สองนรี

ปรียาสะเทือนใจที่เสี่ยถาวรตัดสินใจชดใช้บาปที่ก่อด้วยการปลิดชีวิตตัวเอง หนึ่งเองก็สะเทือนใจเช่นกัน น้ำตาไหลพราก นึกถึงภาพในอดีตที่เกี่ยวข้องกับพ่อเลี้ยงทั้งเรื่องดีและร้าย

“หมดเวรหมดกรรมแล้ว” หนึ่งพูดจบเริ่มตาพร่ามองใครไม่เห็นเนื่องจากเสียเลือดมาก ก่อนจะคอพับไป ปรียากับทุกคนตกใจคิดว่าเธอสิ้นใจไปแล้ว...

หลังจากนั้นไม่นาน สองมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน ปรียาที่รอฟังอาการของหนึ่งอยู่กับอาตม์และวิชัยคร่ำครวญว่าถ้าหนึ่งไม่ช่วยท่านป่านนี้ท่านคงโดนเสี่ยถาวรยิงตายไปแล้ว เธอถามแม่ว่าพี่หนึ่งเป็นอย่างไรบ้าง

“หมอยังไม่ออกมาเลย แม่สงสารหนึ่ง แม่เป็นห่วงหนึ่ง”

“คุณแม่คะ พี่หนึ่งต้องปลอดภัยค่ะ” สองเห็นเนื้อตัวของแม่เปื้อนเลือดบอกให้ท่านรีบไปล้างหน้าล้างตัวก่อน แล้วจะพาท่านไปห้องน้ำแต่นึกอะไร

ขึ้นมาได้ถามอาตม์ว่าศานต์รู้เรื่องทุกอย่างแล้ว

ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง ได้ความว่าเขากลับไปสักพักหนึ่งแล้ว เธออดเป็นห่วงเขาไม่ได้...

ทางฝ่ายศานต์กลับถึงห้องพักรีบล้างมือที่เปื้อนเลือดหนึ่งไปพลางคิดถึงคำพูดของเสี่ยถาวร

ที่ด่าว่าหนึ่งว่าเป็นตัวแพร่เชื้อเอดส์ก็กลัวเธอจะ

แพร่เชื้อให้ตัวเองด้วยรีบถอดเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำล้างตัวให้หมดคราบเลือด

ooooooo

ณ ห้องพักฟื้นผู้ป่วย หนึ่งค่อยๆรู้สึกตัวลืมตาขึ้น มองไปรอบๆสงสัยว่าที่นี่ที่ไหน ขยับตัวจะลุกแต่เจ็บแผลร้องโอ๊ยลั่น พยาบาลรีบเข้ามาบอกว่าอย่าเพิ่งขยับตัว แผลอักเสบอยู่ หนึ่งถามย้ำให้แน่ใจนี่ตนไม่ตายใช่ไหม

“คนไข้ปลอดภัยค่ะ”

“แล้วแม่ฉันล่ะ แม่ฉันอยู่ไหน” หนึ่งพูดไม่ทันขาดคำ ปรียาเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมพิซซ่า

ของโปรดของเธอ หนึ่งน้ำตาไหลพรากพูดอะไร

ไม่ออก ปรียาวางถาดพิซซ่าเข้าไปโอบกอดเธอไว้อย่างปลอบใจ...

ฝ่ายสองบอกอาตม์ที่มารับว่าแม่ออกไปเยี่ยมพี่หนึ่งแต่เช้าแล้ว เรารีบตามไปเร็วๆเธออยากไปเยี่ยมพี่หนึ่ง เขาขอให้เธอแวะไปทำธุระกับเขาก่อน เขาเป็นห่วงศานต์

“ศานต์คงแย่ที่รู้ความจริงของคุณหนึ่งและเรื่องติดเชื้อ ผมรู้ว่าศานต์อ่อนแอเกินกว่าจะรับมือกับเรื่องนี้”

“ฉันเข้าใจค่ะ เรารีบไปหาศานต์กันเถอะ”...

คนที่อาตม์เป็นห่วงนั่งจมอยู่กับความทุกข์กลัวไปหมดทุกอย่าง มองไปยังระเบียงห้องพักด้วยสายตาเศร้าน้ำตาคลอ ก่อนลุกไปที่นั่น...

ปรียาช่วยเช็ดน้ำตาให้หนึ่งพร้อมกับปลอบว่าไม่ต้องร้อง ไม่มีใครทำร้ายลูกอีกแล้ว ขอบใจลูกด้วยที่ช่วยชีวิตท่านไว้ หนึ่งบอกท่านว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะรักท่าน ปรียาลูบหัวลูกรับรู้ว่าเธอรักท่าน

“ศานต์ล่ะแม่ เขาอยู่ไหน เขารักหนึ่งมากนะแม่ แต่หนึ่งทำให้เขาเสียใจ เขาคงทำใจกับเรื่องของหนึ่งไม่ได้ หนึ่งเป็นคนไม่ดีอีกแล้ว” หนึ่งร้องไห้เสียใจที่ทำร้ายคนดีๆอย่างศานต์

“ลูกอย่าโทษตัวเองเลย แม่รู้ว่าลูกสำนึกผิดแล้ว ถ้าเขารักหนึ่งจริงเขาต้องให้อภัยลูก...หนึ่ง แม่อยากให้หนึ่งตรวจเลือด ถ้ารู้ผลเร็วเท่าไหร่ เราก็รักษาได้ทัน”

“แล้วถ้าผลออกมาไม่โอเคล่ะแม่”

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หนึ่งเป็นลูกแม่นะ” พูดจบปรียาหยิบสร้อยที่สวมบนคอออกมาโชว์

ถามว่าจำสร้อยเส้นนี้ได้ไหม หนึ่งพยักหน้าจำได้ว่าเธอเป็นคนซื้อให้แม่เอง ท่านให้สองแวะไปที่คอนโดฯ เอาสร้อยเส้นนี้มาให้ มันสวยมาก ท่านจะไม่ถอดมันอีกแล้ว หนึ่งพยักหน้ารับรู้ทั้งน้ำตา ยอมตรวจเลือดตามที่แม่แนะนำ สองแม่ลูกกอดกันด้วยความรัก...