สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 15
“นึกแล้วว่าพี่ต้องมาอยู่ที่นี่” แตนเดินเข้ามา ทักบอกว่า “แตนเพิ่งรู้เรื่องพ่อของพี่ แตนเสียใจด้วยนะ พี่วศิน ที่แตนไม่ได้อยู่กับพี่ในช่วงเวลาที่พี่ทุกข์มากที่สุด”
วศินบอกว่าอย่าคิดมาก ตนเป็นคนบอกทางโรงพยาบาลเองไม่ให้บอกเรื่องนี้กับแตนเพราะไม่อยากให้กระทบกระเทือนการรักษา แตนยิ่งซึ้งใจเล่าความรู้สึกของตัวเองตอนที่พ่อแม่ตายหมดว่า รู้สึกตัวเองไม่เหลือใครบนโลกนี้แล้วอยากตาย แต่โชคดีที่ได้เจอน้าวาดกับพี่วศินจึงได้มีครอบครัวใหม่อีกครั้ง
แตนเล่าความรู้สึกตอนที่วาดตายว่า
“แตนเหลือพี่วศินแค่คนเดียว แตนก็กลัวว่าจะเสียพี่วศินไปอีกคน จิตใจแตนเลยผูกติดอยู่กับพี่จนถึงขั้นทำร้ายคนอื่นได้ แตนนี่แย่จริงๆ”
วศินปลอบว่าไม่มีใครไม่เคยทำผิดหรอก
“พี่วศินรู้ไหม ที่โรงพยาบาล หมอสอนให้แตนได้คิดอะไรหลายๆอย่าง แตนได้ศึกษาธรรมะ ได้เรียนรู้ว่าไม่มีใครบนโลกที่ไม่ต้องพบกับความพลัดพรากจากของที่รัก ทุกคนต้องตาย มันเป็นกฎธรรมชาติ”
วศินฟังแล้วอึ้งกับความเปลี่ยนแปลงของแตน แตนยังคงพูดต่อด้วยความรู้สึกจากใจว่า
“พี่วศิน แตนรู้ว่าวันนี้พี่เสียใจเรื่องของพ่อมากๆ แต่แตนเชื่อว่าพี่ทำดีที่สุดแล้วนะ อย่างน้อยตอนนี้พี่วศินก็ยังมีแตนอยู่นะ มีน้องสาวคนนี้อยู่อีกคน”
“พี่ไม่ลืมอยู่แล้ว” วศินกอดแตนอย่างเอ็นดู ชื่นชม “ขอบใจนะแตน ไม่คิดว่าวันนี้แตนจะมาเป็นคนปลอบพี่แล้วสอนให้พี่เข้าใจโลก นี่แตนโตขึ้นมากแล้วนะ”
ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น
ทองเติมที่รับเงินมัดจำไปแล้วหนึ่งล้านในการพาสุดาวรรณออกนอกประเทศแต่วันแล้ววันเล่าก็ไม่มีความคืบหน้า จนอ้นทนไม่ได้ถามว่าเมื่อไหร่จะจัดการสักที ตนจะต้องรออีกนานเท่าไหร่ แล้วถ้าตำรวจรู้ว่าแม่อยู่ที่นี่ล่ะ?
ทองเติมอ้างว่าช่วงนี้ทางการเข้มงวดเรื่องด่าน ตนไม่อยากเสี่ยง สุดาวรรณก็บอกอ้นให้ใจเย็นๆ
พออ้นเดินหงุดหงิดออกไป ทองเติมก็ถามสุดาวรรณว่าทำไมไม่บอกคุณอ้นว่าที่เรารออยู่นี่ก็เพราะจะจัดการไอ้พ่อเลี้ยงนั่น สุดาวรรณบอกว่าให้อ้นรู้ไม่ได้เด็ดขาด ตนไม่อยากให้ลูกเป็นห่วง ถามว่าแล้วเขาจะจัดการเมื่อไหร่ ทองเติมบอกว่าตนเพิ่งได้ข่าวว่ามันกลับมาเชียงรายแล้ว กะว่าจะจัดการพรุ่งนี้เลย
“ดี กำจัดไอ้วศินให้มันพ้นทางตาอ้นได้ ฉันถึงจะสบายใจ”
ooooooo
วันนี้วศินกับแตนไปพบเจ้าพลกาวิลกับวินพัตราเพื่อดูที่ดินที่จะซื้อ
พอไปเจอวินพัตรา แตนก็รีบขอโทษหากตนเคยทำอะไรให้คุณน้อยไม่สบายใจ วินพัตราบอกว่าตนไม่เคยโกรธแตนเลย เราเป็นผู้หญิงเหมือนกันตนเข้าใจ แตนขอบคุณคุณน้อยที่ไม่โกรธตน
ขณะนั้นเอง อังกาบโทร.เข้ามือถือวศินบอกว่าอองตองไม่สบายอินทัชก็ไม่อยู่ วศินจึงจะไปรับอองตองที่โรงเรียน แตนเสนอว่าให้ตนไปรับแทนเพื่อเขาจะได้คุยเรื่องที่ให้เรียบร้อย ขอกุญแจรถแล้วฝากวินพัตราให้ไปส่งพี่วศินที่ไร่ด้วย
วศินส่งกุญแจรถให้ บอกแตนให้ขับรถดีๆ แตนยิ้มดีใจที่ได้ช่วยงานเขา
แตนขับรถไปบนถนนที่ไม่ค่อยมีรถนักเพราะเป็นเส้นทางในชนบท รถแตนถูกรถกระบะคันหนึ่งที่มีคนร้ายสองคนนั่งอยู่ตามไป เช็กทะเบียนรถแล้วเป็นรถวศินแน่นอนจึงรายงานทองเติม ทองเติมยิ้มร้ายสั่งงาน...
“จัดการเจ้าของรถคันนี้ ทำยังไงก็ได้ให้เหมือนอุบัติเหตุ แต่มันต้องตาย เข้าใจไหม?!!”
ไม่นานลูกน้องก็เข้ามารายงานว่าเป้าหมายขับรถออกไป คนที่เราจ้างมากำลังจะลงมือแล้วทองเติมถามว่ามั่นใจนะว่ามันจะไม่โดนจับได้ ลูกน้องรายงานว่ามันไม่ใช่คนในพื้นที่ ถึงมีคนเห็นก็ไม่รู้ อีกอย่างรถที่ใช้ก็ทะเบียนปลอมเป็นรถที่ขโมยมา
“อืม...คราวนี้อย่าให้พลาดล่ะ” ทองเติมกำชับแล้วหัวเราะสะใจ “ได้กำจัดศัตรูแถมยังได้เงินใช้อีก อะไรมันจะดีขนาดนี้วะ”
รถคนร้ายขับตามรถแตนมาแล้วเร่งเครื่องแซงประกบ แตนมองแปลกใจ
ทันใดนั้นรถกระบะหักรถเข้าชนรถแตน แตนตกใจหักหลบจนรถเกือบตกถนนแต่แตนประคองรถไว้ได้แล้วรีบเหยียบคันเร่ง รถคนร้ายตามทันที แตนขับรถหนีพลางพยายามโทร.หาวศิน
“ว่าไงแตน” วศินรับสายสบายๆ แล้วก็ตกใจเมื่อเสียงแตนตะโกนมาว่า
“พี่วศินช่วยแตนด้วย!!”
วศินตกใจถามแตนว่าเกิดอะไรขึ้น แตนบอกว่ามีคนพยายามจะขับรถเบียด...พูดไม่ทันจบแตนก็ร้องกรี๊ดเพราะรถถูกชนตกถนนไปในทางลาดชัน วศินตกใจถามแตนว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ได้ยินเสียงตอบของแตนแต่ได้ยินเสียงรถชนต้นไม้ใหญ่ดังมาก
ไฟลุกท่วมรถทันที คนร้ายลงมาดูรถแตนแล้วกดมือถือรายงาน
“เรียบร้อยตามสั่ง” รายงานแล้วยิ้มร้ายขับรถออกไป
แตนนั่งอยู่หลังพวงมาลัยเลือดชุ่มทั้งตัว ไม่รู้สึกตัวแล้ว!
เมื่อวศินไปถึงที่เกิดเหตุรีบพาแตนส่งโรงพยาบาล แต่หมอบอกว่าแตนเสียชีวิตก่อนมาถึงโรงพยาบาลแล้ว ทั้งวศิน อังกาบ และวินพัตราช็อก
วศินทรุดหมดแรง อินทัชกับวินพัตรารีบประคองไว้
“มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง มันเกิดอะไรขึ้นครับแม่...ทำไมถึงต้องเอาคนที่ผมรักไปหมด...ทำไม!!!”
“หักห้ามใจบ้างเถอะลูกวศิน มันเป็นอุบัติเหตุ”
“ไม่ใช่ครับแม่ มันไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ๆ”
อินทัชถามว่าหมายความว่ายังไง?
