สองนรี

“คุณเกลียดสอง อิจฉาสองถึงเข้ามาหาผม... ผมทิ้งครอบครัวทำทุกอย่างเพื่อคุณแล้วผมก็ต้องมาติดโรค ทำอย่างนี้ได้อย่างไร...ทำอย่างนี้ได้อย่างไรวะ” ศานต์เขย่าตัวหนึ่งพร้อมกับตะคอกใส่ “คุณไม่น่ารอดเลย คนอย่างคุณน่าจะตายไปซะ...” ศานต์ชะงักเพราะหนึ่งจับมือเขามาไว้ที่คอของเธอ

“หนึ่งทำเลวกับคุณ...คุณฆ่าหนึ่งเถอะ ฆ่าหนึ่งให้ตาย”

แม้จะโกรธและเกลียดแค่ไหน แต่จะให้ถึงกับฆ่าแกงกันศานต์ทำไม่ลง สะบัดมือหนึ่งออก บอกว่าเธอยังตายไม่ได้ ต้องอยู่ชดใช้กรรมที่เธอทำให้ชีวิตเขาพัง ไม่เหลือใครอีกแล้ว เขาก็ขอให้เธอถูกทิ้งนอนอยู่บนเตียงไปจนตาย แล้วผละจากไป หนึ่งขอโทษเขาไล่หลังแต่เขาไม่สนใจฟัง เธอรู้ดีว่าเขาไม่ให้อภัยก็ร้องไห้เสียใจ...

อาตม์เดินนำปรียากับสองมาที่ห้องพักฟื้นของหนึ่ง เห็นศานต์เดินหน้าเครียดออกมาร้องทักเหมือนไม่รู้ผลตรวจเลือดของเขามาก่อนว่ามาเยี่ยมหนึ่งหรือ ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้วไม่ต้องเป็นห่วงพักฟื้นอีกสักระยะคงดีขึ้น เขาพยักหน้าไปอย่างนั้นเองแล้วขยับจะไป อาตม์เป็นห่วงสภาวะจิตใจของเขาอาสาจะไปส่ง เขาส่ายหน้าไม่ต้อง เขากลับเองได้ อาตม์จับแขนเขาไว้ ต้องการอยู่เป็นเพื่อนเขา

สองเห็นท่าทางของเขาก็เดาออกว่าเขาติดเชื้อเช่นกัน “สองยังยืนยันคำเดิมพวกเราจะช่วยศานต์”

“ไม่ต้องห่วงเราหรอก เราโอเค สองบอกเราแล้วนี่ว่าระยะติดเชื้อรักษาได้ เราอยากอยู่คนเดียว” ศานต์เสียงเข้ม อาตม์ไม่อยากเซ้าซี้กวนใจ หาก

เขาต้องการอะไรโทร.หาตนได้เสมอ ศานต์พยักหน้ารับรู้ ปรียาเข้ามาขอโทษศานต์แทนหนึ่งด้วย เขาเดินจากไปไม่พูดอะไร อาตม์เป็นห่วงเขา ตัดสินใจตามไปส่งที่คอนโดฯที่พัก แล้วจะเลยไปคุยกับอาไพศาล สองพยักหน้าเข้าใจเร่งให้เขารีบไป ศานต์ต้องการกำลังใจ แล้วหันไปทางแม่

“คุณแม่คะ สองอยากเยี่ยมพี่หนึ่งค่ะ”...

ถึงสองอยากจะปรับความเข้าใจกับพี่สาว

แค่ไหน แต่หนึ่งไม่พร้อมเจอหน้า ไม่ใช่เพราะยังเกลียดชังแต่เป็นเพราะรู้สึกผิดต่อน้อง ไม่กล้าสู้หน้า ปรียาได้แต่จับมือหนึ่งไว้อย่างเป็นกำลังใจให้

ooooooo

คุณใหญ่นอนป่วยอยู่ในห้อง ฉุกคิดถึงเหตุการณ์ตอนที่ตัวเองอาละวาดใส่ทุกคนไม่เว้นแม้แต่พ่อกับแม่ รู้สึกสำนึกผิดน้ำตาร่วง ป้าแขเคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้ามา คุณใหญ่รีบปาดน้ำตาทิ้ง

“คุณใหญ่คะ มีแขกมาเยี่ยมค่ะ”

คุณน้อยถือถาดใส่อาหารเข้ามา ขณะที่ป้าแขชิ่งหลบให้พี่น้องได้ปรับความเข้าใจกัน ไม่ได้มีแค่คุณน้อยเท่านั้น สองช่วยถือถาดใส่น้ำกับยาเข้ามาให้คุณใหญ่อีกด้วย ทั้งสามคนคุยเปิดอกกัน ในที่สุดปรับความเข้าใจกันได้ สามสาวเกี่ยวก้อยกัน สัญญาว่าจะดีต่อกัน แล้วโอบกอดกันด้วยความรักและความเข้าใจ...

ครู่ต่อมา ณรงค์เห็นคุณน้อยลงมาจากชั้นบนถามว่าเป็นอย่างไร พี่ใหญ่กินข้าวกินยาไหม เธอบอกให้ท่านถามเจ้าตัวเอาเอง ณรงค์นิ่วหน้าแปลกใจเมื่อเห็นคุณใหญ่เดินตามลงมากับสอง พะวงดาวเดินมาจากอีกทางหนึ่งกับป้าแขซึ่งถืออ่างใบเล็กกับผ้าขนหนูเห็นคุณใหญ่ลงมาข้างล่างก็ร้องทัก

“ใหญ่ ลูกยังไม่หายดีออกมาทำไม”

“คุณดาวจะเข้าไปเช็ดตัวให้คุณใหญ่ค่ะ” ป้าแขเสริม

คุณใหญ่รับรู้ถึงความรักของพ่อกับแม่และทุกคนก็ยิ่งซึ้งใจ บอกกับทุกคนว่าเธออาการดีขึ้นมากแล้ว แต่ที่ไม่กล้าออกจากห้องเพราะอับอายไม่กล้าสู้หน้าใครๆ พะวงดาวเข้าไปโอบกอดคุณใหญ่ไว้บอกว่าไม่ต้องอาย เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เธอยกมือไหว้ขอโทษแม่กับพ่อ พะวงดาวไม่ถือโทษโกรธอะไรลูก

ณรงค์แกล้งต่อว่าคุณใหญ่ “พ่อว่าสำนึกผิดแล้วมาไหว้ขอโทษ มันง่ายไปหน่อยนะ”