สองนรี

“คุณพ่อจะให้ใหญ่แก้ตัวยังไงคะ”

“ลูกต้องกลับไปช่วยงานที่โรงงาน เพราะว่าสองกับคุณน้อยมาอยู่นี่หมด พ่อกับแม่เหงา”

“คุณพ่อแน่ใจนะคะว่าไม่รำคาญใหญ่”

ณรงค์ส่ายหน้า เชื่อมั่นว่าตัวเองได้ลูกสาวคนใหม่แล้ว คุณใหญ่โผกอดพ่อ ป้าแขดีใจที่ทุกคนปรับความเข้าใจกันได้ คุณใหญ่นึกอะไรขึ้นมาได้หันมายกมือไหว้ขอโทษป้าแขซึ่งรับไหว้แทบไม่ทัน

“คุณใหญ่ไหว้สวยมากยังกะนางงามแน่ะค่ะ” ป้าแขกระเซ้า ทุกคนหัวเราะมีความสุขที่กลับมาเป็นครอบครัวสุขสันต์อีกครั้ง

ooooooo

ที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วย หนึ่งนอนอยู่บนเตียงรู้สึกแย่กับสภาพของตัวเองที่มีสายน้ำเกลือระโยงระยาง ยิ่งคิดถึงโรคที่เป็นก็ยิ่งใจเสีย กลัวไปหมดกลัวแม่จะรังเกียจและรับไม่ได้ ดึงสายน้ำเกลือกับสายอุปกรณ์ทางการแพทย์ออก เป็นจังหวะเดียวกับยิ่งยวดเปิดประตูเข้ามาเห็นเหตุการณ์รีบเข้าไปห้าม

“คุณหนึ่ง คุณทำอะไร คุณอย่าทำร้ายตัวเองเลย”

“หนึ่งไม่อยากอยู่อีกแล้ว หนึ่งอยากตาย” หนึ่งพยายามดึงอุปกรณ์ออก ยิ่งยวดไม่รู้จะทำอย่างไรดีรวบเธอมากอดเพื่อให้อยู่นิ่งๆ เธอขอร้องให้ปล่อย เธอติดโรคอย่างไรก็ต้องตาย เขาปลอบว่ามันไม่ได้แย่ขนาดนั้น

“คนติดโรคก็ตายทั้งนั้น หนึ่งไม่เชื่อหรอกว่าจะอยู่ได้จริง”

“คุณเชื่อผมเถอะ ผมนี่ไง ผมยังมีชีวิตอยู่ได้”

ปรียาเปิดประตูห้องเข้ามาได้ยินเสียงยิ่งยวดคุยกับหนึ่งก็หยุดฟัง หนึ่งตกใจเมื่อรู้ว่าเขาติดโรคเช่นกัน เขาเล่าให้ฟังว่าเขากลับไปทำงานและได้ตรวจสุขภาพประจำปีพบว่าตัวเองติดเชื้อเอดส์ เธอร้องไห้โฮเสียใจที่ทำลายชีวิตเขาทั้งที่เขาดีกับเธอ ยอมสละทุกอย่างเพื่อเธอ

“หนึ่งทำลายชีวิตคนที่รักหนึ่ง...หนึ่งมันเลวเลวเกินให้อภัย” หนึ่งระเบิดอารมณ์แล้วทำร้ายตัวเอง ยิ่งยวดต้องเข้าไปจับมือไว้ไม่ให้เธอทุบตีตัวเอง พยายามพูดให้กำลังใจว่าเขาไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดของเธอ

“ในสิ่งที่มันเกิด ผมก็มีส่วนร่วมกับมัน ทุกคนผ่านประสบการณ์ดีร้ายด้วยกันทั้งนั้น สำหรับผมมันเป็นบทเรียนที่มีค่า คุณกับผมไม่ต่างกัน เราเป็นแค่ผู้ติดเชื้อสามารถรักษาได้ ถ้าคุณยังรู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่คุณทำ และคุณยังรักผม...ผมขอให้คุณอยู่ต่อ ไม่ต้องอยู่เพื่อผม แต่อยู่เพื่อคุณแม่ของคุณ อยู่เพื่อคนที่คุณรัก”

ยิ่งยวดมองไปทางปรียาที่ค่อยๆเดินเข้ามา ก่อนจะหันมาพูดกับหนึ่งอีกว่า “ผมยอมรับว่าผมรู้สึกแย่ที่ติดเชื้อ แต่มันก็ทำให้ผมรักชีวิตมากขึ้น ทำให้ผมรู้ว่าทุกเช้าที่ผมลืมตาตื่น ผมเหมือนได้รับพรวิเศษ ผมมีกำลังใจที่อยากจะทำอะไรหลายๆอย่าง หลายคนอาจมองว่าโรคเอดส์เป็นโรคร้าย แต่สำหรับผม โรคนี้ทำให้ผมรู้ว่าชีวิตผมยังมีค่า” คำพูดของยิ่งยวดทำให้หนึ่งมีกำลังใจอยากสู้ต่อ จับมือเขามากุมไว้

“หนึ่งจะสู้ค่ะ หนึ่งจะอยู่ต่อ”

ปรียาซึ้งน้ำใจยิ่งยวดมากที่ช่วยกล่อมหนึ่งให้มีแรงฮึดสู้ เขาเดินเข้ามายกมือไหว้ขอโทษปรียาที่ไม่สามารถทำตามสัญญาที่เคยบอกว่าจะดูแลหนึ่งจนชั่วชีวิต

“คุณยิ่งยวดไม่เคยผิดสัญญา คุณทำหน้าที่สามีได้อย่างดีที่สุดและคุณยังให้ชีวิตหนึ่ง ฉันขอโทษและขอบคุณคุณ...คุณยังเป็นลูกของฉันนะคะ”

ยิ่งยวดขอบคุณปรียามากที่เมตตา ไหว้ลาแล้วหันไปบอกหนึ่งว่าต้องไปแล้ว ไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ เขาอยากให้เธอรู้ว่าเขายังจดจำวันแรกที่เราเจอกันได้ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์มาก เขาจะจดจำทุกเรื่องราวที่เธอทำให้เขามีความสุข จากวันนั้นจนถึงวันนี้ เขาไม่เคยเสียใจเลยที่เราเคยอยู่ด้วยกัน หนึ่งเศร้ามากที่ต้องจากกันขอให้เขาจูบลาเธอเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม ยิ่งยวดจูบหนึ่งทั้งน้ำตาแล้วออกจากห้อง