนโทร.มาก็อยากจะขอโทษคุณหนูดีค่ะ ไม่ว่าแตนจะเคยทำอะไรไว้ คุณหนูดียกโทษให้แตนด้วยนะคะ” หนูดีบอกว่าตนยกโทษและเข้าใจ แตนไม่ต้องคิดอะไรมาก ย้ำว่าพี่วศินรักเธอมากที่สุด เขาไม่มีวันทอดทิ้งเธอแน่ๆ “คุณหนูดีคะ เรื่องระหว่างคุณกับพี่วศิน ถ้าเป็นไปได้ แตนอยากให้พวกคุณกลับมาเหมือนเดิม แตนสงสารพี่วศินค่ะ คุณหนูดีให้โอกาสพี่วศินอีกครั้งได้ไหมคะ”
“ไม่ใช่ฉันไม่อยากให้โอกาสพี่วศินของแตนนะ แต่ฉันไม่อยู่ในฐานะที่จะให้โอกาสใครได้แล้วจริงๆ แตน...ฉันกำลังจะแต่งงานกับพี่อ้นแล้ว” แตนตกใจถามว่าทำไม หรือว่าเพราะตน “ไม่เกี่ยวกับแตนเลย แต่ฉันต้องรับผิดชอบคำสัญญา ฉันกับพี่วศินคุยกันเข้าใจแล้วแตน ถึงเราจะรักกันไม่ได้ แต่เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้”
ooooooo
คืนนี้วศินออกมายืนที่ไร่ชา บรรยากาศที่เงียบสงบทำให้เขาคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆระหว่างตัวเองกับพ่อ รู้สึกผิดเมื่อคิดได้ว่า
“ถ้าผมไม่มัวแต่ทิฐิ ปล่อยเวลาให้ผ่านไปแล้วพยายามปรับความเข้าใจกับพ่อ เราคงมีช่วงเวลาดีๆด้วยกันมากกว่านี้...ผมขอโทษนะครับพ่อ...ผมขอโทษ...”
