สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 15
วศินหันมองหน้า ถามว่านี่คือเหตุผลที่หนูดีหมั้นกับคุณอ้นใช่ไหม หนูดีพยักหน้า
อ้อที่แอบดูทั้งคู่อยู่พึมพำตื้นตัน “แม่คะ...อย่างน้อยแม่ก็ได้ทำดีอีกเรื่องหนึ่งแล้วล่ะค่ะ”
แล้วคิดถึงคำพูดของแม่ที่ฝากไปถึงหนูดีตอนที่แม่ถูกตำรวจใส่กุญแจมือเดินขึ้นรถว่า
“ชีวิตที่ผ่านมาของป้าทำผิดกับใครหลายๆคนมามาก หนึ่งในนั้นก็คือหนูดีและวศิน ฝากบอกวศินด้วย ป้าขอโทษสำหรับทุกอย่าง ทั้งเรื่องในอดีตและปัจจุบัน ป้าคงไม่ขอให้เขายกโทษให้ป้าหรอกนะ เพราะความผิดที่ป้าทำมันเลวร้ายมาก แต่ตอนนี้ป้าได้สำนึกและก็ยอมรับผลกรรมนั้นแล้ว...”
อ้อน้ำตาอาบหน้ามองตามแม่ที่ถูกตำรวจคุมไปขึ้นรถ พวงมณีกอดปลอบใจอ้อทั้งที่ตัวเองก็สะเทือนใจ
เมื่อวศินอ่านจดหมายและฟังเรื่องราวจากหนูดีแล้ว เขาพูดว่า
“ในที่สุดวันนี้คุณสุดาวรรณก็คิดได้”
“หนูดีต้องขอบคุณป้าสุนะคะ อย่างน้อยก็ทำให้หนูดีได้มีชีวิตเป็นของตัวเองอีกครั้ง”
“อย่างนี้หนูดีก็อยู่รักษาตัวต่อที่นี่ได้แล้วใช่ไหมครับ”
หนูดีส่ายหน้า วศินหน้าเจื่อน ถามว่า
“ทำไมล่ะครับ”
“ทุกอย่างต้องใช้เวลาค่ะพี่วศิน...เข้าใจหนูดีนะคะ...”
“ครับ” วศินยิ้มอย่างเข้าใจ แต่พอหนูดียิ้มขอบคุณแล้วหันเดินออกไป เขาก็เศร้า...
เพียงครู่เดียวมือถือของวศินก็มีสัญญาณข้อความเข้า เขารีบหยิบกดอ่าน แล้วก็ยิ้มดีใจเมื่อหนูดีส่งข้อความมาว่า
“หนูดีรักไร่ชานี้ค่ะ ยังไงหนูดีก็จะกลับมาอีก”
วศินเงยมองหนูดีที่หันมายิ้มให้ เขายิ้มเต็มหน้าตะโกนตอบด้วยความปีติอย่างที่สุด...
“แล้วผมจะรอ...วันที่คุณหนูดีพร้อมจะกลับมาที่นี่อีกครั้งนะครับ”
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า...แต่ไม่มีเวลาไหน วันไหน ที่วศินจะลืมเวลาที่รอคอย เขาบอกตัวเองอย่างมีความหวังว่า
“แม้จะเป็นการเดินจากกันอีกครั้ง แต่หลังจากนี้ผมเชื่อว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป...”
ooooooo
หนึ่งปีผ่านไป...
ไร่ชามีประกาศ “รับสมัครผู้ช่วยบริหารไร่ชาเวียงชาวดิน” ระบุคุณสมบัติไว้ว่าต้องจบปริญญาตรี-โท สาขาเลขานุการ บริหารธุรกิจ เพศหญิง อายุระหว่าง 23-28 ปี มีประสบการณ์เลขาผู้บริหารอย่างน้อย 1-2 ปี
หนูดีอ่านประกาศนี้อย่างสนใจ
เมื่อหมดเขตรับสมัคร อินทัชเอารายชื่อผู้สมัครทั้งหมดไปให้วศินดู วศินติงว่าเรื่องแค่นี้เขาก็น่าจะจัดการได้
“ผู้ช่วยพี่นี่ ตำแหน่งนี้ผมว่าพี่ต้องเลือกเอง ผมเลือกแทนพี่ไม่ได้หรอกครับ” อินทัชยิ้มมีเลศนัยแล้วไป
วศินพลิกดูใบสมัครทีละแผ่น สะดุดที่ใบสุดท้ายไม่มีทั้งชื่อและรูปผู้สมัคร เขาหงุดหงิดมองหาถังขยะ แต่แล้วก็สะดุดตาที่ข้อประสบการณ์ทำงาน...
“ฉันเคยฝึกงานที่ไร่ชาแห่งหนึ่ง แต่เจ้าของไร่ชาชอบทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเหลือเกินจนสาวมารุมล้อม ทำให้ฉันรู้สึกหมั่นไส้สุดๆ”
ในข้อสิ่งที่ชอบก็เขียนว่า “สิ่งที่ฉันชอบมากที่สุดก็คือสาคูไส้หมู โดยเฉพาะสาคูไส้หมูสูตรของแม่วาด” และในหัวข้อเป้าหมายการสมัครงานก็ระบุว่า “นานแล้วที่ฉันคิดว่าฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อตัวเอง ฉันจึงมาที่นี่ ฉันแค่อยากทำอะไรตามที่หัวใจเรียกร้องบ้าง นั่นคือการให้โอกาสตัวเองกับใครบางคนที่รอคอยฉันอยู่ที่นี่อีกครั้ง”
วศินดีใจจนเลือดซ่านไปทั้งตัว พึมพำ
“คุณหนูดี!!!” แล้วถือใบสมัครวิ่งอ้าวออกไปทันที
วิ่งไปถึงมุมสวยของไร่ชาเห็นหนูดียืนชมไร่ชาอยู่ วศินร้องเรียกด้วยความตื่นเต้นเป็นที่สุด
“คุณหนูดี!!!”
หนูดีหันมายิ้มบอกว่าตนมาสมัครงาน วศินตอบทันทีว่า “ว่างครับ”
หนูดีหัวเราะหยอกว่าตอบเร็วเชียว
“ก็ตำแหน่งนี้ว่างรอคุณหนูดีมาตลอดนี่ครับ”
หนูดีงงถามว่าตำแหน่งอะไร เขาทำหน้ากรุ้มกริ่ม
“ผู้ช่วย...ดูแลหัวใจเจ้าของไร่นี้ครับ...ตกลงรับงานนี้ไหมครับ”
“รับค่ะ” หนูดีตอบเร็วยิ่งกว่า วศินดีใจมากดึงหนูดีมากอดอย่างมีความสุข...
วันนี้...ขณะวศินดูคนงานตัดแต่งใบชาอยู่ และหนูดีนั่งอ่านหนังสือธรรมะอยู่ไม่ไกลนัก...
“มนุษย์ไม่ได้เลวเพราะชาติกำเนิด ไม่ได้เป็นคนดีเพราะชาติกำเนิด แต่เป็นคนดีหรือเลวเพราะการกระทำ”
หนูดีอ่านแล้วคิดถึงตอนที่วศินช่วยเหลือคนอื่นทั้งที่คนนั้นเคยทำไม่ดีกับตัวเองแล้วอดยิ้มไม่ได้ วศินเดินมาเห็นถามว่ายิ้มอะไร? หนูดีวางหนังสือธรรมะเล่มเล็กๆลง บอกว่ายิ้มให้กับความโชคดีของตัวเอง
วศินถามว่าคุณหนูดีถูกรางวัลหรือ หนูดีบอกว่ายิ่งกว่าถูกรางวัลอีก วศินรบเร้าถามจนหนูดีบอกว่า
“หนูดีดีใจที่ตัวเองโชคดีที่มีคนดีๆอย่างพี่วศินมารักค่ะ...สำหรับหนูดีแล้วการที่มีผู้ชายดีๆ
คนนึงมารักมีค่ามากกว่าทรัพย์สินเงินทองของมีค่า เพราะหนูดีเชื่อว่าผู้ชายที่ดีจะไม่มีวันทำให้ผู้หญิงที่เขารักเสียใจเด็ดขาด...ขอบคุณนะคะที่รักหนูดี”
“แล้วคุณหนูดีรู้ไหมครับว่าคุณเป็นคนที่ทำให้ผมอยากเป็นคนดีมีคุณค่าคู่ควร คุณหนูดีคือพลังใจของผม และเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมอยากใช้ชีวิตด้วย...ผมรักคุณนะครับคุณหนูดี...”
“หนูดีก็รักพี่วศินค่ะ”
วศินก้มจูบหนูดีอย่างทะนุถนอมด้วยความรักท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ส่องประกายระยิบระยับรับกับสีเขียวสวยของไร่ชา...
ooooooo
– อวสาน –
